ઓપન મેરેજ (પ્રકરણ- ૨)

(આ વાર્તા હજુ પણ એ જ સત્ય ઘટનાનો હિસ્સો છે. નામ બદલ્યા છે, પણ બાકી બધું એમનું એમ—રોજની બોલચાલ જેવું, કોઈ ચોખ્ખું સાહિત્ય નહીં, બસ એવું લાગે કે કોઈની સાથે ચિટચેટ કરતા હોઈએ. જોડણી કે વ્યાકરણની ભૂલો માટે આગળથી માફી.)

એ રાત પછી એક અઠવાડિયું નીકળી ગયું, ને ઘરમાં એક અજીબ શાંતિ ફેલાઈ ગઈ—જાણે તોફાન પહેલાંની એ ઠંડક હજી હવામાં લટકતી હોય. કૈરવી ને પ્રણવ બંને એકબીજા સાથે હળવું હળવું ચાલવા લાગ્યા—ક્યારેક ચા પીતાં નાની વાતો, ક્યારેક રાતે બેડ પર ફોન જોતાં ચૂપચાપ પડ્યા રહે, પણ એ નવી શરૂઆતનો રોમાંચ બંનેની આંખોમાં ઝળકતો હતો. એમણે હજી બહારનું એ પગલું ભર્યું નહોતું, પણ એકબીજાને સ્પેસ આપવાની એ નાની કોશિશ શરૂ થઈ ગઈ—પ્રણવ મોડું આવે તો કૈરવી “ક્યાં હતો?” નો સવાલ ગળી જાય, ને કૈરવી ફોન પર કોઈની સાથે હસે તો પ્રણવ ચૂપચાપ સ્માઈલ કરી દે. બહારથી બધું નોર્મલ લાગે, પણ અંદરથી એ બંને જાણતા હતા કે એમની દુનિયા ધીમે ધીમે બદલાઈ રહી હતી. ને એ જ વખતે, કૃણાલના દિલમાં એક ગડમથલ ચાલતી હતી—કૈરવીનું એ ખુલ્લું રૂપ એના મનમાં ઘૂંટાતું હતું, જાણે એની જાત સાથે જ ઝઘડો ચાલતો હોય કે “આ કૈરવી કોણ છે, યાર?”

કૈરવીએ તો માણસના શરીરની વાસ્તવિકતા બહુ સહજ રીતે સ્વીકારી લીધી કે પ્રેમ અને સેક્સ બંને અલગ અલગ છે, પણ કૈરવી આ હકીકત સ્વીકારી શકે એ વાત કૃણાલ સ્વીકારી શકતો નહોતો. એને રાતદિવસ એ જ વાત ખટકતી હતી—જે કૈરવીને એ કોલેજથી ઓળખતો હતો, એ શરમાળ, સંસ્કારી છોકરી આટલી બધી બોલ્ડ કેવી રીતે?

એક દિવસ, કૃણાલ રાતે ઓફિસે થી ઘરે આવ્યો ને થાકેલો થાકેલો બેડ પર પડ્યો. ફોન હાથમાં લીધો ને ઇન્સ્ટાગ્રામ સ્ક્રોલ કરવા લાગ્યો. એક મીમ પર નજર પડી—“Loyalty is just lack of good chances, God created all creatures as polygamous.” એ જોઈને એને તરત કૈરવી ને પ્રણવની એ રાત યાદ આવી ગઈ. હસીને એણે એ મીમ કૈરવીને મોકલી દીધું, બસ એમ જ, નાની મજાકની જેમ.

થોડી જ વારમાં કૈરવીનો રિપ્લાય આવ્યો—“Monogamy is a myth.”

કૃણાલે ઝડપથી ટાઈપ કર્યું—“Yes, true said.” રિપ્લાય કરીને એ થોડી વાર બેઠો રહ્યો, ફોન હાથમાં લઈને વિચારતો. એનું મન હજી એ જ દ્વિધામાં હતું—આ કૈરવી કેવી રીતે? હિંમત કરીને એણે મેસેજ મોકલ્યો—“પણ યાર, મને હજી માનવામાં નથી આવતું કે તે આટલું એકદમ પ્રેક્ટિકલ ડિસિઝન લીધું. મને તો એમ જ હતું કે તું મારી કોઈ વાત નહીં માને ને ડિવોર્સનું જ ડિસિઝન લઈશ.”

કૈરવીનો જવાબ આવ્યો—“ગુસ્સામાં હતી ત્યારે તો મને પણ ડિવોર્સના જ વિચાર આવતા હતા, ને એટલે જ હું ચૂપ ને શાંત થઈ ગઈ હતી કે ક્યાંય ગુસ્સામાં ખોટું ડિસિઝન ન લેવાય જાય. એણે ચીટ કર્યું એથી મને ખૂબ દુઃખ થયું, ને તો પણ મારી પ્રેમની લાગણી તો એના માટે જ હતી. એનાથી દુઃખ હતું, પણ નફરત નહોતી. ચીટ કર્યું તો પણ મારું મન એની જોડે જ રહેવા માંગતું હતું—એનાથી અલગ થવાનો વિચાર ચીટિંગ કરતાં પણ વધારે દુઃખ આપતો હતો. ગુસ્સો થોડો શાંત થયો એટલે મેં પહેલાં મારી જાતની અંદર જોયું. ને મને સમજાયું કે એણે ચીટ કર્યું તો પણ મને કેમ એનાથી નફરત નથી થતી, કેમ મારે એની જોડે જ રહેવું છે? કેમ કે પ્રેમ ને સેક્સ બે અલગ વસ્તુ છે. હું એને પ્રેમ કરું છું તો પણ સેક્સની ઈચ્છા તો મને પણ થાય છે. પ્રણવને જજ કરતાં પહેલાં પોતાની જાતની અંદર જોયું તો બધું સહજ ને સ્વીકૃત લાગ્યું.”

કૃણાલે વાંચ્યું ને એની આંખો ફાટી ગઈ. એણે ઝડપથી ટાઈપ કર્યું—“મને તો હજી પણ એ જ માનવામાં નથી આવતું કે તને પણ પ્રણવ સિવાય બીજા કોઈ જોડે સેક્સની ઈચ્છા થાય, ને એ વાત તું પ્રણવ સિવાય બીજા કોઈની હાજરીમાં સ્વીકારી પણ શકે.”

કૈરવીનો રિપ્લાય આવ્યો—“કેમ, હું માણસ નથી? ઈચ્છા શું ખાલી તમને છોકરાઓને જ થાય? અમને છોકરીઓને શું ના થાય?”

કૃણાલે હસીને ટાઈપ કર્યું—“અરે ના યાર, હું એમ નથી કહેતો કે છોકરીઓને ના થાય. મને ખબર છે કે હકીકતમાં તો છોકરીઓને છોકરાઓ કરતાં પણ વધુ ઈચ્છા થાય. પણ શરમના લીધે કે કોઈક ખરાબ દૃષ્ટિથી જજ કરશે એવા ડરના લીધે ક્યારેય એ એક્સપ્રેસ ના કરે. ને તારો એટિટ્યૂડ આટલો બોલ્ડ ને બિન્દાસ નથી કે તું બીજાની હાજરીમાં આવું સ્વીકારી શકે.”

કૈરવીનો જવાબ—“હા, હું બહાર મારો એવો એટિટ્યૂડ નથી દેખાડતી, પણ એનો મતલબ એવો થોડો કે હું બોલ્ડ નથી? બધાની સામે તો બોલ્ડ ના જ બની શકાય ને. બહાર બધાની સામે સંસ્કારી બનીને રહેવું પડે, બાકી અંદરથી તો હું એકદમ ફૂલ બોલ્ડ જ છું.”

કૃણાલે હસતાં હસતાં લખ્યું—“હા હા હા, મને સાલું હજી માનવામાં જ નથી આવતું. બાય ધ વે, બોલ્ડ છે તો એક વાત પૂછું, તું કહેતી હતી કે તને પણ બીજા જોડે ઈચ્છા થાય, તો કોની જોડે કરવાનું મન થાય છે?”

કૈરવીનો રિપ્લાય—“તારી જોડે.”

એ વાંચતાં જ કૃણાલનો ફોન હાથમાંથી લગભગ ખરી પડ્યો. એનું દિલ ધડકવા લાગ્યું, જાણે ઇન્સ્ટાગ્રામનું સર્વર બંધ થઈ ગયું હોય એવો સોંપો ઓરડામાં પડી ગયો. શું રિપ્લાય કરવું એ સમજાતું જ નહોતું. કૈરવીનો મેસેજ—“તારી જોડે”—એના મગજમાં ગુંજતો હતો, જાણે કોઈએ બોમ્બ ફોડી દીધો હોય. એ બે શબ્દ એના મનમાં ઘૂમરાતા હતા, અને સાથે જ એની આંખો સામે કૈરવીનો ચહેરો ફરતો—એ જ કૈરવી, જે કોલેજમાં હંમેશાં શરમાતી, નજર નીચી રાખતી, અને એકદમ સીધી સાદી લાગતી. પણ હવે? એનો આવો જવાબ આવે એની કલ્પના કરવી પણ એના માટે ટફ હતી. એ બે મિનિટ ચૂપ રહ્યો, શું રિપ્લાય કરવું એનું ભેજું ગોથું ખાઈ ગયું હતું. પણ એની અંદર કંઈક ઉછળતું હતું—એક ચોંકાવનારી લાગણી, જેમાં ગભરાટ હતું, પણ સાથે જ કંઈક ગરમાટો પણ હતો. એ હજી વિચારતો હતો, આંગળીઓ સ્ક્રીન પર લટકતી હતી, ત્યાં કૈરવીનો બીજો મેસેજ આવ્યો—“બસ આ જ કારણથી સંસ્કારી બનીને રહેવું પડે. બોલ્ડ બનીએ તો તરત જજ કરે લોકો.”

કૃણાલે ઝડપથી લખ્યું—“સોરી, અરે હું તને જજ નથી કરતો. પણ મને સમજાતું નહોતું કે હું શું રિએક્ટ કરું? તારી બોલ્ડ સાઈડ કોઈ દિવસ જોઈ નથી તો હજી માનવામાં નથી આવતું કે તું આટલી બોલ્ડ, બિન્દાસ ને બેશરમ બની શકે.”

કૈરવીનો જવાબ—“હદ છે, હું સામેથી કહું છું, બોલ્ડ બિન્દાસ વાત કરું છું તો પણ માનવામાં નથી આવતું. હવે શું ન્યૂડ કે બિકીની ફોટો મોકલું તો જ માનવામાં આવશે કે હું પણ તારા જેવી બોલ્ડ ને બિન્દાસ છું? હું નથી શરમાતી તો તું શેનો શરમાય છે આટલું બધું, યાર?”

કૃણાલે ફોન પર જોયું ને એનું મોં ખુલ્લું રહી ગયું. એની આંખોમાં એક ચમક ઝબકી, પણ એનું દિલ હજી ધડકતું હતું—જાણે એ કૈરવીના આ રૂપને હજી પચાવી નહોતો શકતો. “આ શું બોલી ગઈ, બકા?” એણે મનમાં વિચાર્યું. એને લાગ્યું કે આ મજાક હશે, પણ કૈરવીના શબ્દોમાં એક નક્કરતા હતી, જે એને હચમચાવી રહી હતી. એણે ધીમેથી ટાઈપ કર્યું—“અરે, યાર, તું સીરિયસ છે કે મજાક કરે છે? ને ન્યૂડ ફોટોની વાત શું છે—તું ખરેખર મોકલવા તૈયાર છે કે બસ એમ જ બોલી?”

કૈરવીનો રિપ્લાય આવ્યો—“મજાક નથી, યાર. ને ફોટોની વાત તો એટલે કરી કે તને ખબર પડે કે હું શરમાતી નથી. પણ હા, તું એટલો શરમાય છે એ જોઈને લાગે છે કે તને ના મોકલું, નહીં તો તું રાતભર ઊંઘી નહીં શકે!” એના મેસેજની સાથે એક હસતો ઇમોજી હતો, પણ એ હાસ્યમાં એક તોફાની ચમક ઝળકતી હતી.

કૃણાલે વાંચ્યું ને એના ચહેરા પર એક નાનું હાસ્ય આવ્યું, પણ એનું મન હજી ગુંચવાયેલું હતું. “આ કૈરવી કોણ છે, યાર?” એણે ફરી મનમાં વિચાર્યું. એની આંગળીઓ ફોન પર થોભી ગઈ—જાણે એ જવાબ આપવા માગતો હોય, પણ શબ્દો ગળામાં અટકી ગયા હોય. એ રાતે એ બેડ પર પડ્યો રહ્યો, ફોન હાથમાં ઝૂલતો હતો, ને એની આંખો સામે કૈરવીનો ચહેરો ઘૂમતો રહ્યો—એક એવી કૈરવી જે એણે ક્યારેય જોઈ નહોતી, પણ જે હવે એના મનમાં એક તોફાન જગાડી ગઈ હતી.

કૃણાલનો ફોન હજુ હાથમાં જ હતો, પણ આંગળીઓ થંભી ગઈ હતી. એ વિચારોમાં ખોવાયેલો હતો, એનું મન કૈરવીના શબ્દોમાં ડૂબેલું, જાણે એની આંખો સામે એનું રૂપ ઝળકી રહ્યું હોય—એની નરમ હાસી, એની તોફાની આંખો, ને એ બોલ્ડ અવાજ જે એના કાનમાં ગુંજતો હતો. ત્યાં જ, ફોનની સ્ક્રીન ફરી ઝબકી. કૈરવીનો મેસેજ આવ્યો—“બાય ધ વે, હું અત્યારે બાથરૂમમાં શાવર નીચે બિકીનીમાં જ છું.”

કૃણાલનું દિલ એકદમ ધડક્યું, જાણે કોઈએ એના છાતી પર હથોડી મારી હોય. એની આંગળીઓ ફોન પર ધ્રૂજવા લાગી, ને એણે ઝડપથી ટાઈપ કર્યું—“માની ગયો, તું છે તો બોલ્ડ બિન્દાસ—તીખી મરચી જેવી.”

કૈરવીનો જવાબ આવ્યો—“બેશરમ? હા, હું છું જ બેશરમ. ને તને એક રાત ને એક દિવસ સાથે રાખું તો તને ખબર પડે કે હું કેટલી બેશરમ છું. પણ તું હિંમત કરીશ કે નહીં એ શંકા છે.”

કૃણાલનો હાથ ફોન પરથી લપસી ગયો. એનું હૃદય ધડકવા લાગ્યું, જાણે કોઈએ એની છાતીમાં ઢોલ વગાડી દીધું હોય. એની આંખો સામે કૈરવીની તસવીર ફરી—એની એ લાંબી ગળાવાળી કુર્તી, જે એના ખભાને ઢાંકતી હતી, પણ એની કમરની લચક છુપાવી નહોતી શકતી. એના વાળ, જે એના ખભા પર ઢળતા હતા, અને એની આંખો, જેમાં હંમેશાં એક નરમાઈ હતી—પણ હવે એ જ આંખોમાં એક જ્વાળા ઝળકતી લાગતી હતી. એનું શરીર ગરમ થઈ ગયું, એની આંગળીઓ ફરી ટાઈપ કરવા લાગી—“હિંમત? યાર, તું આટલું બોલ્ડ બોલે છે તો હું પાછળ કેમ રહું? બોલ, ક્યારે ને ક્યાં?”

કૈરવીનો મેસેજ આવ્યો—“શનિવારે. બપોરે 2 વાગે. શનિવારે રજા હોય છે ને, તો આપણે લોન્ગ ડ્રાઇવ પર જઈએ—કારમાં, અમદાવાદની ટ્રાફિક ને પોલ્યુશનથી દૂર, ક્યાંક શાંત જગ્યાએ. આવજે, જો હિંમત હોય તો.”

કૃણાલનું ગળું સૂકાઈ ગયું. એનું શરીર ગરમ થઈ ગયું, એનો શ્વાસ ઝડપી થઈ ગયો. એની આંખો સામે કૈરવીનું રૂપ ઝબૂકવા લાગ્યું—એ બિકીનીમાં, ભીના વાળ એના ખભા પર લટકતા, પાણીના ટીપાં એની ચામડી પર ઝળકતા, ને એની જાંઘોની નરમાઈ એને ખેંચતી. એણે ધ્રૂજતા હાથે ટાઈપ કર્યું—“યાર, તું નાહે છે બિકીનીમાં? તો બોલ ને, તારી ચામડી પર પાણી કેવું લાગે છે? તારી કમર પર એ ટીપાં ફરે છે તે મને બતાવ, હું તને એમ જ ફીલ કરું છું. મારી આગ હમણાં ઠંડી કર ને, નહીં તો હું આખી રાત બળતો રહીશ.”

કૈરવીનો રિપ્લાય આવ્યો—“અરે બકા, આટલી આગ લાગી છે તો શાવર નીચે આવી જા! પાણી એટલું ઠંડું છે કે તારું ગરમ શરીર એક મિનિટમાં શાંત થઈ જાય. ને હા, એ ટીપાં તો મારી કમરથી નીચે સરકીને જાંઘ સુધી જાય છે—એકદમ ચીકણું લાગે છે, જાણે કોઈ હળવેથી સ્પર્શતું હોય. પણ તું એ ફીલ કરવા શનિવાર સુધી રાહ જો, નહીં તો હમણાં ફોનમાં જ બળી જઈશ!” એના મેસેજમાં એક તોફાની હસી હતી, જેમાં ચેલેન્જ હતું, ને સાથે જ એક આમંત્રણ પણ.

કૃણાલના હોઠ પર એક મંદ મંદ સ્મિત ફરી વળ્યું, પણ એની આંખોમાં એક ઝગમગતી આગ ઝળકી. એનું મન હવે એ શાવરની નીચે, એ ભીની બિકીનીની ધારમાં, એ ટીપાંની લચકમાં ખોવાઈ ગયું હતું. એણે ધીમેથી, લલચાવતા અવાજમાં જાણે શબ્દો ગોઠવ્યા, ને ટાઈપ કર્યું—“યાર, તું એ ઠંડા પાણી નીચે ઊભી છે ને મને અહીં આગ લગાડે છે? એ ટીપાં તારી જાંઘ સુધી સરકે છે તો મારું દિલ મારી છાતીમાંથી સરકીને તારી પાસે આવી જાય છે. એ બિકીનીમાં તું કેવી લાગે છે એક ઝલક બતાવ ને—જાણે ચાંદની ઝાકળમાં નહાતી હોય, એ ભીની ચામડી પર લચકતા ટીપાં, એ કમરની લચક, ને એ જાંઘોની નરમાઈ—બસ એક નજર, નહીં તો આ આગ મને રાખ કરી દેશે. બતાવ ને, તારી એ બેશરમીનો રંગ મને રગડી દે, હું તને એમ જ ફોનમાંથી ચાટી જાઉં એવું લાગે છે!”

કૈરવીનો જવાબ નહોતો આવ્યો—બસ, એક ફોટો આવ્યો. એ ખોલતાં જ કૃણાલનો શ્વાસ અટકી ગયો. એની આંખો ફોટો પર થંભી, ને એનું શરીર એક ગરમ ઝાકળથી ભરાઈ ગયું. “યાર, તું…” એણે ધ્રૂજતા હાથે ટાઈપ કર્યું, “તું શાવર નીચે બિકીનીમાં એક ઝરતી જ્વાળા છે, એ બ્લેક બિકીની તારી ચામડી સાથે એવી ચોંટેલી કે જાણે વરસાદની નદી તારા શરીરની ખીણોમાં લચકતી હોય. તારા ભીના વાળ, મધરાતના રેશમના ધોધ જેવા, તારા ખભા પર લટકે છે, ને એ પાણીના ટીપાં એમાં ઝળકે છે—જાણે ચાંદનીના ઝરણાં તારી ચામડીને ચૂમતા હોય, એની નરમાઈને ચાટતા હોય. તારા સ્તનો, યાર, એ બિકીનીની ભીની ધારમાં ઘેરાયેલા, એક ગરમ ચાંદનીના ગોળા જેવા, એની ગોળાઈ એટલી ભરાવદાર ને મજબૂત કે જાણે ચોમાસાના મેઘ એમાં ઝૂલતા હોય. એ બિકીની એટલી ચોંટેલી કે એની પાતળી ચામડી નીચે તારી કૂચાગ્ર (નીપલ્સ) ની ઝાંખી રૂપરેખા દેખાય છે—એ નાના, ગરમ બિંદુઓ, જાણે ભીના કાપડ પાછળ ધબકતા અંગારા, એટલા ટટ્ટાર ને લલચાવનારા કે મને એમાં દાંત ઘસવાનું મન થાય છે. પાણીના ટીપાં એ ઉભાર પરથી ધીમે ધીમે સરકે છે, જાણે મખમલ પર ઝાકળ ઝરતી હોય, ને એ નરમ ખીણમાં, બે સ્તનોની વચ્ચે, એક ગરમ રહસ્ય ધબકે છે—જાણે એક નાનું ઝરણું ત્યાં ઝૂલતું હોય, મને એમાં ડૂબવા બોલાવતું હોય. તારી કમર, યાર, એક લચકતો ઝરણો, એની લચક એટલી ગરમ ને માદક કે જાણે ચોમાસાની નદી એના વળાંકોમાં રમતી હોય, ને નીચે તારી યોની, એ ભીની બિકીનીની ચીકણી ધારમાં ઉભરેલી, જાણે રણમાં ઊંટના પગનું નરમ ખાડું, એની ભરાવદાર રેખા ચામડી સાથે ચોંટેલી, એની ગરમ લચક ને નરમ ગાદી જેવી ઉભરાટ ઝાંખે દેખાય છે—જાણે એક તપતું આમંત્રણ મને એની નજીક ખેંચે છે. એ ટીપાં તારી જાંઘો તરફ ઝૂલે છે—એ જાંઘો, ભીની, ગોળ, ને એટલી નરમ કે જાણે શીતળ ચંદનની આગે ચમકતી હોય, એની લચક મારી આંગળીઓને ખેંચે છે, જાણે એક તરસ મને એની નજીક લઈ જતી હોય. તારા હોઠ, ભીના ને ચમકતા, એક ગરમ રસની ધાર ઝરતા, જાણે એક લાલ ગુલાબ ઝાકળમાં નહાતું હોય, એ મને ચૂમવા બોલાવે છે, ને એની નરમાઈમાં હું ડૂબી જાઉં એવું લાગે છે. તું આગ છે, એક બળતો ધોધ, ને હું એમાં બળું છું—હમણાં શું કરું?”

કૈરવીનો જવાબ આવ્યો, “અરે બકા, આટલું બધું બોલી ને મને ગરમ કરી દીધી! શાવરમાં ઊભી છું, ને તું આ ફોટો જોઈને આટલું બળે છે તો મારી ચામડી પર હાથ ફેરવે તો શું થાય? હું તારી આંગળીઓ મારી ગરમ જાંઘો પર ફરતી ફીલ કરું છું, ને મારું શરીર બળવા લાગ્યું છે. તું શું કરે છે હવે?”

કૃણાલનું શરીર ગરમ ઝાકળથી ધબકવા લાગ્યું. “યાર, હું તને ફીલ કરું છું,” એણે ટાઈપ કર્યું, “મારો હાથ તારા ખભે ફરે, તારા ગરમ સ્તનોને ચૂંટે, ને ધીમે ધીમે નીચે સરકે—તારી કમરને ઘસે, તારી યોનીની એ ભરાવદાર રેખાને ટચ કરે, એની ગરમીમાં આંગળીઓ લપસાવું. તને ખબર છે, હું તને ચૂમવાથી શરૂ કરીશ, તારું શરીર એક કળાનું મંદિર છે—પહેલા તારા હોઠ, તારું ગળું, તારા સ્તનોને ચાટીશ, ને નીચે સરકતો જઈશ, તારી યોની સુધી, એને જીભથી પૂજીશ. તું શું કરે?”

કૈરવીનો મેસેજ આવ્યો, “હદ છે, તું આટલું બધું બોલે છે ને મારું શરીર બેકાબૂ થાય છે! હું શાવર બંધ કરી ને બેડ પર છું, ને મારો હાથ તારી વાતો સાંભળીને મારી ચામડી પર ગયો—તારું ચૂમવાનું ફીલ કરું છું, ને મારી આંગળીઓ તારી જીભની જગ્યા લે છે. તું એને કેવી રીતે પૂજે, બોલ ને, મને બધું બતાવ.”

કૃણાલનું ધ્યાન ફોન પર ચોંટી ગયું, એનો હાથ નીચે સરક્યો. “હું તારી યોનીને ધીમે ચૂમું,” એણે ટાઈપ કર્યું, “પહેલા એની બહારની ધાર, એ ગરમ નરમ રેખા, જાણે રણનું ખાડું, ધીમે જીભ ફેરવીશ, એની ભગાંકુરને શોધીશ—એ નાની કળી, એને હળવેથી ચૂસીશ, ધીમે ધીમે, જાણે શરીરની સ્વીચ દબાવતો હોઉં. મારી આંગળીઓ એની અંદર સરકે, એની ગરમ દીવાલોને ઘસે, ને જીભ બહારથી ચાટતી રહે—તને બેકાબૂ કરવા, તારી બધી શરમ તોડવા. મારો હાથ હવે મારી પેન્ટમાં છે, તું શું કરે?”

કૈરવીનો જવાબ આવ્યો, “યાર, તું મને પાગલ કરે છે! મારી આંગળીઓ મારી યોની પર છે, એ નરમ ખાડું ગરમ થઈ ગયું, ને હું તારી જીભ ફીલ કરું છું—એને ચૂસે છે, ચાટે છે, ને હું ધીમે ધીમે ઘસું છું. તું એને ચાટતો હોય તો મારી ચામડી ઝંઝનાટી થાય, હું તને ફીલ કરું છું, ને હવે હું બેકાબૂ થઈને આંગળીઓ ઝડપથી ફેરવું છું. તું શું કરે?”

કૃણાલનું શરીર ધબકવા લાગ્યું, એનો હાથ ઝડપથી હલ્યો. “હું તારી યોનીને ચાટું છું,” એણે ટાઈપ કર્યું, “જીભ એની અંદર ધકેલું, એની ગરમી ચૂસું, ને ભગાંકુરને હળવેથી દબાવું—તારું શરીર ઝળહળે એવું ચૂસું છું, તારી આહ મને બળતું કરે. મારો હાથ મારા લિંગ પર ઝડપથી ફરે છે, તું બળે તો હું પણ બળું—તું ક્યાં સુધી પહોંચી?”

કૈરવીનો મેસેજ આવ્યો, “હું તારી જીભ ફીલ કરું છું, એ ચૂસે ને મારું શરીર ધ્રૂજે—મારી આંગળીઓ ઝડપથી હલે, ને હું એ કગારે છું જ્યાં બધું ઝળહળી ઉઠે. તું ઝડપથી હલાવ, યાર, હું તારી સાથે બળવા માંગું છું—તું ક્યાં છે?”

કૃણાલનો હાથ ઝડપથી હલ્યો, એનું શરીર ગરમીથી ધબકતું હતું. “હું તારી સાથે છું,” એણે ટાઈપ કર્યું, “તારી યોનીની ગરમી મારા મોઢામાં, તારી આહ મારા કાનમાં—હું ઝડપથી હલાવું છું, ને હું એ કગારે છું. તું બળ, ને હું તારી સાથે બળું—આવીશ કે?”

કૈરવીનો જવાબ આવ્યો, “હા, યાર, હું બળું છું—તારી જીભ ફીલ કરું છું, ને હું આવી! મારું શરીર ધ્રૂજે છે, તું પણ આવ, ને મારી સાથે બળ!”

કૃણાલનું શરીર ધડાકો કરી ગયું, એનો હાથ થંભી ગયો. “હું આવ્યો, યાર,” એણે ટાઈપ કર્યું, “તારી સાથે બળી ગયો—આ શું કરી નાખ્યું આપણે?”

કૈરવીનો મેસેજ આવ્યો, “બકા, આ ફક્ત શરૂઆત છે. શનિવારે આનાથી વધુ બળીએ—તારો હાથ મારી ચામડી પર, મારું શરીર તારી સામે. આ આગ સાચવી રાખ, ને પછી જોઈએ.”

કૃણાલનું મન ગડબડ થઈ ગયું. એનું શરીર ગરમ હતું, ને એની આંખો સામે કૈરવીનું ભીનું રૂપ નાચતું હતું—એની ઝળકતી ચામડી, એના ગરમ હોઠ, ને એની જાંઘોની નરમાઈ. એ રાત એ બેડ પર પડ્યો, પણ નિંદર નહોતી આવતી—કૈરવીની વાતો, એની ગરમી, ને એનું ભીનું રૂપ એના મનમાં ગુંથાતું રહ્યું.

ફોન બાજુમાં પડ્યું હતું, એના શરીરમાં એક ગરમ ધ્રૂજારી હજુ રમતી હતી—એનો હાથ નીચે જ થંભેલો હતો, ને શ્વાસ ઝડપી ઝડપી ચાલતો હતો. “આ શું થઈ ગયું, યાર?” એણે મનમાં વિચાર્યું, ને આંખો બંધ કરી—પણ કૈરવીની આહ, એની “હું આવી!”ની ચીસ, એના કાનમાં ગુંજતી રહી, જાણે એનું શરીર હજુ એની ગરમીમાં લપેટાયેલું હોય. એને થયું, “આ બધું ચેટમાં થયું, ને હું આટલો બળી ગયો—શનિવારે તો શું થશે?” એનું શરીર શાંત થયું હતું, પણ મન બેકાબૂ હતું—એક ઉતાવળ, એક ગભરાટ, ને સાથે જ એક ગજબની લાલચ કે આ બધું સાચું થઈ જશે. એણે ફોન ઉપાડી એનો ફોટો ફરી ખોલ્યો—એ ભીની બિકીની, એ ગરમ ચામડી, એ યોનીની રેખા—એનું શરીર ફરી ગરમ થઈ ગયું, પણ હવે એ થાકેલું હતું. “આ છોકરી મને ખરેખર પાગલ કરશે,” એણે વિચાર્યું, ને ફોન બાજુમાં મૂકી દીધો. એ આંખો બંધ કરી પડ્યો રહ્યો, પણ નિંદર નહોતી આવતી—એનું મન કૈરવીની આગમાં ડૂબેલું હતું, શનિવારની રાહ જોતું, જાણે એ દિવસ એની બધી તરસને બાળી નાખવાનો હતો.

બીજી બાજુ, કૈરવી બેડ પર લંબાવેલી હતી, એનો શ્વાસ હજુ ઝડપી હતો, ને એની આંગળીઓ એની યોનીની ગરમીમાં હજુ લપસતી હતી—એ ગરમ, નરમ રસગુફા એની આંગળીઓને ખેંચતો હતો, જાણે એક ઝરતું મદિર એની ચામડીમાં ધબકતું હોય. એનું શરીર ધ્રૂજી ગયું હતું, ને એક ઝળહળતી ચમક હજુ એની ચામડીમાં રમતી હતી—એ ગરમી એના રોમેરોમમાં ઝંઝનાટતી હતી, જાણે એનું શરીર હવે એના કાબૂમાં નહોતું. “આ બકો મને શું શું બોલી ગયો,” એણે વિચાર્યું, ને એના હોઠ પર એક બેફિકર હસી ફરી—એ હસીમાં એક નવી આઝાદી હતી, એક બેકાબૂ ચમક જે એણે ક્યારેય ખુલ્લી નહોતી થવા દીધી. એને લાગ્યું જાણે એનું શરીર હજુ બળે છે, પણ સાથે જ એક હળવાશ હતી—જાણે એણે પોતાની જાતનો એક નવો ટુકડો ખોલ્યો હોય, એક એવું રહસ્ય જે સમાજના તાળાંઓમાં કેદ હતું, ને આજે એની ચાવી હાથમાં આવી હતી. “એ મારી યોનીને ચાટે એવું બોલ્યો,” એણે મનમાં વિચાર્યું, ને એની આંગળીઓ ફરી એ ગરમ રસગુફા પર ફરી—એ ધબકતી ગરમીમાં એને એક નવી ઉત્તેજના લાગી, એક એવી ભૂખ જે એણે હંમેશાં અંદર દબાવી રાખી હતી, પણ અત્યારે એ બળતી હતી, જાણે એનું શરીર એક ઝરણું હોય જે રાતની આગમાં ઝૂલી રહ્યું હતું.

એ રાતે એનું મન એક નવી આઝાદીમાં ડૂબેલું હતું—જ્યાં જજમેન્ટનો ડર નહોતો, ત્યાં એની અંદરની સ્ત્રી જાગી ગઈ હતી, એક એવી બેશરમ, બેકાબૂ શક્તિ જે એણે હંમેશાં સંસ્કારના પડદે ઢાંકી રાખી હતી. સમાજના બેવડા ધોરણો—જે પુરુષની વાસનાને હસીને સ્વીકારે, પણ સ્ત્રીની ભૂખને ગંદકી ગણે—એણે એની લાલસાને કેદમાં રાખી હતી, પણ આજે એ તૂટી ગઈ હતી. “આ બકો મને જજ નથી કરતો,” એણે વિચાર્યું, “એ મારી આગને ચેતવે છે, ને હું એને બળવા દઉં છું.” એની અંદર એક ગજબની તરસ હતી—એક એવી ભૂખ જે પુરુષ કરતાં ગાઢ હતી, એક એવી કામુકતા જે એના શરીરના રોમેરોમમાં ઝબૂકતી હતી. શાસ્ત્રોમાં રતિની વાત છે—કામદેવની પત્ની, જેની વાસના એટલી ઝળહળતી હતી કે દેવો પણ એની સામે ઝૂકી પડ્યા; ઉપનિષદોમાં પ્રકૃતિની શક્તિ, જે પુરુષ કરતાં વધુ સંવેદનશીલ, વધુ ઝંઝનાટી છે—ને કૈરવી એ બધું અનુભવતી હતી. એની અંદરની સ્ત્રી હવે માત્ર એક પત્ની કે પ્રેમિકા નહોતી, એ એક બળતી આગ હતી, જે કૃણાલ કરતાં વધુ હિંમતવાન, વધુ ભૂખી, વધુ બેશરમ હતી—એક એવી શક્તિ જેની તરસ એક પુરુષની લાલસા કરતાં દસ ગણી ગરમ હતી.

“હું પણ સેક્સને ઝંખું છું,” એણે મનમાં બોલ્યું, ને એની આંગળીઓ ફરી એ ગરમ રસગુફા પર ફરી—એને એની યોનીની ગરમી, એની ભગાંકુરની ઝળહળતી કળી, એના સ્તનોની લચક બધું જ ચેતવું હતું, પણ એ હંમેશાં દબાવી રાખતી હતી, કેમ કે “સ્ત્રીએ એવું ન વિચારવું જોઈએ”ના તાળાંઓએ એની ભૂખને કેદમાં રાખી હતી. પણ આજે, કૃણાલની વાતોએ એ તાળું તોડી નાખ્યું હતું—એને લાગ્યું જાણે એની અંદરની રતિ જાગી ગઈ હોય, એક એવી સ્ત્રી જેની કામના પુરુષ કરતાં વધુ ગાઢ, વધુ ઝંઝનાટી, વધુ બેકાબૂ હતી. એણે ફોન ઉપાડી કૃણાલનો “હું આવ્યો, યાર” ફરી વાંચ્યો, ને એના હોઠ પર એક ચમક ઝબૂકી—“શનિવારે આ બકાને બતાવીશ, હું કેટલી બેશરમ બની શકું,” એણે વિચાર્યું, ને એનું શરીર ફરી ગરમ થઈ ગયું—એ રાહ જોતી હતી, એક નવી આગમાં બળવાની, જેમાં એની બધી લાલસા, બધી ભૂખ, બધી હિંમત ખુલ્લી પડવાની હતી. “એ મને ચાટશે, ને હું એને બાળી નાખીશ,” એણે મનમાં બોલ્યું, ને એની આંગળીઓ ફરી એ ગરમ રસગુફા પર ફરી—એ ધબકતી ગરમીમાં એને એક નવો આનંદ લાગ્યો, એક એવી તરસ જે એણે હવે ખુલ્લી છોડવાની હતી, જાણે એનું શરીર એક ઝરતી નદી હોય જે કૃણાલની આગમાં ઝૂલવા તૈયાર હતી.