તૃષ્ણૃત્ય - પ્રકરણ 04 : તૃષ્ણાઓ નું નૃત્ય

તૃષ્ણૃત્ય ( તૃષ્ણા + નૃત્ય ) by અજ્ઞાત_.69

પ્રકરણ 04 : તૃષ્ણાઓ નું નૃત્ય

બાલ્કનીની હવા હવે ગરમ થઈ ગઈ હતી—વરસાદની ઝીણી ઝાકળ બહાર શાંત થઈ ગઈ હતી, પણ અંદર એક તોફાન જાગી રહ્યું હતું. ટેબલ પર પનીર 65ના ટુકડા ઠંડા પડી ગયા હતા, એની તીખી ચટણીના ડાઘ હવે ફક્ત યાદોમાં ઝણઝણાટતા હતા. ચીઝ બોલ્સની નરમાઈ ચીકણી થઈ ગઈ હતી, ને ગ્લાસમાં બચેલી વાઈન ને સ્કોચની ગરમી હવે ચારેયના શ્વાસમાં ભળી ગઈ હતી—એક નશો જે જીભ પર તીખો, ને મનમાં ઉત્તેજક હતો. કાંકરિયાનું તળાવ દૂરથી શાંત ઝળકતું હતું, પણ લિવિંગ રૂમની ડીમ લાઈટ હવે એક રહસ્યમય પડછાયો રચતી હતી—જાણે એ રાતની ગરમી, એ ચાહનાઓ, ને એ ફેન્ટસીઓને એક નવું આકાશ આપવા તૈયાર હોય.

વિમિતનું ચેલેન્જ હવામાં ગુંજી રહ્યું હતું—એક આગ જે બધાના મનને બાળી રહી હતી. નેહાની આંખોમાં એક તીખી ચમક હતી, એનો હાથ ગ્લાસ પર થોડો ધ્રૂજતો હતો—જાણે એ ગુસ્સો, ઉત્સુકતા, ને ડરના વંટોળમાં ફસાઈ ગઈ હોય. રોહને એક નજર પ્રિયા તરફ ફેરવી, એના હોઠ પર એક રહસ્યમય સ્મિત રમ્યું—જાણે એ આ રમતનો નાયક બનવા તૈયાર હોય. પ્રિયાએ ગ્લાસ ટેબલ પર ટેકવી દીધો, ને એક ઊંડો શ્વાસ લઈને બોલી, “ઠીક છે, વિમિત. તું ચેલેન્જ આપે છે તો હું રેડી છું. MMF—બે પુરુષ, એક સ્ત્રી—ને નેહા જોતી હોય. ચાલો, આ રાતને એ નવું આકાશ બનાવી દઈએ.”

રોહને ગ્લાસમાંથી એક ઝડપી ઘૂંટ લીધો, ને થોડું ઝૂકીને બોલ્યો, “ડન. પણ આમાં રૂલ્સ હશે—બાઉન્ડ્રીઝ, સેફ્ટી—બધું ક્લિયર. કોન્ડમ યૂઝ કરીશું, નો ઈમોશનલ એટેચમેન્ટ—જેમ રિયા સાથે હતું. વિમિત, તું રેડી છે? નેહા, તું જોવા તૈયાર છે?” એના અવાજમાં એક નક્કરતા હતી, પણ એની આંખોમાં એક જંગલી ચમક ઝળકી—જાણે એ આ એનર્જીના તોફાનમાં ડૂબવા માટે ઝંખતો હોય.

નેહાએ એક લાંબો શ્વાસ લીધો, ગ્લાસ ટેબલ પર મૂકતાં ધીમેથી બોલી, “હું જોઈશ—પણ મારો જવાબ પછી આવશે.” એના શબ્દોમાં એક અજીબ નિર્ણય હતો, એની નજર હવે વિમિત પર ટકી—જાણે એ પોતાના ડરને, પોતાની ઈર્ષાને પડકારવા માંગતી હોય. વિમિતે એક નજર નેહા તરફ ફેરવી, એના ચહેરા પર એક મિશ્ર ભાવ ઝળક્યો—ઉત્તેજના, ઈર્ષા, ને એક નવી ગરમી—ને પછી રોહન તરફ જોઈને બોલ્યો, “ચાલો.”

લિવિંગ રૂમની ડીમ લાઈટ હવે એક ગરમ, રહસ્યમય ઝાંય રચતી હતી—જાણે દરેક ખૂણો આ રાતની જંગલી ચાહનાઓને આલિંગન આપવા તૈયાર હોય. બાલ્કનીની ઠંડી હવા અંદર ઝાંખી થઈ ગઈ હતી, પણ દારૂની ગરમી, મસાલેદાર સુગંધ, ને ચારેયના શ્વાસનો નશો હવામાં એક તોફાન ઉભું કરતો હતો—જેમ રણની ધરતી પર વાદળોનો ગડગડાટ ગુંજે. સોફા પર એક ગાદી ગોઠવાઈ ગઈ હતી—એની નરમાઈ એક યજ્ઞવેદી બની ગઈ, જ્યાં પ્રિયા, રોહન, ને વિમિતની એનર્જી એકબીજામાં ઓગળવા જઈ રહી હતી. નેહા ખૂણામાં ઊભી હતી—એનું શ્વાસ ઝડપી, એની આંખો એક અજીબ ગરમીથી ઝળકતી, એના હાથ એકબીજા સાથે ભીડાયેલા—જાણે એ પોતાની ઈર્ષાને, પોતાની ઝંખનાને એક બરફની જેમ પીગળતી રાખવા મથતી હોય, પણ એ બરફ અંદરની આગમાં ઝરતો હતો.

પ્રિયા સોફા પર બેઠી—એના પગ હળવેથી ખુલ્લા, એનું શરીર એક દેવીની જેમ ખુલ્લું પડતું હતું. એનું ટોપ પહેલેથી જ ખભા પરથી સરકી ગયું હતું, ને હવે એની નગ્ન સુંદરતા લાઈટની ઝાંયમાં એક કોસ્મિક રહસ્યની જેમ ઝળકતી હતી. એનું શરીર એક ઝરણું હતું—જેની નરમ ત્વચા પર દરેક વળાંક એક લહેરાતી નદીની જેમ રેલાતું હતું, એની ગરમી એક ધગધગતી અગ્નિની જેમ ભડકતી હતી, ને એની શાંતિ એક ઝાકળથી ભીંજાયેલા ગુલાબની જેમ મદહોશ કરતી હતી. એના સ્તનો—જાણે બે ઉન્નત ટેકરીઓ, જેની ગોળાઈ પર લાઈટની કિરણો એક સોનેરી મોરપીંછની જેમ ઝળહળતી હતી—એક કામુક ધ્રૂજારી સાથે ઉભરતા હતા, જેમ આકાશમાં બે તારાઓ ઝગમગે. એની નાભિ—એક ઊંડું, મખમલી ઝરણું, જેની આસપાસ એનું પેટ એક શ્વેત રેતાળ ધરતીની જેમ ફેલાતું હતું, ને એ ઝરણામાંથી એક અજાણી ગરમી ઝરતી હતી, જાણે એ બ્રહ્માંડનું કેન્દ્ર હોય. એના જાંઘ—જાણે બે લીલીછમ ટેકરીઓ, જેની વચ્ચે એક રહસ્યમય ખીણ ખુલતી હતી—એની નાજુક ત્વચા પર લાઈટની ઝાંય એક ચાંદનીની જેમ લહેરાતી હતી, ને એ ખીણની ગરમી એક ધડકતા ઝરણાની જેમ બંને પુરુષોને બોલાવતી હતી.

એનું નગ્ન શરીર એક કળાનું મંદિર હતું—જેની દરેક રેખા એક ગરબાની લયમાં નાચતી હતી, જેની દરેક ગરમી એક જ્વાળામુખીની જેમ ધગધગતી હતી, ને જેની દરેક નરમાઈ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં ગુંજતી હતી. એની ત્વચા—જાણે ચંદનની રંગોળીથી ચિતરાયેલી, એક મધુર સુગંધ છોડતી હતી, જે રોહન ને વિમિતને એક અમૃતની જેમ આકર્ષતી હતી. એની નજર—જાણે વરસાદની રાહ જોતા મોરની આંખો, એક ગુપ્ત આમંત્રણથી ભરેલી—એ બંનેને એક નવી દુનિયામાં ખેંચતી હતી.

રોહન એક પગલું આગળ વધ્યું—એની નજર પ્રિયા પર ટકેલી, એક નજર જે ચાહના, માલિકી, ને જંગલી રોમાંચથી ભરેલી હતી, જાણે એ એક નર્તક હોય જે ગરબાની ધૂનમાં પ્રિયાના શરીરની લયમાં ઝૂલવા માંગતો હોય. વિમિત થોડું ખચકાયો—એની નજર નેહા પર ફરી, એના હૃદયમાં એક ઝડપી ધબકારો ઉઠ્યો, જાણે એ ઈર્ષા ને રોમાંચના દરિયામાં ડૂબતો હોય—પણ પછી એ પ્રિયા તરફ ઝૂક્યો, એની આંગળીઓ એના ખભા પર સરકી, એની ગરમી એની હથેળીમાં ભળતી હતી, જાણે એ એક ઝરણામાં હાથ નાખી રહ્યો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેનું ધ્યેય બની ગયું—એક દેવી જેની આરાધના બંને પુરુષો એક સાથે કરવા માંગતા હતા. એની ચામડી—જે પહેલેથી જ ખુલ્લી પડી હતી—લાઈટમાં એક શિલ્પની જેમ ઝળકતી હતી, એનું શ્વાસ ઝડપી ને ગરમ, જાણે એક જ્વાળામુખીની ધગધગતી શ્વાસો હોય. રોહને એના હોઠ પ્રિયાના ગળે સરકાવ્યા—એની જીભ એની નરમ ચામડી પર એક ભીની રેખા દોરતી હતી, જેમ એક નદી રેતાળ ધરતી પર ઝરે. એના હાથ એની છાતી પર સરક્યા, એની આંગળીઓ એના સ્તનોની ગોળાઈ પર થોડી દબાઈ—એની નરમાઈ, એની ગરમી એની હથેળીઓમાં ભળતી હતી, જાણે એ બે ઉન્નત ટેકરીઓની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતો હોય. એણે એના એક સ્તનને હળવેથી ચૂંટ્યું, એના હોઠ એની ચામડી પર સરક્યા—એક ગરમ, નરમ ચૂસણ જે પ્રિયાના શરીરને હળવું ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એક ઝાંઝરની ધૂન એના રોમેરોમમાં ગુંજતી હોય.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાની બીજી બાજુએ જગ્યા લીધી—જાણે એ રોહન સાથે એક અજાણ્યા ગરબામાં જોડાતો હોય. એના હાથ એની કમર પર સરક્યા, એની આંગળીઓ એના હિપ્સની ગોળાઈ પર થોડી દબાઈ—એની ચામડીની ગરમી એની હથેળીઓમાં ભળતી હતી, જાણે એ એક લહેરાતી નદીના કાંઠાને સ્પર્શતો હોય. એણે એના હોઠ પ્રિયાના બીજા સ્તન પર સરકાવ્યા, એની જીભ એની નરમ ચામડી પર ગોળ ગોળ ફરતી હતી—જાણે એ એક ચંદનની રેખા દોરતો હોય, એક મધુર અમૃતને ચાખતો હોય. એના હોઠ એના સ્તનને નરમાશથી ચૂસવા લાગ્યા, એની શ્વાસ એની ચામડી પર ગરમ હવા છોડતી હતી—જાણે એ પ્રિયાને એક દેવીની જેમ પૂજતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેની ગરમીમાં ઓગળતું હતું—એની આંખો અડધી બંધ, એનું શ્વાસ ઝડપી ને ગરમ, જાણે એક ધડકતું ઝરણું એના રોમેરોમમાં વહેતું હોય. એનું માથું પાછળ ઢળી ગયું, એના હાથ ગાદીને ભીડતા હતા—જાણે એ આ બંનેની ચાહનાઓના તોફાનમાં એક નદીની જેમ ઝૂલતી હોય. એના સ્તનો એ બંનેના હોઠોની ગરમીમાં ધ્રૂજતા હતા, એની ચામડી પર એક ઝીણી ગરમી ફેલાતી હતી—જાણે એ બંનેની એનર્જી એના શરીરમાં એક આકાશગંગાની જેમ ઝળુંબતી હોય.

લિવિંગ રૂમની હવા ભારે થઈ ગઈ હતી—જાણે દરેક શ્વાસમાં એક નશીલો રાગ ગુંથાતો હોય, ને દરેક સ્પર્શ એક ઝાંઝરની લયમાં રણકતો હોય. નેહા ખૂણામાં ઊભી હતી—એની નજર પ્રિયા પર, રોહન પર, વિમિત પર—એક ઝડપથી ફરતી, જાણે એ એક તોફાનની સાક્ષી હોય જે એના શરીરમાં એક ગુપ્ત આગ લગાડતું હતું. એની જાંઘો એકબીજા સાથે ઘસાતી હતી, એનું શ્વાસ ઝડપી થતું હતું—જાણે એ પોતાની ઈર્ષા ને ઝંખનાના દરિયામાં ડૂબતી-તરતી હોય.

રોહને પ્રિયાના સ્તન પરથી હોઠ સરકાવ્યા—એની જીભ એની નાભિ તરફ નીચે ગઈ, એક ભીની, ગરમ રેખા દોરતી હતી, જાણે એક નદી એના મખમલી પેટની ધરતી પર ઝરતી હોય. એની આંગળીઓ એના જાંઘ પર સરકી—એની નાજુક ચામડી પર હળવેથી દબાઈ, જાણે એ એક લહેરાતી ટેકરીની ગરમીને સ્પર્શતો હોય. એણે એના પેન્ટને ધીમે ધીમે ખસેડ્યો—એની નગ્નતા હવે સંપૂર્ણ ખુલ્લી પડી, એની યોનિ એક ઝગમગતા ઝરણાની જેમ ઝળકતી હતી, જેની ભીનાશ લાઈટમાં ચાંદનીની જેમ લહેરાતી હતી. એની જીભ એના જાંઘની અંદરની બાજુએ સરકી—એક નરમ, ગરમ ચૂસણ જે પ્રિયાના શરીરને ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નાચતી હોય. એના હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયા—એની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતા, જાણે એ એક ધગધગતી અગ્નિની જ્વાળાઓને ચૂમતો હોય.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાના સ્તન પરથી હોઠ ઉપાડ્યા—એની જીભ એના ગળે સરકી, એક ગરમ, ભીનું ચુંબન જે એની ચામડી પર થોડી લાલ નિશાની છોડતું હતું, જાણે એ ચંદનની રેખાઓથી એના શરીરને ચિતરતો હોય. એના હાથ એની પીઠ પર ફર્યા—એની આંગળીઓ એની કરોડરજ્જુની ગોળાઈ પર નરમાશથી રમતી હતી, જાણે એ એક નદીના કાંઠાને સહલાવતો હોય. એની જીભ એના કાન પાસે સરકી—એક નરમ ચૂસણ, એની ગરમ શ્વાસ એના કાનમાં એક ઝીણો રોમાંચ લાવતી હતી, જાણે એ એક ગરબાની લયમાં એના શરીરની ધૂન ગુંજાવતો હોય. એની નજર એક ક્ષણ માટે નેહા પર ફરી—એની આંખોમાં એક ગરમી ઝળકી, જાણે એ એની હાજરીમાં એક નવું તોફાન શોધતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેની ગરમીમાં એક જંગલી રિધમમાં ઝૂલતું હતું—એની શ્વાસ ઝડપી, એની ત્વચા પર એક ઝીણી ભીનાશ રેલાતી હતી, જાણે એ એક ઝરણું હોય જે બંનેના સ્પર્શમાં છલકાતું હોય. રોહનની જીભ એના જાંઘની અંદરથી નીચે સરકી—એના હોઠ એની યોનિ પર પહોંચ્યા, એક નરમ, ગરમ ચૂસણ જે એના શરીરને એક ગરબાની લયમાં ધ્રૂજાવતું હતું. એની જીભ એની નરમ ચામડી પર ગોળ ગોળ ફરતી હતી—એની ભગાંકુર, એ નાનકડી ઝાંઝર, એના સ્પર્શથી રણકી ઉઠી, જાણે એ એક ધડકતા તારાની જેમ ઝગમગતી હોય. એની ગરમી, એની ભીનાશ એના હોઠો પર ઝરતી હતી—જાણે એ એક મધુર અમૃતને ચાખતો હોય, એક ઝરણામાં ડૂબતો હોય. વિમિતે એ જ પળે એના હોઠ એના સ્તન પર ફરી લગાવ્યા—એની જીભ એની નરમાઈ પર ગરમ રેખાઓ દોરતી હતી, એના એક સ્તનને નરમાશથી ચૂસતી હતી, જાણે એ એક ઉન્નત ટેકરીની ગરમીને પોતાનામાં ભેગી કરતો હોય. એની આંગળીઓ એના બીજા સ્તન પર રમતી હતી—એની નરમાઈને સહલાવતી, જાણે એ એક ચંદનની રંગોળી ચીતરતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેની ચાહનાઓના તોફાનમાં એક નદી બની ગયું હતું—એની જાંઘો હળવેથી ધ્રૂજી, એનું માથું પાછળ ઢળી ગયું, એના હાથ ગાદીને ભીડતા હતા, જાણે એ આ ગરમીને ઝીલવા મથતી હોય. રોહનની જીભ એની યોનિની ભીની ધરતી પર નાચતી હતી—એની ભગાંકુરને ચૂસતી, ચાટતી, એક ગરબાની નર્તકીની જેમ લહેરાતી, જેનાથી પ્રિયાના શરીરમાં એક વીજળીનો કરંટ દોડી ગયો. એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાતી હતી—જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં ગુંજતી હોય. વિમિતના હોઠ એના સ્તનો પર ગરમ ચુંબનોની રેખાઓ દોરતા હતા—એની જીભ એની કુચાગ્ર પર રમતી, એક નરમ ચૂસણ જે એના શરીરને એક ધડકતા તારાની જેમ ઝગમગાવતું હતું. એનો હાથ એના ગળે સરક્યો—એની આંગળીઓ એની નરમ ચામડી પર નાચતી હતી, જાણે એ એની ગરમીને એક નવી લયમાં ગુંથતો હોય.

નેહાની નજર આ દ્રશ્ય પર થીજી ગઈ હતી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજતું હતું, એની હથેળીઓ એકબીજા સાથે ઘસાતી હતી, જાણે એ પોતાની ગરમીને કાબૂમાં રાખવા મથતી હોય. એની આંખોમાં એક મિશ્ર ભાવ ઝળકતો હતો—ઈર્ષાની આગ, ઝંખનાનો દરિયો, ને એક ગુપ્ત રોમાંચ જે એના રોમેરોમમાં ઝરતો હતો. એનું શ્વાસ ઝડપી થઈ ગયું—જાણે એ પ્રિયાના શરીરની લયમાં, રોહન ને વિમિતની ગરમીમાં એક અજાણ્યા ગરબામાં જોડાતી હોય.

હવા હવે એક ગરમ, ધડકતા તોફાનમાં ફેરવાઈ ગઈ હતી—જાણે રાતનું આકાશ ઝળુંબતા તારાઓથી ભરાઈ ગયું હોય, ને દરેક શ્વાસ એક જંગલી ગરબાની ધૂનમાં ગુંથાતો હોય. પ્રિયાનું શરીર—એક ઝગમગતું ઝરણું, એક ધગધગતી યજ્ઞવેદી—રોહન ને વિમિતની ચાહનાઓના દરિયામાં હિલોળે ચડ્યું હતું. નેહા ખૂણામાં ઊભી, એની નજર આ ત્રણેય પર થીજેલી—એનું શરીર હવે એક બેકાબૂ આગમાં ભડકતું હતું. એની જાંઘો એકબીજા સાથે ઘસાતી, એની હથેળીઓ એના પેટ પર સરકતી, એક ઝીણી ભીનાશ એની આંગળીઓ પર લાગતી—જાણે એ પોતાની ઝંખનાને શાંત કરવા મથતી હોય, પણ એ આગ એના રોમેરોમમાં ઝરતી હતી, એક ઝરણું બનીને એની યોનિમાં છલકાતી હતી.

રોહને પ્રિયાના જાંઘને હળવેથી ખુલ્લા કર્યા—એની નજર એની યોનિ પર ટકેલી, એક ઝગમગતા ઝરણાની જેમ ઝળકતી, જાણે એ એક દેવીની ધરતીને નિહાળતો હોય. એણે એક કોન્ડમ લગાવ્યું—એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો, એની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતો, જાણે એ એક નદીના કાંઠાને ગળે લગાવતો હોય. એનું શરીર પ્રિયા સાથે જોડાયું—એક ધીમું, ગરમ થ્રસ્ટ જે એ બંનેની શ્વાસને એક લયમાં ગુંથી દીધું, જાણે એક ગરબાનો તાલ શરૂ થયો હોય. એની હલનચલન ઝડપી થઈ—એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા, એની આંગળીઓ એની નરમાઈને સહલાવતી, જાણે એ બે ઉન્નત ટેકરીઓની ગરમીને ચૂમતો હોય. એની લય એક જંગલી ઢોલની થાપમાં ફેરવાઈ—એનું શરીર એની સાથે એક થતું હતું, એક ગરમ, ધડકતું તોફાન જે પ્રિયાના રોમેરોમમાં વીજળીના કરંટની જેમ દોડતું હતું.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાના ગળે હોઠ ફેરવ્યા—એની જીભ એની નરમ ચામડી પર ગરમ રેખાઓ દોરતી, એક ભીનું ચુંબન જે એના શરીરને ઝાંઝરની ધૂનમાં રણકાવતું હતું. એના હાથ એની પીઠ પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની કરોડરજ્જુની લહેરાતી રેખા પર નાચતી, જાણે એ એક નદીના પ્રવાહને સ્પર્શતો હોય. એની જીભ એના કાન પાસે સરકી—એક નરમ ચૂસણ, એની ગરમ શ્વાસ એના કાનમાં એક ઝીણી ગરમી રેલાવતી, જાણે એ એની ગરમીને ફરીથી જગાડતો હોય. એની નજર નેહા પર ફરી—એની આંખોમાં એક મિશ્ર ભાવ ઝળક્યો, જાણે એ એની ઈર્ષાના દરિયામાં એક નવું રોમાંચ શોધતો હોય, ને તે જ પળે એ પ્રિયાના સ્તનો પર ઝૂક્યો, એની જીભ એની કુચાગ્ર પર રમતી, એક ગરમ ચૂસણ જે એના શરીરને એક ધડકતા તારાની જેમ ઝગમગાવતું હતું.

પ્રિયાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાઈ, જાણે એ રોહનની લયમાં, વિમિતની ગરમીમાં એક ચરમસીમાએ પહોંચી ગઈ હોય. રોહનની થ્રસ્ટ્સ ઝડપી થઈ—એનું શરીર એની સાથે એક થયું, એક જંગલી, ગરમ ચરમસીમા જે એ બંનેને એક સાથે ઓગાળી દીધા. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો—જાણે એ એ રોમાંચને એક ઝરણાની જેમ ઝીલતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય. એની ચરમસીમા એક ધડકતા ઢોલની જેમ ગુંજી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું, ને પ્રિયાની આંખો અડધી બંધ થઈ, એનું માથું પાછળ ઢળી ગયું, જાણે એ એક આકાશગંગામાં ખોવાઈ ગઈ હોય.

નેહા આ દ્રશ્યમાં એક ઝળુંબતા ઝરણામાં ડૂબી ગઈ હતી—એની હથેળીઓ એના પેટ પરથી નીચે સરકી, એની આંગળીઓ એની જાંઘની નાજુક ચામડી પર રમતી, એની ભીનાશને સ્પર્શતી, જાણે એ પોતાની ગરમીને એક બરફની જેમ પીગળવા માંગતી હોય. એની જાંઘો ધ્રૂજી ઉઠી—એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એની છાતી ઉન્નત થઈ, એની કુચાગ્ર એના ટોપની અંદર ચળકતી, જાણે એ એક ધગધગતી જ્વાળામાં ફફડતી હોય. એનું મન એક ગાંડપણની હદે તડપતું હતું—વિમિતના હોઠ પ્રિયાના ગળે સરકતા જોઈ, એની આંખોમાં એક ઈર્ષાની આગ ભડકી, એક ઝંખનાનો દરિયો હિલોળે ચડ્યો, જાણે એ એક રણની ધરતી હોય જે વરસાદને ઝંખતી હોય, પણ એ વરસાદ એની સામે પ્રિયાના શરીર પર ઝરતો હતો. એની આંગળીઓ એની યોનિની નજીક સરકી—એક ઝીણું કંપન એના રોમેરોમમાં દોડ્યું, જાણે એ પોતાની શરમના દરવાજાને તોડવા માંગતી હોય, પણ એના સંસ્કારનું તાળું એને રોકતું હતું, એક ગુપ્ત શૂન્યમાં ધકેલતું હતું.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાના હોઠ પર હોઠ ફેરવ્યા—એની જીભ એના હોઠોની નરમાઈ પર સરકતી, એક ગરમ, ભીનું ચુંબન જે એના શરીરને ફરીથી જગાડતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નવી લય ઉમેરતો હોય. એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની નરમાઈ પર થોડી દબાઈ, એની કુચાગ્રને સહલાવતી, જાણે એ એક ચંદનની રેખા દોરતો હોય. પ્રિયાનું શરીર ફરીથી ધ્રૂજી ગયું—રોહનની ચરમસીમા પછી પણ એની ગરમી શાંત નહોતી થઈ, વિમિતના સ્પર્શથી એની ઝંખના ફરીથી ધગધગી ઉઠી, જાણે એક બરફની ઠંડક પછી ફરીથી આગ ભડકી હોય. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ—એની જાંઘો હળવેથી ખુલી, એનું શરીર એક નવી તરસમાં તડપતું હતું, જાણે એ એક નદી હોય જે ફરીથી હિલોળે ચડવા માંગતી હોય.

નેહાનું મન હવે એક યુદ્ધનું મેદાન બની ગયું હતું—એક તરફ ઈર્ષાની જ્વાળાઓ ભડકતી, જે વિમિતના હોઠોને પ્રિયાના શરીર પર રમતા જોઈ એના હૃદયને ભેદતી હતી; બીજી તરફ એક ઝંખનાનો દરિયો, જે એના શરીરને એક બેકાબૂ તોફાનમાં ધકેલતો હતો. એની આંગળીઓ એની યોનિની ભીનાશમાં રમતી—એક ગરમ, ઝીણું કંપન એના રોમેરોમમાં દોડતું, જાણે એ વિમિતના સ્પર્શની કલ્પનામાં ડૂબતી હોય, પણ એનું મન એક ગુપ્ત શરમમાં બંધાયેલું હતું, જાણે એ પોતાની જાતને એક પૂતળાની જેમ જોતી હોય, જે ઝંખે છે પણ જોડાતી નથી. એની નજર પ્રિયાના ધ્રૂજતા શરીર પર, રોહનની શાંત ગરમી પર, વિમિતના જંગલી સ્પર્શ પર—જાણે એ એક ગરબાની નર્તકી હોય જે લયમાં જોડાવા તડપે છે, પણ એના પગ ખૂણામાં બંધાયેલા, એની ઝંખના એક ન સમાતી તરસ બની એના રગેરગમાં ગુંજતી. એનું શરીર એક જ્વાળામુખી બની ગયું—અંદરથી ધગધગતું, બહારથી ધ્રૂજતું—જાણે એ પોતાની અંદર એક સ્ત્રીને જીવવા માંગતી હોય, એક બેશરમ, આઝાદ નેહા જે વિમિતની ગરમીમાં ઝૂલે, પણ એનું મન એને એક શૂન્યમાં ધકેલતું, એક નાનું મૃત્યુ જે એની ઝંખનાને શાંત કરવાને બદલે વધુ ભડકાવતું.

વિમિતે એક કોન્ડમ લગાવ્યું—એની નજર નેહા પર ફરી, એની આંખોમાં એક ગરમી ઝળકી, જાણે એ એની હાજરીમાં એક નવું રોમાંચ શોધતો હોય, ને તે જ પળે એનું શરીર પ્રિયા સાથે જોડાયું. એક ધીમું, ગરમ થ્રસ્ટ—એ બંનેની શ્વાસ એક લયમાં ગુંથાઈ, જાણે એક નવો ગરબો શરૂ થયો હોય. એની લય ઝડપી થઈ—એના હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયા, એની ગરમીને ઝીલતા, જાણે એ એક ઝરણામાં ડૂબતો હોય. રોહને એ જ પળે પ્રિયાના ગળે હોઠ ફેરવ્યા—એની જીભ એની ચામડી પર ગરમ રેખાઓ દોરતી, એક નરમ ચૂસણ જે એના શરીરને ફરીથી જગાડતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નવી ગરમી ઉમેરતો હોય. એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની નરમાઈને સહલાવતી, એની કુચાગ્રને ચૂંટતી, જાણે એ એક ચંદનની રંગોળી ચીતરતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર ફરીથી ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાઈ, જાણે એ વિમિતની લયમાં, રોહનની ગરમીમાં એક નવી ચરમસીમાએ પહોંચી ગઈ હોય. વિમિતની થ્રસ્ટ્સ ઝડપી થઈ—એનું શરીર એની સાથે એક થયું, એક જંગલી, ગરમ ચરમસીમા જે એ બંનેને એક સાથે ઓગાળી દીધા. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો—જાણે એ એ રોમાંચને એક ઝરણાની જેમ ઝીલતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય. એની ચરમસીમા એક ધડકતા ઢોલની જેમ ગુંજી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું, ને પ્રિયાની જાંઘો એકબીજાને ઘેરી, એની આંખો બંધ થઈ, જાણે એ એક નવા બ્રહ્માંડમાં ખોવાઈ ગઈ હોય.

નેહાનું શરીર હવે એક બેકાબૂ તોફાનમાં ફેરવાયું હતું—એની આંગળીઓ એની યોનિની ભીનાશમાં રમતી, એની ભગાંકુર પર હળવેથી દબાતી, એક ઝીણી ધ્રૂજારી એના શરીરમાં દોડતી, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નાચતી હોય. એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાતી હતી—એની છાતી ઝડપથી ઉંચીનીચી થતી, એની નજર વિમિતની ગરમી પર, પ્રિયાના ધ્રૂજતા શરીર પર, રોહનના શાંત સ્પર્શ પર—જાણે એ આ ત્રણેયની લયમાં, આ ચરમસીમામાં એક અજાણ્યા ગરબામાં ઝૂલતી હોય. એનું મન એક ગહન શૂન્યમાં ખોવાયું—જાણે એ પોતાની અંદર એક નવી નેહાને જન્મ આપતી હોય, એક સ્ત્રી જે શરમના દરવાજાને તોડી, વિમિતની ગરમીમાં ડૂબવા તડપતી હોય, પણ એ તડપ એક ન સમાતી તરસ બની, એના શરીરને એક ધગધગતી આગમાં ફેરવતી, એક નાનું મૃત્યુ જે એની ઝંખનાને શાંત કરવાને બદલે એક નવું બ્રહ્માંડ જન્માવતું.

લિવિંગ રૂમમાં એક ગહન શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી—જાણે તોફાન પછીની ઝાકળ ધીમે ધીમે ધરતી પર ઉતરતી હોય. પ્રિયાનું શરીર સોફા પર ઢળી પડ્યું—એની જાંઘો એકબીજાને ઘેરતી, એની શ્વાસ હજુ ઝડપી, એની આંખો અડધી બંધ, જાણે એ એક ઝરણામાંથી ઉગતી દેવી હોય, રોહન ને વિમિતની ગરમીના નશામાં ડૂબેલી. વિમિત એની બાજુમાં બેઠો—એની છાતી ઉંચીનીચી થતી, એની નજર પ્રિયા પર ટકેલી, પણ એક ક્ષણ માટે નેહા તરફ ફરી, એની આંખોમાં એક ગરમી ઝળકતી, જાણે એ એની ઝંખનાના ઝરણામાં ડૂબવા તડપતો હોય. રોહન પ્રિયાની બાજુમાંથી ધીમે ઉઠ્યો—એની આંગળીઓ હજુ પ્રિયાની ચામડી પરથી સરકતી, એની શ્વાસ શાંત, પણ એની નજર નેહા પર પડી, જે ખૂણામાં ઊભી હતી, એનું શરીર એક બેકાબૂ તોફાનમાં ધ્રૂજતું, એની આંગળીઓ એની ભીનાશમાં રમેલી, એની આંખોમાં એક ધગધગતી આગ.

નેહાએ એક ઊંડો શ્વાસ લીધો—એની છાતી ઉભરાઈ, એની નજર રોહન પર ટકેલી, જાણે એ એક નવા ઝરણામાં ડૂબવા તૈયાર હોય. એનું મન હજુ એ ગહન શૂન્યમાં ઝૂલતું હતું, પણ એનું શરીર એક નવી તરસમાં તડપતું હતું, એ ઝંખના જે વિમિતની ગરમીએ જગાડી હતી, ને હવે રોહનની નજરે ભડકાવી રહી હતી. પ્રિયાએ એક નજર નેહા પર નાખી, એના હોઠ પર એક હળવું સ્મિત રમ્યું, જાણે એ નેહાની તડપને સમજતી હોય.

પ્રિયા ધીમેથી બોલી, એનો અવાજ એક મધુર ઝાંઝરની જેમ ગુંજ્યો, “નેહા, તું રોકાઈ શા માટે? આગળ વધ, આ રાત તારી પણ છે.”

નેહાની શ્વાસ ઝડપી થઈ—એની આંખો પ્રિયા પર ફરી, એક ક્ષણ માટે ખચકાટ ઝળક્યો, પણ પછી એ ઝંખનાની આગે એ ખચકાટને ઓગાળી દીધો.

વિમિતે એક ગરમ હાસ્ય સાથે ઉમેર્યું, “હા, નેહા, તું જોઈ રહી હતી—હવે ફીલ કર. રોહન તને એ ગરમી આપશે જે તું ઝંખે છે.”

એની નજર નેહા પર ટકેલી, એક મિશ્ર ભાવથી ભરેલી—ઈર્ષા, રોમાંચ, ને એક ગુપ્ત આમંત્રણ.

રોહને એક પગલું આગળ વધ્યું, એનો હાથ નેહાની તરફ લંબાયો, “આવ, નેહા. તારી આંખોમાં એ આગ હું જોઉં છું—એને બહાર આવવા દે.”

નેહાએ એક ક્ષણ રોકાઈ—એનું મન હજુ એ સંસ્કારના તાળાને તોડવા મથતું હતું, પણ એનું શરીર એક બેકાબૂ ઝરણામાં ફેરવાયું હતું, એની ભીનાશ એની જાંઘો પર ઝરતી, એની છાતી ધડકતી, એની ઝંખના એક ધગધગતી આગ બની ભડકતી. એણે ધીમેથી કહ્યું, “હું... હું રોકાઈ નથી શકતી...”

પ્રિયાએ હળવેથી હસીને નેહાને ખેંચી, એનો હાથ રોહનની હથેળીમાં મૂક્યો, “જા, નેહા. આ ગરમી તારી છે—એને ઝીલ.”

વિમિતે પ્રિયાને નજીક ખેંચી, એની નજર નેહા પર ટકેલી, “અમે જોઈશું—જેમ તેં જોયું.”

નેહાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—પ્રિયા ને વિમિતના શબ્દો એની ઝંખનાને એક નવી ઊંચાઈએ લઈ ગયા, એની શરમનો દરવાજો સંપૂર્ણ તૂટી ગયો, ને એ રોહનની ગરમી તરફ ખેંચાઈ ગઈ, જાણે એક નદી દરિયામાં ઓગળવા તડપતી હોય.