તૃષ્ણૃત્ય - પ્રકરણ 05 : આઝાદી નું નવું આકાશ

 

તૃષ્ણૃત્ય ( તૃષ્ણા + નૃત્ય ) by અજ્ઞાત_.69

પ્રકરણ ૦૫ : આઝાદી નું નવું આકાશ

લિવિંગ રૂમની ગરમ હવા હવે એક નવા તોફાનમાં ફેરવાઈ ગઈ હતી—જાણે રાતનું આકાશ ઝળુંબતા તારાઓથી ફરી ભરાઈ ગયું હોય, ને દરેક શ્વાસ એક નવી ગરબાની ધૂનમાં ગુંથાતો હોય. નેહા રોહનની સામે ઊભી—એનું ટોપ હળવેથી ખભા પરથી સરકી ગયું, એની નગ્ન છાતી લાઈટની ઝાંયમાં ઝળકતી, જાણે બે ઉન્નત ટેકરીઓ પર ચાંદની લહેરાતી હોય. એની ત્વચા—એક ચંદનની રંગોળીની જેમ ગરમ, એની નાભિ એક ઊંડું ઝરણું, એની જાંઘો એક રહસ્યમય ખીણની જેમ ખુલતી—એક દેવીની જેમ ઊભી રહી, જેની ગરમી રોહનને બોલાવતી હતી. પ્રિયા સોફા પર ઢળી, એની નજર નેહા પર, એક હળવું સ્મિત એના હોઠ પર, જાણે એ એક નવી નર્તકીને ગરબાના તાલમાં જોડાતી જોતી હોય. વિમિત એની બાજુમાં—એનો હાથ પ્રિયાની કમર પર, એની આંખો નેહા પર ટકેલી, એક ગરમી ને ઈર્ષાના મિશ્રણથી ભરેલી.

રોહને નેહાનો હાથ પકડ્યો—એની આંગળીઓ એની હથેળીઓમાં ભીડાઈ, એક ગરમ સ્પર્શ જે નેહાના શરીરમાં વીજળીનો કરંટ દોડાવતો હતું, જાણે એ એક ધગધગતા ઢોલની થાપ સાથે ઝૂલવા તૈયાર હોય—એક તોફાન જે રાતને ગળે લગાવતું હતું. નેહાએ એક ક્ષણ રોકાઈ—એની નજર રોહનની આંખોમાં ડૂબતી, એના હોઠ પર એક ગરમ, ચંચળ સ્મિત રમ્યું. એણે નીચે ઝૂકી, ફ્લોર પર પડેલી બરફના ટુકડાઓની બાસ્કેટ ઉપાડી—એની આંગળીઓ ઠંડકથી ધ્રૂજતી, પણ એની નજર રોહન પર ટકેલી, એક બેફિકર આમંત્રણથી ઝળકતી. “આગ બળે એની મજા તો ઠંડક સાથે જ આવે, નહીં?” એણે ધીમા, રમતિયાળ સ્વરમાં કહ્યું—એક એવો અવાજ જે હવામાં ગુંજતો ને રોમાંચને ચેતનારો હતો—ને બાસ્કેટ હાથમાં લઈ રોહન સાથે સોફા તરફ ચાલી. એની આંખોમાં એક નવી આઝાદી ઝળકતી હતી, જાણે એ પોતાની ઝંખનાને આખરે મુક્ત કરતી હોય.

રોહને એક ઝગમગતા હાસ્ય સાથે નેહાને જવાબ આપ્યો—“યુ મીન, ફાયર ઓન ધ આઈસ!” જવાબ માં નેહાએ એક બરફનો ટુકડો ઉપાડ્યો—એની આંગળીઓમાં ઠંડક ઝરતી, એની ગરમી સામે એક વિરોધાભાસ ઉભો કરતી. એણે બરફને રોહનના ગળે સરકાવ્યો—એક ધીમી, નરમ હિલચાલ, જે એની ચામડી પર ઠંડકની રેખા દોરતી, ને તરત જ એ ઠંડક એની ગરમીથી પીગળતી, ઝીણી ઝરણાની જેમ એના ખભા તરફ ઝરતી. રોહનનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું—એની શ્વાસ ઝડપી, એની આંખોમાં એક જંગલી રોમાંચ ઝળક્યો. નેહાએ બીજો ટુકડો લીધો—આ વખતે એની છાતી પર સરકાવ્યો, એના હૃદયની ધડકન પર ઠંડક રેલાવતી, જાણે એ એક ધગધગતા જ્વાળામુખીને શાંત કરવા મથતી હોય. એણે બરફને ધીમે ધીમે એના નાના, ગરમ નિપલ્સ પર લઈ ગઈ—ઠંડક એની ચામડીને ચૂંટતી, એક ઝણઝણાટી સંવેદના જગાડતી, જે રોહનના રોમેરોમમાં વીજળીની લહેર બની દોડી. એના નિપલ્સ, બરફની ઠંડકથી સખત થતા, જાણે નાના હીરાના ટીપાં હોય, એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં ફેરવાઈ, એનું શરીર ઠંડક ને ગરમીના આ ખેલમાં ઝૂલતું હતું. બરફ પીગળતો ગયો—એની ઠંડી ઝરણાઓ એની છાતી પર હિલોળે ચડતી, એના સ્નાયુઓને ચૂમતી, ને એની ગરમી એ ઠંડકને એક નવી આગમાં ફેરવતી.

પ્રિયાએ વિમિતની બાજુમાં ઢળેલી, એની નજર રોહન અને નેહા પર ટકેલી, ધીમેથી બોલી, “જો તો, રોહન કેટલો એન્જોય કરે છે... મને લાગે છે એને હવે મારી યાદ પણ નથી રહી.” એના અવાજમાં એક ઝીણી ઈર્ષા ગુંજી, પણ એણે હળવું હસીને એને છુપાવવાનો પ્રયાસ કર્યો.

વિમિતે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો, એની આંખો નેહાના ધ્રૂજતા શરીર પર અટકેલી, “હા યાર, નેહા પણ કંઈ ઓછી નથી. એને જો, જાણે બરફ અને આગની રમતમાં એકદમ ખોવાઈ ગઈ છે. મને લાગે છે એને પણ હવે મારી જરૂર નથી લાગતી.” એના સ્વરમાં થોડી ખટાશ હતી, પણ તરત જ એણે પ્રિયાને ખેંચીને બાજુમાં જોતાં કહ્યું, “પણ તું ટેન્શન ન લે, હું તો તારી સાથે જ છું ને!”

પ્રિયાએ હળવું હસીને એની છાતી પર હાથ ફેરવ્યો, “ઓહો, કેટલી મોટી વાત કરી! પણ તારી નજર તો નેહા પરથી હટતી જ નથી, મને ખબર છે.” એની આંખોમાં એક ચમક હતી, જાણે એ ઈર્ષાને મજાકમાં ઓગાળવા મથતી હોય.

રોહને એક ગરમ આહ ભરી—એણે બાસ્કેટમાંથી બે બરફના ટુકડા ઝડપથી ઉપાડ્યા, એની નજર નેહા પર ટકેલી, એક ખેલદિલ પડકારથી ઝળકતી. “હવે મારી વારી,” એણે ધીમા, જંગલી સ્વરમાં કહ્યું, ને એક ટુકડો નેહાના ગળે સરકાવ્યો—ઠંડક એની ગરમ ચામડી પર રમતી, એક ઝીણી લાલ રેખા દોરતી, જે તરત જ એની ગરમીથી પીગળતી, ને એના સ્તનો તરફ ઝરતી. બીજો ટુકડો એણે એની નાભિ પર રાખ્યો—એ નાનું ઝરણું જે એની ગરમીથી ધીમે ધીમે ઓગળતું, એની નાભિમાં એક ઠંડું તળાવ બનાવતું, જે એના પેટ પર ઝીણી ધારાઓ બની ઝરતું. નેહાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાઈ, એની આંખોમાં એક નવી તરસ ઝળકતી, જાણે એ ઠંડક ને ગરમીના આ રમતમાં એક નવું બ્રહ્માંડ અનુભવતી હોય. રોહને એક ટુકડો એના હોઠો પર સરકાવ્યો—ઠંડક એના ગરમ હોઠોને ચૂમતી, પણ તરત જ પીગળતી, ને એ ભીનાશ એના હોઠો પર ઝરતી, જે એણે એક નરમ ચુંબનથી ઝીલી લીધી.

પ્રિયાએ વિમિતની બાજુમાં થોડું ખસીને, હળવેથી કહ્યું, “આ નાભિવાળી ટ્રીક જો! રોહન એની નાભિમાં આખું આર્કટિક ઓગાળી દેશે લાગે છે. તું મારી નાભિમાં ક્યારે આવું રમીશ?” એના અવાજમાં એક મજાકિયા લાડ હતા, જાણે એ ઈર્ષાને હળવી કરતી હોય.

વિમિતે એક ઝગમગતું હાસ્ય છોડ્યું, “અરે, હું તારી નાભિમાં બરફ નહીં, ગરમ ચોકલેટ રેડી દઉં—ને પછી ચાટીશ!” એના શબ્દોમાં એક ચંચળ ઉત્તેજના હતી, જાણે એ પણ રમતમાં જોડાવા તૈયાર હોય.

એણે એના હોઠ એના ગળે સરકાવ્યા—એક નરમ, ગરમ ચૂસણ જે એની ચામડી પર લાલ નિશાની છોડતું હતું, જાણે એ એક નદીની રેખા દોરતો હોય, બરફની ઠંડક પછીની ગરમી એના શરીરમાં એક નવું તોફાન જગાડતી હોય. એના હાથ એની છાતી પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એના સ્તનોની નરમાઈ પર રમતી, એક ગોળાઈને સહલાવતી, જાણે એ બે ધડકતા તારાઓને ચૂમતો હોય, બરફની ઝીણી ભીનાશ હજુ એની ચામડી પર ઝરતી, ને એની ગરમી એ ઠંડકને એક ધગધગતી આગમાં ફેરવતી. નેહાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ ઝડપી, એની આંખોમાં એક નવી આઝાદી ઝળકતી, જાણે એ પોતાની ઝંખનાને આખરે મુક્ત કરતી હોય, બરફ ને આગની આ રમતમાં એક નવી નેહા જન્મતી હતી.

પ્રિયાએ વિમિતની બાજુમાં નજર નાખી, “જો એ લાલ નિશાન, રોહન એની પ્રોપર્ટી માર્ક કરી રહ્યો છે કે શું? મને લાગે છે એ હવે નેહાને નહીં છોડે.” એના અવાજમાં થોડી ખટાશ હતી, પણ એણે હળવું હસીને એને હળવું કરવાનો પ્રયાસ કર્યો.

વિમિતે એક ઊંડો શ્વાસ લઈને કહ્યું, “હા, અને નેહા પણ એને પૂરો સાથ આપે છે. જો એની આંખો, લાગે છે એ રોહનની દુનિયામાં જ ખોવાઈ ગઈ છે. મને લાગે છે મારે હવે નવી ગર્લફ્રેન્ડ શોધવી પડશે!” એણે હસતાં હસતાં પ્રિયાને ખેંચી, “તું ફ્રી છે ને?”

પ્રિયાએ એના ખભા પર હળવું મુક્કો માર્યું, “અરે, તું નેહાને જોતો રહે અને મને લાઈન મારે છે? થોડી શરમ રાખ યાર!” એનું હાસ્ય હળવું હતું, પણ એની આંખોમાં એક ઝીણી ઈર્ષા ઝળકી.

રોહને નેહાને ધીમે ધીમે સોફા પર બેસાડી—એની નજર એની આંખોમાં ડૂબેલી, એક ગરમ, જંગલી રોમાંચથી ભરેલી. એણે એના પેન્ટને નરમાશથી ખસેડ્યો—એની નગ્નતા હવે સંપૂર્ણ ખુલ્લી પડી, એની યોનિ એક ઝગમગતા ઝરણાની જેમ ઝળકતી, જેની ભીનાશ લાઈટમાં ચાંદનીની જેમ લહેરાતી હતી, એ ભીનાશ જે પહેલેથી જ એની જાંઘો પર ઝરતી હતી, વિમિતની ગરમીથી જન્મેલી, ને હવે રોહનના સ્પર્શથી છલકાતી, બરફની ઠંડકથી એક નવી તરસમાં ફેરવાતી. એણે એક બરફનો ટુકડો લીધો—એની જાંઘની અંદરની બાજુએ સરકાવ્યો, ઠંડક એની ગરમ ચામડી પર રમતી, એક ઝીણી ધારા દોરતી, જે એની યોનિની નજીક પહોંચતાં પીગળતી, ને એ ભીનાશ એની ગરમી સાથે ભળતી, એક નવું ઝરણું જન્માવતી. એની જીભ એ જાંઘ પર સરકી—એક ગરમ, નરમ ચૂસણ જે નેહાના શરીરને ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એ એક ગરબાની લયમાં ઝૂલતી હોય, બરફની ઠંડક પછીની ગરમી એના રોમેરોમમાં એક નવી આગ લગાડતી હોય.

એના હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયા—એની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતા, જાણે એ એક ધગધગતી અગ્નિની જ્વાળાઓને ચૂમતો હોય. એની જીભ એની યોનિ પર પહોંચી—એક નરમ, ગરમ ચૂસણ જે એની ભગાંકુરને રણકાવતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં ગુંજતી હોય. એણે બીજો બરફનો ટુકડો લીધો—એની યોનિની બાજુમાં સરકાવ્યો, ઠંડક એની ગરમ નરમાઈ પર રમતી, એક ઝીણી ધારા ઝરતી, જે એની ભીનાશ સાથે ભળી એક મધુર અમૃત બનતી. એની જીભ એ ઠંડક પછી ફરી રમી—એની નરમ ચામડી પર ગોળ ગોળ ફરતી, એની ભીનાશને ચાખતી, બરફની ઠંડક ને એની ગરમીનું મિશ્રણ એના હોઠો પર ઝરતું, જાણે એ એક ઝરણામાં ડૂબતો હોય, એક નવું બ્રહ્માંડ ઝીલતો હોય.

પ્રિયાએ વિમિતની નજર પકડી, “યાર, આ રોહનને જો—એને લાગે છે એ કોઈ શેફ છે, નેહાને ટેસ્ટ કરે છે! તું મને આવું ચાખે તો હું તને બધું ભૂલાવી દઉં.” એના અવાજમાં એક ચંચળ ધમકી હતી, જાણે એ રમતમાં જોડાવા તડપતી હોય.

વિમિતે એક ગરમ શ્વાસ છોડતાં કહ્યું, “ચાખું? હું તો તને આખી ખાઈ જઉં! પણ નેહાને જો, એ રોહનની જીભથી પીગળી રહી છે—આપણે પણ કંઈક શરૂ કરવું પડશે, નહીં તો એ બંને આગળ નીકળી જશે!” એણે હળવું હસીને પ્રિયાને ખેંચી, જાણે એ પણ ગરમીમાં ડૂબવા તૈયાર હોય.

નેહાનું માથું પાછળ ઢળી ગયું—એની શ્વાસ ઝડપી, એની આંખો અડધી બંધ, જાણે એ એક નવા બ્રહ્માંડમાં ખોવાતી હોય. એની ઝંખનાની તરસ, જે પહેલેથી જ વિમિતની ગરમીએ ભડકાવી હતી, હવે રોહનના સ્પર્શમાં પીગળતી હતી, બરફની ઠંડક એ તરસને એક નવી ઊંચાઈએ લઈ જતી, ને એનું શરીર એક નદી બની એ ગરમીમાં હિલોળે ચડતું હતું. એના હાથ ગાદીને ભીડતા—એની આંગળીઓ નરમાઈમાં ખૂંપતી, જાણે એ આ રોમાંચને ઝીલવા મથતી હોય. એનું મન એક ઝળુંબતા ઝરણામાં ડૂબતું હતું—એ શરમનો દરવાજો જે એણે તોડ્યો હતો, હવે સંપૂર્ણ ખુલ્લો પડ્યો, ને એની અંદરની નવી નેહા, બેશરમ ને આઝાદ, રોહનની ગરમી અને બરફની ઠંડકની આ રમતમાં ઝૂલતી, એક દેવીની જેમ ઝગમગતી.

પ્રિયાએ એક નજર નેહા પર નાખી—એનું સ્મિત ગાઢ થયું, એની શ્વાસ ઝડપી, જાણે એ રોહનની ગરમીને ફરીથી ફીલ કરતી હોય, પણ નેહાની હાજરી એક નવું તોફાન ઉભું કરતી હતી. એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું—એની જાંઘો એકબીજા સાથે ઘસાતી, એની હથેળીઓ ગાદી પર ભીડાઈ, એની આંગળીઓ નરમાઈમાં ખૂંપતી, જાણે એ પોતાની ગરમીને કાબૂમાં રાખવા મથતી હોય. એની નજર રોહનની જીભ પર ટકેલી—જે નેહાની યોનિ પર રમતી હતી, બરફની ઠંડક ને ગરમીનું મિશ્રણ એક નવું ઝરણું જન્માવતું, ને એના હૃદયમાં એક ઈર્ષાની આગ ભડકી, જાણે એ રોહનની ગરમીને ફરીથી ઝીલવા તડપતી હોય, પણ નેહાની ઝગમગતી હાજરી એ ઝંખનાને એક ગુપ્ત શૂન્યમાં ધકેલતી હતી. એનું મન એક યુદ્ધનું મેદાન બની ગયું—એક તરફ ઈર્ષા, જે રોહનના સ્પર્શને નેહા પર જોતી એના હૃદયને ભેદતી હતી; બીજી તરફ એક રોમાંચ, જે એના શરીરમાં એક નવી આગ લગાડતો હતો, જાણે એ આ દ્રશ્યમાં એક અજાણ્યા ગરબામાં જોડાતી હોય. એની આંખોમાં એક મિશ્ર ભાવ ઝળક્યો—એ નેહાની આઝાદીને ઈર્ષા કરતી હતી, પણ તે જ પળે એની ગરમી એના રોમેરોમમાં એક ઝરણું બની ઝરતી હતી, એક ઝંખના જે એને ફરીથી જગાડતી હતી.

વિમિતનો હાથ પ્રિયાની કમર પર થોડો દબાયો—એની શ્વાસ ઝડપી, એની નજર નેહા પર ટકેલી, જાણે એ એની ગરમીમાં ડૂબવા તડપતો હોય, પણ પ્રિયાની હાજરી એક ગુપ્ત રોકણ બની એને બાંધતી હતી. એની આંગળીઓ પ્રિયાની ચામડીમાં હળવેથી ખૂંપતી—એનું શરીર એક ઝંખનાના તોફાનમાં ધ્રૂજતું, એની છાતી ઉંચીનીચી થતી, જાણે એ પોતાની તડપને કાબૂમાં રાખવા મથતો હોય. એનું મન એક ગાંડપણની હદે તડપતું હતું—નેહા, જેની ગરમીએ એને પહેલેથી જ ભડકાવ્યો હતો, હવે રોહનના સ્પર્શમાં ઝગમગતી હતી, બરફની ઠંડક ને ગરમીનું મિશ્રણ એની આંખો સામે એક નવું ઝરણું જન્માવતું, ને એ ઈર્ષાની આગ એના રોમેરોમમાં ભડકતી હતી, જાણે એ એક રણની ધરતી હોય જે વરસાદને ઝંખતી હોય, પણ એ વરસાદ નેહા પર ઝરતો હતો. એની નજર રોહનની જીભ પર ટકેલી—જે નેહાની ભીનાશને ચાખતી હતી, બરફની ઠંડક સાથે એક નવી લયમાં રમતી, ને એના હૃદયમાં એક ઝંખનાનો દરિયો હિલોળે ચડ્યો, જાણે એ એની ગરમીમાં ડૂબવા તડપતો હોય, પણ પ્રિયાની હાજરી એને એક શૂન્યમાં ધકેલતી હતી, એક ગુપ્ત રોકણ જે એની તડપને વધુ ભડકાવતું હતું. એનું શરીર એક જ્વાળામુખી બની ગયું—અંદરથી ધગધગતું, બહારથી ધ્રૂજતું—જાણે એ પોતાની અંદર એક નવા વિમિતને જન્મ આપતો હોય, એક પુરુષ જે નેહાની ગરમીમાં ઝૂલવા તડપતો હોય, પણ પ્રિયાના સ્પર્શમાં બંધાયેલો, એક નાનું મૃત્યુ જે એની ઝંખનાને શાંત કરવાને બદલે એક નવું તોફાન જન્માવતું હતું.

રોહને નેહાના જાંઘને હળવેથી ખુલ્લા કર્યા—એની નજર એની યોનિ પર ટકેલી, એક ઝગમગતા ઝરણાની જેમ ઝળકતી, જેની ગરમી એના હોઠો પર હજુ ઝરતી હતી, બરફની ઠંડકથી એક નવી તરસમાં ભળતી. એણે એક કોન્ડમ લગાવ્યું—એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો, એની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતો, જાણે એ એક નદીના કાંઠાને ગળે લગાવતો હોય. એનું શરીર નેહા સાથે જોડાયું—એક ધીમું, ગરમ થ્રસ્ટ જે એ બંનેની શ્વાસને એક લયમાં ગુંથી દીધું, જાણે એક નવો ગરબો શરૂ થયો હોય, બરફ ને આગની લયમાં ઝૂલતો. એની લય ઝડપી થઈ—એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા, એક બરફનો ટુકડો લઈ એની નરમ, ગોળાઈઓ પર ફેરવ્યો—એના સ્તનો, જાણે બે ચંદનની ટેકરીઓ, લાઈટમાં ઝળકતા, એની ગરમીથી બરફ ઝડપથી પીગળતો, ઝીણી ધારાઓ એની ચામડી પર ઝરતી, એક મધુર ચિત્ર દોરતી. એણે બરફને એના કુચાગ્ર પર રાખ્યો—એ નાના, ગુલાબી રત્નો, બરફની પારદર્શકતા પાછળ ઝગમગતા, જાણે ઠંડકમાં લપેટાયેલા હીરા હોય, એક દૃશ્ય જે દેવીની સુંદરતાને પૂર્ણતામાં ખીલવતું હતું. બરફ પીગળતાં, એની આંગળીઓ એ ભીનાશને સહલાવતી, એની કુચાગ્રને ચૂંટતી, ને પછી એના હોઠ ત્યાં સરક્યા—એક ગરમ, નરમ ચૂસણ જે ઠંડક પછીની ગરમીથી નેહાને ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એ બે ઉન્નત ટેકરીઓની ગરમીને ચૂમતો હોય. બરફની ઝીણી ભીનાશ હજુ એની ચામડી પર ઝરતી, ને એની ગરમી એ ઠંડકને એક ધગધગતી આગમાં ફેરવતી. નેહાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાઈ, જાણે એ રોહનની લયમાં એક ચરમસીમાએ પહોંચી ગઈ હોય. એના હાથ રોહનના ખભા પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની ચામડીમાં ભીડાઈ, જાણે એ આ ગરમીને ઝીલવા મથતી હોય, એની ઝંખના એક ધગધગતી આગમાં ઓગળતી હતી.

પ્રિયાનું શરીર હવે એક બેકાબૂ તોફાનમાં ફેરવાયું—એની હથેળીઓ ગાદી પર ભીડાતી, એની જાંઘો ધ્રૂજતી, એની યોનિમાં એક ઝીણી ભીનાશ રેલાતી, જાણે એ રોહનની લયમાં, નેહાના ધ્રૂજતા શરીરમાં એક અજાણ્યા ગરબામાં જોડાતી હોય, બરફની ઠંડક ને ગરમીનું મિશ્રણ એની નજર સામે એક નવું ઝરણું જન્માવતું. એનું મન એક ગહન શૂન્યમાં ખોવાયું—એ ઈર્ષાની આગ એના હૃદયને ભેદતી હતી, પણ તે જ પળે એક રોમાંચ એના શરીરમાં એક નવી નદી બની હિલોળે ચડતો હતો, જાણે એ પોતાની અંદર એક નવી પ્રિયાને જન્મ આપતી હોય, એક સ્ત્રી જે નેહાની આઝાદીને ઈર્ષા કરે છે, પણ તે જ પળે એની ગરમીમાં ઝૂલવા તડપે છે, એક નાનું મૃત્યુ જે એની ઝંખનાને શાંત કરવાને બદલે એક નવું બ્રહ્માંડ જન્માવતું. એની નજર નેહાના ચરમસીમા પર થીજી ગઈ—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાતી, જાણે એ રોહનની ગરમીને ફરીથી ઝીલવા તૈયાર હોય, ને એની ગરમી એક નવી તરસમાં ફેરવાતી હતી.

વિમિતનું શરીર એક ઝળુંબતા જ્વાળામુખીમાં ફેરવાયું—એનો હાથ પ્રિયાની કમર પર દબાતો, એની આંગળીઓ એની ચામડીમાં ખૂંપતી, એની શ્વાસ ઝડપી, એની નજર નેહાના ધ્રૂજતા શરીર પર, રોહનની લય પર, બરફની ઠંડક ને ગરમીનું મિશ્રણ એક નવું તોફાન જગાડતું, જાણે એ એક ઝરણામાં ડૂબવા તડપતો હોય, પણ પ્રિયાની હાજરી એને રોકતી હતી. એનું મન એક ગાંડપણની હદે ધ્રૂજતું—ઈર્ષા એના હૃદયને ભેદતી, જાણે એ નેહાની ગરમીને રોહનના હાથમાં જતી જોતો એક નાનું મૃત્યુ અનુભવતો હોય, પણ તે જ પળે એક ઝંખનાનો દરિયો એના શરીરમાં હિલોળે ચડતો, જાણે એ નેહાના ચરમસીમામાં એક અજાણ્યા રોમાંચમાં ખોવાતો હોય. એની આંખોમાં એક તરસ ઝળકતી—એ નેહાની આઝાદીને ઝંખતો હતો, એની ગરમીમાં ડૂબવા તડપતો હતો, પણ પ્રિયાનો સ્પર્શ એને બાંધતો હતો, એક ગુપ્ત શરમ જે એની તડપને વધુ ભડકાવતી હતી, ને એનું શરીર એક નવા વિમિતના જન્મમાં ધ્રૂજતું, જે આ ગરમીમાં ઝૂલવા તૈયાર હતું, પણ હજુ અધૂરું હતું.

રોહનની થ્રસ્ટ્સ ઝડપી થઈ—એની લય એક જંગલી ઢોલની થાપમાં ફેરવાઈ, એનું શરીર એની સાથે એક થયું, એક જંગલી, ગરમ ચરમસીમા જે એ બંનેને એક સાથે ઓગાળી દીધા, બરફની ઠંડક ને ગરમીનું મિશ્રણ એ ચરમસીમાને એક નવી ઊંચાઈએ લઈ ગયું. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો—જાણે એ એ રોમાંચને એક ઝરણાની જેમ ઝીલતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય. એની ચરમસીમા એક ધડકતા ઢોલની જેમ ગુંજી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું, ને નેહાની જાંઘો એકબીજાને ઘેરી, એની આંખો બંધ થઈ, જાણે એ એક નવા બ્રહ્માંડમાં ખોવાઈ ગઈ હોય, એની અંદરની નવી નેહા હવે સંપૂર્ણ આઝાદ, એક દેવીની જેમ ઝગમગતી. એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાતી—એની છાતી ઝડપથી ઉંચીનીચી થતી, એનું શરીર એક ઝળુંબતા ઝરણામાં ફેરવાયું, જાણે એ પોતાની ઝંખનાને આખરે શાંત કરતી હોય, ને તે જ પળે એક નવી તરસ જન્મતી હોય.

નેહા સોફા પર ઢળી પડી—એની જાંઘો એકબીજાને ઘેરતી, એની શ્વાસ ઝડપી, એની આંખો બંધ, જાણે એ રોહનની ગરમીમાં એક નવા બ્રહ્માંડમાં ખોવાઈ ગઈ હોય, એની નવી, આઝાદ નેહા એક દેવીની જેમ ઝગમગતી. રોહન એની બાજુમાં—એની શ્વાસ શાંત થતી, એની નજર નેહા પર, પણ એક ક્ષણ માટે પ્રિયા ને વિમિત તરફ ફરી, જાણે એ એક નવા તોફાનની રાહ જોતો હોય. પ્રિયા ને વિમિત સોફાની બીજી બાજુએ—એમની નજર નેહા ને રોહન પર થીજેલી, એમના શરીરમાં એક ઝંખનાની આગ ભડકતી, ઈર્ષા ને રોમાંચનો દરિયો એમના રોમેરોમમાં હિલોળે ચડતો, એમની તડપ હવે એક બેકાબૂ તોફાનમાં ફેરવાતી હતી.

પ્રિયાએ એક ઊંડો શ્વાસ લીધો—એની નજર નેહા પરથી સરકી રોહન પર પડી, ને પછી વિમિત તરફ ફરી, એના હોઠ પર એક ગરમ, થોડું તોફાની સ્મિત રમ્યું. એણે ધીમેથી, ઝંખનાથી ભરેલા સ્વરમાં કહ્યું, “કોઈને જોવામાં પણ આટલી મજા આવે એ આજે અનુભવ્યું. રાત હજુ પૂરી નથી થઈ, આપણે ચારેય એક ગ્રુપ ડાન્સ નહીં કરીએ?” એનો અવાજ નરમ હતો, પણ એમાં એક બેફિકર આમંત્રણ ઝળકતું હતું, જાણે એ પોતાની ઈર્ષાને રોમાંચમાં ઓગાળી રહી હોય.

વિમિતની આંખોમાં ઝગમગાટ ઝળક્યો—એનો હાથ પ્રિયાની કમર પરથી સરકી એના હિપ્સ પર ગયો, એની આંગળીઓ એની ચામડીમાં હળવેથી ભીડાઈ, એની શ્વાસ ઝડપી થઈ. એણે ગરમ, ધ્રૂજતા સ્વરમાં કહ્યું, “હા, આપણે બધા હવે ગિલ્ટી, શરમ, સંકોચ, ખોટા આદર્શોના બંધનમાંથી આઝાદ થઈ ગયા છીએ... હવે ગ્રુપ ડાન્સમાં શેની શરમ?” એના શબ્દોમાં કાચી ઉત્તેજના ગુંજતી હતી, જાણે એ પોતાની ઝંખનાને આખરે મુક્ત કરવા તૈયાર હોય.

નેહાએ આંખો ખોલી—એની નજર પ્રિયા ને વિમિત પર પડી, એના રોમેરોમમાં એક નવી તરસ ગુંજી, જાણે એ રોહનની ગરમી પછી હવે નવા દરિયામાં ડૂબવા તડપતી હોય. એણે ધીમેથી, પણ નિશ્ચય સાથે કહ્યું, “હું... હું તૈયાર છું.”

રોહને એક ગરમ હાસ્ય સાથે નેહાને નજીક ખેંચી, એની નજર પ્રિયા ને વિમિત પર ફરી, “ચાલો તો પછી, આ બધું એક સાથે પૂરું કરીએ.” એનો સ્વર રમૂજી પણ જંગલી ઉત્તેજનાથી ભરેલો હતો, જાણે એ આ રાતને એક નવી ઊંચાઈએ લઈ જવા માંગતો હોય.

પ્રિયા સોફા પરથી ઉઠી—એનું શરીર ગરમ, એની નગ્નતા લાઈટમાં ઝળકતી, જાણે એ એક ઝગમગતી નદી હોય, ફરીથી હિલોળે ચડવા તૈયાર. એણે વિમિતનો હાથ પકડ્યો, ને બંને નેહા ને રોહન તરફ ખેંચાયા, જાણે ચાર લહેરો એક દરિયામાં ભળવા તડપતા હોય. રોહને નેહાને નજીક રાખી, એની જીભ એના ગળે સરકી, એક નરમ ચૂસણ જે એની ચામડી પર ગરમ રેખાઓ દોરતું હતું, જ્યારે એનો હાથ પ્રિયાની કમર પર સરક્યો, એની આંગળીઓ એની નરમાઈમાં ભીડાઈ, એક સ્પર્શ જે એના શરીરને ફરીથી જગાડતો હતો. વિમિતે નેહા તરફ ઝૂકી—એના હોઠ એના ખભા પર સરક્યા, એક ચૂસણ જે લાલ નિશાની છોડતું હતું, જાણે એ એની ઝંખનાના ઝરણામાં ડૂબતો હોય, એની શ્વાસ એના કાનમાં ઝીણી ગરમી રેલાવતી.

ચારેયની ગરમી એક ધડકતા તોફાનમાં ભળી ગઈ—પ્રિયાનું શરીર રોહનની લયમાં ઝૂલતું, એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા, આંગળીઓ એની નરમાઈને સહલાવતી, જ્યારે વિમિતની જીભ નેહાની યોનિ પર સરકી, એની ભીનાશને ચાખતી, એક ગરમ ચૂસણ જે એના શરીરને ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એ એની ઝંખનાને મધુર અમૃતની જેમ ઝીલતો હોય. નેહાએ ગરમ આહ ભરી—એના હાથ વિમિતના વાળમાં ફસાયા, આંગળીઓ એના માથામાં ખૂંપતી, જાણે એ એની ગરમીને ઝીલવા મથતી હોય, જ્યારે રોહનની આંગળીઓ એના હિપ્સ પર રમતી, એક નવી લયમાં ગુંથતી. પ્રિયાએ રોહનના હોઠ પર હોઠ ફેરવ્યા—એક ગરમ, ભીનું ચુંબન જે બંનેને જંગલી રોમાંચમાં ઓગાળતું હતું, જ્યારે એનો હાથ વિમિતની છાતી પર સરક્યો, એની ધડકનને સહલાવતો.

વિમિતે કોન્ડમ લગાવ્યું—એની નજર નેહા પર ટકેલી, ગરમી ને નિશ્ચયથી ભરેલી, ને એનું શરીર નેહા સાથે જોડાયું, એક ધીમું, ગરમ થ્રસ્ટ જે બંનેની શ્વાસને એક લયમાં ગુંથતું હતું. રોહને પ્રિયા સાથે લય પકડી—કોન્ડમ સાથે એનું શરીર એની સાથે એક થયું, થ્રસ્ટ્સ ઝડપી, હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયા, જાણે એ એક નર્તકીની જેમ ઝૂલતો હોય. ચારેયની શ્વાસ એક સાથે ગુંજી—એક ધડકતા ઢોલની થાપમાં ભળી, એક જંગલી, ગરમ ચરમસીમા જે બધાને એક સાથે ઓગાળી દીધા. નેહાની જાંઘો વિમિતને ઘેરી—આંખો બંધ, શ્વાસ આહમાં, શરીર ધ્રૂજતું, જાણે એ નવા બ્રહ્માંડમાં ખોવાઈ ગઈ હોય. પ્રિયાનું શરીર રોહનની ગરમીમાં ધ્રૂજ્યું—હાથ એના ખભામાં ખૂંપતા, જાંઘો એકબીજાને ઘેરતી, જાણે એ આ રોમાંચને ઝીલતી હોય. વિમિત ને રોહનની શ્વાસ ઝડપી થઈ—શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યા, ચરમસીમા ગુંજતા ઢોલની જેમ રણકી, જાણે ચારેય એક ઝળુંબતા ઝરણામાં ડૂબી ગયા હોય, એક ગરમી જે બધાને ઝગમગાવતી હતી.

રાત ધીમે ધીમે શાંત થઈ—લિવિંગ રૂમમાં હવે ફક્ત ઝીણી શ્વાસની ગુંજ સંભળાતી, જાણે ચાર ઝગમગતા તારાઓ એકબીજામાં ઓગળીને શાંત આકાશમાં વિસરાઈ ગયા હોય. નેહા સોફા પર ઢળેલી, એનું શરીર હજુ ગરમ, એની આંખો અડધી ખુલ્લી, જાણે એ પોતાની નવી આઝાદીને શાંતિથી અનુભવતી હોય. એની જાંઘો પર રહેલી ઝીણી ભીનાશ હવે સૂકાતી હતી, એની છાતી ધીમે ધીમે ઉંચીનીચી થતી, ને એનું મન એક શાંત ઝરણામાં ડૂબેલું, જ્યાં શરમના દરવાજા તૂટી ગયા હતા, ને એક નવી નેહા જન્મી હતી—બેફિકર, ઝગમગતી, ને હજુ પણ થોડી તરસી. રોહન એની બાજુમાં, એક હાથ નેહાના ખભા પર હળવેથી ટેકેલો, એની નજર શૂન્યમાં ખોવાયેલી, જાણે એ આ રાતના રોમાંચને યાદ કરતો હોય—પ્રિયાની ગરમી, નેહાની નરમાઈ, વિમિતની હાજરી—એક જંગલી રાત જે એના રોમેરોમમાં કોતરાઈ ગઈ હતી, એક આગ જે શાંત થઈ, પણ એની રાખ હજુ ગરમ હતી.

પ્રિયા વિમિતની છાતી પર માથું ટેકવી બેઠી, એની આંગળીઓ એની ચામડી પર હળવેથી ફરતી, એક શાંત સ્મિત એના હોઠ પર રમતું, જાણે એ ઈર્ષા ને ઝંખનાના તોફાન પછી શાંતિના કિનારે પહોંચી હોય. એના શ્વાસ ધીમા થઈ ગયા હતા, એની નજર વિમિતના ચહેરા પર ટકેલી, પણ એનું મન થોડું પાછળ ફર્યું—નેહાની ગરમી, રોહનની લય, એ બધું જે એણે જોયું ને અનુભવ્યું, એક રાત જે એની ઈર્ષાને ઓગાળી એક નવી પ્રિયાને જન્મ આપી, જે હવે શાંત હતી, પણ એના હૃદયમાં એક ઝીણી ગુંજન રહી, એક નવી ઝંખના જે શાંતિમાં પણ ઝળકતી હતી. વિમિતના  શ્વાસ ધીમા થઇ ગયા, એની નજર પ્રિયા પર ટકેલી, પછી નેહા તરફ સરકી, એક ગહન શૂન્યમાં ખોવાયેલી. એનો હાથ પ્રિયાની કમર પર હળવેથી રહ્યો, પણ એનું મન નેહાની ગરમીમાં ડૂબેલું, એ ઝંખના જે આખરે શાંત થઈ, પણ એના રોમેરોમમાં એક નવી તરસ જન્મી—એક પુરુષ જે આઝાદ થયો, પણ હજુ અધૂરો લાગતો, જાણે આ રાતે એને શાંતિ આપી, ને તે જ પળે એક નવું સપનું જગાડ્યું.

બહાર રાતનું અંધારું હળવું થયું—એક ઝીણી ઉજાસ બારીમાંથી ઝરતી, જાણે આ ચારેયની ઝંખનાને શાંત કરી નવો દિવસ લાવતી હોય. રૂમમાં એક મૌન છવાયું—શબ્દો વિનાનું, પણ ભાવનાઓથી ભરેલું. ગાદી પર થોડી કરચલીઓ, ટેબલ પર ખાલી ગ્લાસ, ને હવામાં એક હળવી ગરમી—આ બધું આ રાતની ગવાહી આપતું હતું. એમની વચ્ચે કશુંક નવું જન્મ્યું હતું—એક સંબંધ, એક આઝાદી, જે એમના રોમેરોમમાં ઝગમગતી રહે, ને આવતી રાતોમાં એક ઝીણી ગુંજનની જેમ પાછી યાદ આવે.

 *******THE END******

 

પ્રિય વાચક મિત્રો,

આ વાર્તાના અંત સુધી તમે મારી સાથે સફર કરી, એ બદલ હું તમારો દિલથી આભાર માનું છું! રોહન, પ્રિયા, નેહા, અને વિમિતની આ રાત—જે ઉદયપુરના એક રોમાંચક અનુભવથી શરૂ થઈ અને ઝંખનાઓ, ઈર્ષા, ગરમી, અને આઝાદીના એક જંગલી તોફાનમાંથી પસાર થઈ—આખરે એક શાંતિમય કિનારે પહોંચી. તમે આ ચાર પાત્રોની સાથે એમની લાગણીઓના ઊંચાણ અને ઊંડાણમાં ડૂબ્યા, એમની શરમના દરવાજા તૂટતા જોયા, અને એમની અંદર જન્મેલી નવી આઝાદીને અનુભવી. આ સફર તમને કેવી લાગી? મારા માટે આ જાણવું ખૂબ મહત્વનું છે, કારણ કે આ વાર્તા મેં તમારા માટે—તમારા મનના એ ખૂણાઓ માટે લખી છે, જે કદાચ રોજના જીવનમાં અજાણ્યા રહે છે.

આ વાર્તા માત્ર શરીરની ગરમી કે ચખણા-દારૂના નશાની નથી. એ એક એવી રાતની વાત છે જે આપણને પૂછે છે—આપણે કેટલા આઝાદ છીએ? આપણી ઝંખનાઓને આપણે કેટલું સ્વીકારીએ છીએ? શરમ, સંકોચ, અને સમાજના નિયમો આપણને ક્યાં સુધી બાંધી રાખે છે, અને જ્યારે એ બંધનો તૂટે ત્યારે શું થાય છે? રોહન અને પ્રિયાની ઉદયપુરની રાતથી શરૂ થયેલો આ સફર, જ્યાં એક થ્રીસમે એમના મનના દરવાજા ખોલ્યા, નેહા અને વિમિતની ગૂંચવણમાં ભળ્યો, અને આખરે ચારેયના ‘ગ્રુપ ડાન્સ’માં પરિણમ્યો—આ બધું એક એવું ઝરણું બની ગયું જે ગરમીથી શરૂ થઈ શાંતિમાં સમાયું. બરફની ઠંડક અને આગની રમત, શ્વાસની લય, અને નજરોનું નાટક—આ બધું તમને કેવું લાગ્યું?

મને આ વાર્તા લખતી વખતે એક જ ઈચ્છા હતી—કે તમે એને વાંચીને કંઈક અનુભવો, કંઈક નવું વિચારો. શું તમને આ રાતનો રોમાંચ ખેંચી ગયો? શું નેહાની આઝાદી તમને પોતાની અંદરની કોઈ નવી સ્ત્રીની યાદ અપાવી? શું પ્રિયાની ઈર્ષા કે વિમિતની તડપ તમને તમારી કોઈ લાગણી સાથે જોડી ગઈ? કે પછી આ બધું તમને થોડું વધારે પડતું લાગ્યું? હું ઈચ્છું છું કે તમે મારી સાથે તમારા એકદમ પ્રામાણિક વિચારો, ફીડબેક, અને રિવ્યૂ શેર કરો. તમને શું ગમ્યું, શું ખટક્યું, કઈ પળે તમે રોમાંચ અનુભવ્યો, કઈ પળે તમે શાંત થયા—આ બધું જાણવા માંગુ છું. તમે મને તમારા વિચારો મારા ઈ-મેલ આઈડી blackbaba2021@gmail.com પર મોકલી શકો છો, કે પછી મારા ઈન્સ્ટાગ્રામ આઈ.ડી @agyat_.69  પર ડીએમ કરી શકો છો. તમારા શબ્દો મારા માટે એક ઝરણું બનશે—જે મને આગળ લખવાની પ્રેરણા આપશે.

અને હવે, એક નાની વિનંતી—જો આ વાર્તા તમને ગમી હોય, તો તમારા મિત્રો સાથે શેર કરીને મને મદદ કરો. આ ઝગમગતી રાતની ગુંજ વધુમાં વધુ લોકો સુધી પહોંચે, એ મારી ઈચ્છા છે. તમે આને તમારા મિત્રો, પરિવાર, કે કોઈપણ એવા વ્યક્તિ સાથે શેર કરો જેને આવી ઊંડી, રોમાંચક, અને વિચારપ્રેરક વાર્તાઓ ગમે. આપણે સાથે મળીને આ ઝરણાને દરેક સુધી લઈ જઈએ—તો શેર કરશો ને?

આ રાતની યાદો, એ ગરમી, અને એ શાંતિ—આ બધું હવે તમારી સાથે છે. તમારા વિચારોની રાહ જોઈ રહ્યો છું—અને આશા છે કે આ વાર્તા તમારા મનમાં એક ઝીણી ગુંજનની જેમ રહેશે.

‘-અજ્ઞાત_.69

 

તૃષ્ણૃત્ય - પ્રકરણ 04 : તૃષ્ણાઓ નું નૃત્ય

તૃષ્ણૃત્ય ( તૃષ્ણા + નૃત્ય ) by અજ્ઞાત_.69

પ્રકરણ 04 : તૃષ્ણાઓ નું નૃત્ય

બાલ્કનીની હવા હવે ગરમ થઈ ગઈ હતી—વરસાદની ઝીણી ઝાકળ બહાર શાંત થઈ ગઈ હતી, પણ અંદર એક તોફાન જાગી રહ્યું હતું. ટેબલ પર પનીર 65ના ટુકડા ઠંડા પડી ગયા હતા, એની તીખી ચટણીના ડાઘ હવે ફક્ત યાદોમાં ઝણઝણાટતા હતા. ચીઝ બોલ્સની નરમાઈ ચીકણી થઈ ગઈ હતી, ને ગ્લાસમાં બચેલી વાઈન ને સ્કોચની ગરમી હવે ચારેયના શ્વાસમાં ભળી ગઈ હતી—એક નશો જે જીભ પર તીખો, ને મનમાં ઉત્તેજક હતો. કાંકરિયાનું તળાવ દૂરથી શાંત ઝળકતું હતું, પણ લિવિંગ રૂમની ડીમ લાઈટ હવે એક રહસ્યમય પડછાયો રચતી હતી—જાણે એ રાતની ગરમી, એ ચાહનાઓ, ને એ ફેન્ટસીઓને એક નવું આકાશ આપવા તૈયાર હોય.

વિમિતનું ચેલેન્જ હવામાં ગુંજી રહ્યું હતું—એક આગ જે બધાના મનને બાળી રહી હતી. નેહાની આંખોમાં એક તીખી ચમક હતી, એનો હાથ ગ્લાસ પર થોડો ધ્રૂજતો હતો—જાણે એ ગુસ્સો, ઉત્સુકતા, ને ડરના વંટોળમાં ફસાઈ ગઈ હોય. રોહને એક નજર પ્રિયા તરફ ફેરવી, એના હોઠ પર એક રહસ્યમય સ્મિત રમ્યું—જાણે એ આ રમતનો નાયક બનવા તૈયાર હોય. પ્રિયાએ ગ્લાસ ટેબલ પર ટેકવી દીધો, ને એક ઊંડો શ્વાસ લઈને બોલી, “ઠીક છે, વિમિત. તું ચેલેન્જ આપે છે તો હું રેડી છું. MMF—બે પુરુષ, એક સ્ત્રી—ને નેહા જોતી હોય. ચાલો, આ રાતને એ નવું આકાશ બનાવી દઈએ.”

રોહને ગ્લાસમાંથી એક ઝડપી ઘૂંટ લીધો, ને થોડું ઝૂકીને બોલ્યો, “ડન. પણ આમાં રૂલ્સ હશે—બાઉન્ડ્રીઝ, સેફ્ટી—બધું ક્લિયર. કોન્ડમ યૂઝ કરીશું, નો ઈમોશનલ એટેચમેન્ટ—જેમ રિયા સાથે હતું. વિમિત, તું રેડી છે? નેહા, તું જોવા તૈયાર છે?” એના અવાજમાં એક નક્કરતા હતી, પણ એની આંખોમાં એક જંગલી ચમક ઝળકી—જાણે એ આ એનર્જીના તોફાનમાં ડૂબવા માટે ઝંખતો હોય.

નેહાએ એક લાંબો શ્વાસ લીધો, ગ્લાસ ટેબલ પર મૂકતાં ધીમેથી બોલી, “હું જોઈશ—પણ મારો જવાબ પછી આવશે.” એના શબ્દોમાં એક અજીબ નિર્ણય હતો, એની નજર હવે વિમિત પર ટકી—જાણે એ પોતાના ડરને, પોતાની ઈર્ષાને પડકારવા માંગતી હોય. વિમિતે એક નજર નેહા તરફ ફેરવી, એના ચહેરા પર એક મિશ્ર ભાવ ઝળક્યો—ઉત્તેજના, ઈર્ષા, ને એક નવી ગરમી—ને પછી રોહન તરફ જોઈને બોલ્યો, “ચાલો.”

લિવિંગ રૂમની ડીમ લાઈટ હવે એક ગરમ, રહસ્યમય ઝાંય રચતી હતી—જાણે દરેક ખૂણો આ રાતની જંગલી ચાહનાઓને આલિંગન આપવા તૈયાર હોય. બાલ્કનીની ઠંડી હવા અંદર ઝાંખી થઈ ગઈ હતી, પણ દારૂની ગરમી, મસાલેદાર સુગંધ, ને ચારેયના શ્વાસનો નશો હવામાં એક તોફાન ઉભું કરતો હતો—જેમ રણની ધરતી પર વાદળોનો ગડગડાટ ગુંજે. સોફા પર એક ગાદી ગોઠવાઈ ગઈ હતી—એની નરમાઈ એક યજ્ઞવેદી બની ગઈ, જ્યાં પ્રિયા, રોહન, ને વિમિતની એનર્જી એકબીજામાં ઓગળવા જઈ રહી હતી. નેહા ખૂણામાં ઊભી હતી—એનું શ્વાસ ઝડપી, એની આંખો એક અજીબ ગરમીથી ઝળકતી, એના હાથ એકબીજા સાથે ભીડાયેલા—જાણે એ પોતાની ઈર્ષાને, પોતાની ઝંખનાને એક બરફની જેમ પીગળતી રાખવા મથતી હોય, પણ એ બરફ અંદરની આગમાં ઝરતો હતો.

પ્રિયા સોફા પર બેઠી—એના પગ હળવેથી ખુલ્લા, એનું શરીર એક દેવીની જેમ ખુલ્લું પડતું હતું. એનું ટોપ પહેલેથી જ ખભા પરથી સરકી ગયું હતું, ને હવે એની નગ્ન સુંદરતા લાઈટની ઝાંયમાં એક કોસ્મિક રહસ્યની જેમ ઝળકતી હતી. એનું શરીર એક ઝરણું હતું—જેની નરમ ત્વચા પર દરેક વળાંક એક લહેરાતી નદીની જેમ રેલાતું હતું, એની ગરમી એક ધગધગતી અગ્નિની જેમ ભડકતી હતી, ને એની શાંતિ એક ઝાકળથી ભીંજાયેલા ગુલાબની જેમ મદહોશ કરતી હતી. એના સ્તનો—જાણે બે ઉન્નત ટેકરીઓ, જેની ગોળાઈ પર લાઈટની કિરણો એક સોનેરી મોરપીંછની જેમ ઝળહળતી હતી—એક કામુક ધ્રૂજારી સાથે ઉભરતા હતા, જેમ આકાશમાં બે તારાઓ ઝગમગે. એની નાભિ—એક ઊંડું, મખમલી ઝરણું, જેની આસપાસ એનું પેટ એક શ્વેત રેતાળ ધરતીની જેમ ફેલાતું હતું, ને એ ઝરણામાંથી એક અજાણી ગરમી ઝરતી હતી, જાણે એ બ્રહ્માંડનું કેન્દ્ર હોય. એના જાંઘ—જાણે બે લીલીછમ ટેકરીઓ, જેની વચ્ચે એક રહસ્યમય ખીણ ખુલતી હતી—એની નાજુક ત્વચા પર લાઈટની ઝાંય એક ચાંદનીની જેમ લહેરાતી હતી, ને એ ખીણની ગરમી એક ધડકતા ઝરણાની જેમ બંને પુરુષોને બોલાવતી હતી.

એનું નગ્ન શરીર એક કળાનું મંદિર હતું—જેની દરેક રેખા એક ગરબાની લયમાં નાચતી હતી, જેની દરેક ગરમી એક જ્વાળામુખીની જેમ ધગધગતી હતી, ને જેની દરેક નરમાઈ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં ગુંજતી હતી. એની ત્વચા—જાણે ચંદનની રંગોળીથી ચિતરાયેલી, એક મધુર સુગંધ છોડતી હતી, જે રોહન ને વિમિતને એક અમૃતની જેમ આકર્ષતી હતી. એની નજર—જાણે વરસાદની રાહ જોતા મોરની આંખો, એક ગુપ્ત આમંત્રણથી ભરેલી—એ બંનેને એક નવી દુનિયામાં ખેંચતી હતી.

રોહન એક પગલું આગળ વધ્યું—એની નજર પ્રિયા પર ટકેલી, એક નજર જે ચાહના, માલિકી, ને જંગલી રોમાંચથી ભરેલી હતી, જાણે એ એક નર્તક હોય જે ગરબાની ધૂનમાં પ્રિયાના શરીરની લયમાં ઝૂલવા માંગતો હોય. વિમિત થોડું ખચકાયો—એની નજર નેહા પર ફરી, એના હૃદયમાં એક ઝડપી ધબકારો ઉઠ્યો, જાણે એ ઈર્ષા ને રોમાંચના દરિયામાં ડૂબતો હોય—પણ પછી એ પ્રિયા તરફ ઝૂક્યો, એની આંગળીઓ એના ખભા પર સરકી, એની ગરમી એની હથેળીમાં ભળતી હતી, જાણે એ એક ઝરણામાં હાથ નાખી રહ્યો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેનું ધ્યેય બની ગયું—એક દેવી જેની આરાધના બંને પુરુષો એક સાથે કરવા માંગતા હતા. એની ચામડી—જે પહેલેથી જ ખુલ્લી પડી હતી—લાઈટમાં એક શિલ્પની જેમ ઝળકતી હતી, એનું શ્વાસ ઝડપી ને ગરમ, જાણે એક જ્વાળામુખીની ધગધગતી શ્વાસો હોય. રોહને એના હોઠ પ્રિયાના ગળે સરકાવ્યા—એની જીભ એની નરમ ચામડી પર એક ભીની રેખા દોરતી હતી, જેમ એક નદી રેતાળ ધરતી પર ઝરે. એના હાથ એની છાતી પર સરક્યા, એની આંગળીઓ એના સ્તનોની ગોળાઈ પર થોડી દબાઈ—એની નરમાઈ, એની ગરમી એની હથેળીઓમાં ભળતી હતી, જાણે એ બે ઉન્નત ટેકરીઓની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતો હોય. એણે એના એક સ્તનને હળવેથી ચૂંટ્યું, એના હોઠ એની ચામડી પર સરક્યા—એક ગરમ, નરમ ચૂસણ જે પ્રિયાના શરીરને હળવું ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એક ઝાંઝરની ધૂન એના રોમેરોમમાં ગુંજતી હોય.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાની બીજી બાજુએ જગ્યા લીધી—જાણે એ રોહન સાથે એક અજાણ્યા ગરબામાં જોડાતો હોય. એના હાથ એની કમર પર સરક્યા, એની આંગળીઓ એના હિપ્સની ગોળાઈ પર થોડી દબાઈ—એની ચામડીની ગરમી એની હથેળીઓમાં ભળતી હતી, જાણે એ એક લહેરાતી નદીના કાંઠાને સ્પર્શતો હોય. એણે એના હોઠ પ્રિયાના બીજા સ્તન પર સરકાવ્યા, એની જીભ એની નરમ ચામડી પર ગોળ ગોળ ફરતી હતી—જાણે એ એક ચંદનની રેખા દોરતો હોય, એક મધુર અમૃતને ચાખતો હોય. એના હોઠ એના સ્તનને નરમાશથી ચૂસવા લાગ્યા, એની શ્વાસ એની ચામડી પર ગરમ હવા છોડતી હતી—જાણે એ પ્રિયાને એક દેવીની જેમ પૂજતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેની ગરમીમાં ઓગળતું હતું—એની આંખો અડધી બંધ, એનું શ્વાસ ઝડપી ને ગરમ, જાણે એક ધડકતું ઝરણું એના રોમેરોમમાં વહેતું હોય. એનું માથું પાછળ ઢળી ગયું, એના હાથ ગાદીને ભીડતા હતા—જાણે એ આ બંનેની ચાહનાઓના તોફાનમાં એક નદીની જેમ ઝૂલતી હોય. એના સ્તનો એ બંનેના હોઠોની ગરમીમાં ધ્રૂજતા હતા, એની ચામડી પર એક ઝીણી ગરમી ફેલાતી હતી—જાણે એ બંનેની એનર્જી એના શરીરમાં એક આકાશગંગાની જેમ ઝળુંબતી હોય.

લિવિંગ રૂમની હવા ભારે થઈ ગઈ હતી—જાણે દરેક શ્વાસમાં એક નશીલો રાગ ગુંથાતો હોય, ને દરેક સ્પર્શ એક ઝાંઝરની લયમાં રણકતો હોય. નેહા ખૂણામાં ઊભી હતી—એની નજર પ્રિયા પર, રોહન પર, વિમિત પર—એક ઝડપથી ફરતી, જાણે એ એક તોફાનની સાક્ષી હોય જે એના શરીરમાં એક ગુપ્ત આગ લગાડતું હતું. એની જાંઘો એકબીજા સાથે ઘસાતી હતી, એનું શ્વાસ ઝડપી થતું હતું—જાણે એ પોતાની ઈર્ષા ને ઝંખનાના દરિયામાં ડૂબતી-તરતી હોય.

રોહને પ્રિયાના સ્તન પરથી હોઠ સરકાવ્યા—એની જીભ એની નાભિ તરફ નીચે ગઈ, એક ભીની, ગરમ રેખા દોરતી હતી, જાણે એક નદી એના મખમલી પેટની ધરતી પર ઝરતી હોય. એની આંગળીઓ એના જાંઘ પર સરકી—એની નાજુક ચામડી પર હળવેથી દબાઈ, જાણે એ એક લહેરાતી ટેકરીની ગરમીને સ્પર્શતો હોય. એણે એના પેન્ટને ધીમે ધીમે ખસેડ્યો—એની નગ્નતા હવે સંપૂર્ણ ખુલ્લી પડી, એની યોનિ એક ઝગમગતા ઝરણાની જેમ ઝળકતી હતી, જેની ભીનાશ લાઈટમાં ચાંદનીની જેમ લહેરાતી હતી. એની જીભ એના જાંઘની અંદરની બાજુએ સરકી—એક નરમ, ગરમ ચૂસણ જે પ્રિયાના શરીરને ધ્રૂજાવતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નાચતી હોય. એના હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયા—એની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતા, જાણે એ એક ધગધગતી અગ્નિની જ્વાળાઓને ચૂમતો હોય.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાના સ્તન પરથી હોઠ ઉપાડ્યા—એની જીભ એના ગળે સરકી, એક ગરમ, ભીનું ચુંબન જે એની ચામડી પર થોડી લાલ નિશાની છોડતું હતું, જાણે એ ચંદનની રેખાઓથી એના શરીરને ચિતરતો હોય. એના હાથ એની પીઠ પર ફર્યા—એની આંગળીઓ એની કરોડરજ્જુની ગોળાઈ પર નરમાશથી રમતી હતી, જાણે એ એક નદીના કાંઠાને સહલાવતો હોય. એની જીભ એના કાન પાસે સરકી—એક નરમ ચૂસણ, એની ગરમ શ્વાસ એના કાનમાં એક ઝીણો રોમાંચ લાવતી હતી, જાણે એ એક ગરબાની લયમાં એના શરીરની ધૂન ગુંજાવતો હોય. એની નજર એક ક્ષણ માટે નેહા પર ફરી—એની આંખોમાં એક ગરમી ઝળકી, જાણે એ એની હાજરીમાં એક નવું તોફાન શોધતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેની ગરમીમાં એક જંગલી રિધમમાં ઝૂલતું હતું—એની શ્વાસ ઝડપી, એની ત્વચા પર એક ઝીણી ભીનાશ રેલાતી હતી, જાણે એ એક ઝરણું હોય જે બંનેના સ્પર્શમાં છલકાતું હોય. રોહનની જીભ એના જાંઘની અંદરથી નીચે સરકી—એના હોઠ એની યોનિ પર પહોંચ્યા, એક નરમ, ગરમ ચૂસણ જે એના શરીરને એક ગરબાની લયમાં ધ્રૂજાવતું હતું. એની જીભ એની નરમ ચામડી પર ગોળ ગોળ ફરતી હતી—એની ભગાંકુર, એ નાનકડી ઝાંઝર, એના સ્પર્શથી રણકી ઉઠી, જાણે એ એક ધડકતા તારાની જેમ ઝગમગતી હોય. એની ગરમી, એની ભીનાશ એના હોઠો પર ઝરતી હતી—જાણે એ એક મધુર અમૃતને ચાખતો હોય, એક ઝરણામાં ડૂબતો હોય. વિમિતે એ જ પળે એના હોઠ એના સ્તન પર ફરી લગાવ્યા—એની જીભ એની નરમાઈ પર ગરમ રેખાઓ દોરતી હતી, એના એક સ્તનને નરમાશથી ચૂસતી હતી, જાણે એ એક ઉન્નત ટેકરીની ગરમીને પોતાનામાં ભેગી કરતો હોય. એની આંગળીઓ એના બીજા સ્તન પર રમતી હતી—એની નરમાઈને સહલાવતી, જાણે એ એક ચંદનની રંગોળી ચીતરતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર હવે એ બંનેની ચાહનાઓના તોફાનમાં એક નદી બની ગયું હતું—એની જાંઘો હળવેથી ધ્રૂજી, એનું માથું પાછળ ઢળી ગયું, એના હાથ ગાદીને ભીડતા હતા, જાણે એ આ ગરમીને ઝીલવા મથતી હોય. રોહનની જીભ એની યોનિની ભીની ધરતી પર નાચતી હતી—એની ભગાંકુરને ચૂસતી, ચાટતી, એક ગરબાની નર્તકીની જેમ લહેરાતી, જેનાથી પ્રિયાના શરીરમાં એક વીજળીનો કરંટ દોડી ગયો. એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાતી હતી—જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં ગુંજતી હોય. વિમિતના હોઠ એના સ્તનો પર ગરમ ચુંબનોની રેખાઓ દોરતા હતા—એની જીભ એની કુચાગ્ર પર રમતી, એક નરમ ચૂસણ જે એના શરીરને એક ધડકતા તારાની જેમ ઝગમગાવતું હતું. એનો હાથ એના ગળે સરક્યો—એની આંગળીઓ એની નરમ ચામડી પર નાચતી હતી, જાણે એ એની ગરમીને એક નવી લયમાં ગુંથતો હોય.

નેહાની નજર આ દ્રશ્ય પર થીજી ગઈ હતી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજતું હતું, એની હથેળીઓ એકબીજા સાથે ઘસાતી હતી, જાણે એ પોતાની ગરમીને કાબૂમાં રાખવા મથતી હોય. એની આંખોમાં એક મિશ્ર ભાવ ઝળકતો હતો—ઈર્ષાની આગ, ઝંખનાનો દરિયો, ને એક ગુપ્ત રોમાંચ જે એના રોમેરોમમાં ઝરતો હતો. એનું શ્વાસ ઝડપી થઈ ગયું—જાણે એ પ્રિયાના શરીરની લયમાં, રોહન ને વિમિતની ગરમીમાં એક અજાણ્યા ગરબામાં જોડાતી હોય.

હવા હવે એક ગરમ, ધડકતા તોફાનમાં ફેરવાઈ ગઈ હતી—જાણે રાતનું આકાશ ઝળુંબતા તારાઓથી ભરાઈ ગયું હોય, ને દરેક શ્વાસ એક જંગલી ગરબાની ધૂનમાં ગુંથાતો હોય. પ્રિયાનું શરીર—એક ઝગમગતું ઝરણું, એક ધગધગતી યજ્ઞવેદી—રોહન ને વિમિતની ચાહનાઓના દરિયામાં હિલોળે ચડ્યું હતું. નેહા ખૂણામાં ઊભી, એની નજર આ ત્રણેય પર થીજેલી—એનું શરીર હવે એક બેકાબૂ આગમાં ભડકતું હતું. એની જાંઘો એકબીજા સાથે ઘસાતી, એની હથેળીઓ એના પેટ પર સરકતી, એક ઝીણી ભીનાશ એની આંગળીઓ પર લાગતી—જાણે એ પોતાની ઝંખનાને શાંત કરવા મથતી હોય, પણ એ આગ એના રોમેરોમમાં ઝરતી હતી, એક ઝરણું બનીને એની યોનિમાં છલકાતી હતી.

રોહને પ્રિયાના જાંઘને હળવેથી ખુલ્લા કર્યા—એની નજર એની યોનિ પર ટકેલી, એક ઝગમગતા ઝરણાની જેમ ઝળકતી, જાણે એ એક દેવીની ધરતીને નિહાળતો હોય. એણે એક કોન્ડમ લગાવ્યું—એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો, એની ગરમીને પોતાનામાં ઝીલતો, જાણે એ એક નદીના કાંઠાને ગળે લગાવતો હોય. એનું શરીર પ્રિયા સાથે જોડાયું—એક ધીમું, ગરમ થ્રસ્ટ જે એ બંનેની શ્વાસને એક લયમાં ગુંથી દીધું, જાણે એક ગરબાનો તાલ શરૂ થયો હોય. એની હલનચલન ઝડપી થઈ—એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા, એની આંગળીઓ એની નરમાઈને સહલાવતી, જાણે એ બે ઉન્નત ટેકરીઓની ગરમીને ચૂમતો હોય. એની લય એક જંગલી ઢોલની થાપમાં ફેરવાઈ—એનું શરીર એની સાથે એક થતું હતું, એક ગરમ, ધડકતું તોફાન જે પ્રિયાના રોમેરોમમાં વીજળીના કરંટની જેમ દોડતું હતું.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાના ગળે હોઠ ફેરવ્યા—એની જીભ એની નરમ ચામડી પર ગરમ રેખાઓ દોરતી, એક ભીનું ચુંબન જે એના શરીરને ઝાંઝરની ધૂનમાં રણકાવતું હતું. એના હાથ એની પીઠ પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની કરોડરજ્જુની લહેરાતી રેખા પર નાચતી, જાણે એ એક નદીના પ્રવાહને સ્પર્શતો હોય. એની જીભ એના કાન પાસે સરકી—એક નરમ ચૂસણ, એની ગરમ શ્વાસ એના કાનમાં એક ઝીણી ગરમી રેલાવતી, જાણે એ એની ગરમીને ફરીથી જગાડતો હોય. એની નજર નેહા પર ફરી—એની આંખોમાં એક મિશ્ર ભાવ ઝળક્યો, જાણે એ એની ઈર્ષાના દરિયામાં એક નવું રોમાંચ શોધતો હોય, ને તે જ પળે એ પ્રિયાના સ્તનો પર ઝૂક્યો, એની જીભ એની કુચાગ્ર પર રમતી, એક ગરમ ચૂસણ જે એના શરીરને એક ધડકતા તારાની જેમ ઝગમગાવતું હતું.

પ્રિયાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાઈ, જાણે એ રોહનની લયમાં, વિમિતની ગરમીમાં એક ચરમસીમાએ પહોંચી ગઈ હોય. રોહનની થ્રસ્ટ્સ ઝડપી થઈ—એનું શરીર એની સાથે એક થયું, એક જંગલી, ગરમ ચરમસીમા જે એ બંનેને એક સાથે ઓગાળી દીધા. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો—જાણે એ એ રોમાંચને એક ઝરણાની જેમ ઝીલતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય. એની ચરમસીમા એક ધડકતા ઢોલની જેમ ગુંજી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું, ને પ્રિયાની આંખો અડધી બંધ થઈ, એનું માથું પાછળ ઢળી ગયું, જાણે એ એક આકાશગંગામાં ખોવાઈ ગઈ હોય.

નેહા આ દ્રશ્યમાં એક ઝળુંબતા ઝરણામાં ડૂબી ગઈ હતી—એની હથેળીઓ એના પેટ પરથી નીચે સરકી, એની આંગળીઓ એની જાંઘની નાજુક ચામડી પર રમતી, એની ભીનાશને સ્પર્શતી, જાણે એ પોતાની ગરમીને એક બરફની જેમ પીગળવા માંગતી હોય. એની જાંઘો ધ્રૂજી ઉઠી—એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એની છાતી ઉન્નત થઈ, એની કુચાગ્ર એના ટોપની અંદર ચળકતી, જાણે એ એક ધગધગતી જ્વાળામાં ફફડતી હોય. એનું મન એક ગાંડપણની હદે તડપતું હતું—વિમિતના હોઠ પ્રિયાના ગળે સરકતા જોઈ, એની આંખોમાં એક ઈર્ષાની આગ ભડકી, એક ઝંખનાનો દરિયો હિલોળે ચડ્યો, જાણે એ એક રણની ધરતી હોય જે વરસાદને ઝંખતી હોય, પણ એ વરસાદ એની સામે પ્રિયાના શરીર પર ઝરતો હતો. એની આંગળીઓ એની યોનિની નજીક સરકી—એક ઝીણું કંપન એના રોમેરોમમાં દોડ્યું, જાણે એ પોતાની શરમના દરવાજાને તોડવા માંગતી હોય, પણ એના સંસ્કારનું તાળું એને રોકતું હતું, એક ગુપ્ત શૂન્યમાં ધકેલતું હતું.

વિમિતે એ જ પળે પ્રિયાના હોઠ પર હોઠ ફેરવ્યા—એની જીભ એના હોઠોની નરમાઈ પર સરકતી, એક ગરમ, ભીનું ચુંબન જે એના શરીરને ફરીથી જગાડતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નવી લય ઉમેરતો હોય. એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની નરમાઈ પર થોડી દબાઈ, એની કુચાગ્રને સહલાવતી, જાણે એ એક ચંદનની રેખા દોરતો હોય. પ્રિયાનું શરીર ફરીથી ધ્રૂજી ગયું—રોહનની ચરમસીમા પછી પણ એની ગરમી શાંત નહોતી થઈ, વિમિતના સ્પર્શથી એની ઝંખના ફરીથી ધગધગી ઉઠી, જાણે એક બરફની ઠંડક પછી ફરીથી આગ ભડકી હોય. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ—એની જાંઘો હળવેથી ખુલી, એનું શરીર એક નવી તરસમાં તડપતું હતું, જાણે એ એક નદી હોય જે ફરીથી હિલોળે ચડવા માંગતી હોય.

નેહાનું મન હવે એક યુદ્ધનું મેદાન બની ગયું હતું—એક તરફ ઈર્ષાની જ્વાળાઓ ભડકતી, જે વિમિતના હોઠોને પ્રિયાના શરીર પર રમતા જોઈ એના હૃદયને ભેદતી હતી; બીજી તરફ એક ઝંખનાનો દરિયો, જે એના શરીરને એક બેકાબૂ તોફાનમાં ધકેલતો હતો. એની આંગળીઓ એની યોનિની ભીનાશમાં રમતી—એક ગરમ, ઝીણું કંપન એના રોમેરોમમાં દોડતું, જાણે એ વિમિતના સ્પર્શની કલ્પનામાં ડૂબતી હોય, પણ એનું મન એક ગુપ્ત શરમમાં બંધાયેલું હતું, જાણે એ પોતાની જાતને એક પૂતળાની જેમ જોતી હોય, જે ઝંખે છે પણ જોડાતી નથી. એની નજર પ્રિયાના ધ્રૂજતા શરીર પર, રોહનની શાંત ગરમી પર, વિમિતના જંગલી સ્પર્શ પર—જાણે એ એક ગરબાની નર્તકી હોય જે લયમાં જોડાવા તડપે છે, પણ એના પગ ખૂણામાં બંધાયેલા, એની ઝંખના એક ન સમાતી તરસ બની એના રગેરગમાં ગુંજતી. એનું શરીર એક જ્વાળામુખી બની ગયું—અંદરથી ધગધગતું, બહારથી ધ્રૂજતું—જાણે એ પોતાની અંદર એક સ્ત્રીને જીવવા માંગતી હોય, એક બેશરમ, આઝાદ નેહા જે વિમિતની ગરમીમાં ઝૂલે, પણ એનું મન એને એક શૂન્યમાં ધકેલતું, એક નાનું મૃત્યુ જે એની ઝંખનાને શાંત કરવાને બદલે વધુ ભડકાવતું.

વિમિતે એક કોન્ડમ લગાવ્યું—એની નજર નેહા પર ફરી, એની આંખોમાં એક ગરમી ઝળકી, જાણે એ એની હાજરીમાં એક નવું રોમાંચ શોધતો હોય, ને તે જ પળે એનું શરીર પ્રિયા સાથે જોડાયું. એક ધીમું, ગરમ થ્રસ્ટ—એ બંનેની શ્વાસ એક લયમાં ગુંથાઈ, જાણે એક નવો ગરબો શરૂ થયો હોય. એની લય ઝડપી થઈ—એના હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયા, એની ગરમીને ઝીલતા, જાણે એ એક ઝરણામાં ડૂબતો હોય. રોહને એ જ પળે પ્રિયાના ગળે હોઠ ફેરવ્યા—એની જીભ એની ચામડી પર ગરમ રેખાઓ દોરતી, એક નરમ ચૂસણ જે એના શરીરને ફરીથી જગાડતું હતું, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નવી ગરમી ઉમેરતો હોય. એના હાથ એના સ્તનો પર સરક્યા—એની આંગળીઓ એની નરમાઈને સહલાવતી, એની કુચાગ્રને ચૂંટતી, જાણે એ એક ચંદનની રંગોળી ચીતરતો હોય.

પ્રિયાનું શરીર ફરીથી ધ્રૂજી ગયું—એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાઈ, જાણે એ વિમિતની લયમાં, રોહનની ગરમીમાં એક નવી ચરમસીમાએ પહોંચી ગઈ હોય. વિમિતની થ્રસ્ટ્સ ઝડપી થઈ—એનું શરીર એની સાથે એક થયું, એક જંગલી, ગરમ ચરમસીમા જે એ બંનેને એક સાથે ઓગાળી દીધા. એની શ્વાસ ઝડપી થઈ, એનો હાથ એના હિપ્સ પર ભીડાયો—જાણે એ એ રોમાંચને એક ઝરણાની જેમ ઝીલતો હોય, એની ગરમીમાં ડૂબતો હોય. એની ચરમસીમા એક ધડકતા ઢોલની જેમ ગુંજી—એનું શરીર હળવેથી ધ્રૂજ્યું, ને પ્રિયાની જાંઘો એકબીજાને ઘેરી, એની આંખો બંધ થઈ, જાણે એ એક નવા બ્રહ્માંડમાં ખોવાઈ ગઈ હોય.

નેહાનું શરીર હવે એક બેકાબૂ તોફાનમાં ફેરવાયું હતું—એની આંગળીઓ એની યોનિની ભીનાશમાં રમતી, એની ભગાંકુર પર હળવેથી દબાતી, એક ઝીણી ધ્રૂજારી એના શરીરમાં દોડતી, જાણે એ એક ઝાંઝરની ધૂનમાં નાચતી હોય. એની શ્વાસ એક ગરમ આહમાં બદલાતી હતી—એની છાતી ઝડપથી ઉંચીનીચી થતી, એની નજર વિમિતની ગરમી પર, પ્રિયાના ધ્રૂજતા શરીર પર, રોહનના શાંત સ્પર્શ પર—જાણે એ આ ત્રણેયની લયમાં, આ ચરમસીમામાં એક અજાણ્યા ગરબામાં ઝૂલતી હોય. એનું મન એક ગહન શૂન્યમાં ખોવાયું—જાણે એ પોતાની અંદર એક નવી નેહાને જન્મ આપતી હોય, એક સ્ત્રી જે શરમના દરવાજાને તોડી, વિમિતની ગરમીમાં ડૂબવા તડપતી હોય, પણ એ તડપ એક ન સમાતી તરસ બની, એના શરીરને એક ધગધગતી આગમાં ફેરવતી, એક નાનું મૃત્યુ જે એની ઝંખનાને શાંત કરવાને બદલે એક નવું બ્રહ્માંડ જન્માવતું.

લિવિંગ રૂમમાં એક ગહન શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી—જાણે તોફાન પછીની ઝાકળ ધીમે ધીમે ધરતી પર ઉતરતી હોય. પ્રિયાનું શરીર સોફા પર ઢળી પડ્યું—એની જાંઘો એકબીજાને ઘેરતી, એની શ્વાસ હજુ ઝડપી, એની આંખો અડધી બંધ, જાણે એ એક ઝરણામાંથી ઉગતી દેવી હોય, રોહન ને વિમિતની ગરમીના નશામાં ડૂબેલી. વિમિત એની બાજુમાં બેઠો—એની છાતી ઉંચીનીચી થતી, એની નજર પ્રિયા પર ટકેલી, પણ એક ક્ષણ માટે નેહા તરફ ફરી, એની આંખોમાં એક ગરમી ઝળકતી, જાણે એ એની ઝંખનાના ઝરણામાં ડૂબવા તડપતો હોય. રોહન પ્રિયાની બાજુમાંથી ધીમે ઉઠ્યો—એની આંગળીઓ હજુ પ્રિયાની ચામડી પરથી સરકતી, એની શ્વાસ શાંત, પણ એની નજર નેહા પર પડી, જે ખૂણામાં ઊભી હતી, એનું શરીર એક બેકાબૂ તોફાનમાં ધ્રૂજતું, એની આંગળીઓ એની ભીનાશમાં રમેલી, એની આંખોમાં એક ધગધગતી આગ.

નેહાએ એક ઊંડો શ્વાસ લીધો—એની છાતી ઉભરાઈ, એની નજર રોહન પર ટકેલી, જાણે એ એક નવા ઝરણામાં ડૂબવા તૈયાર હોય. એનું મન હજુ એ ગહન શૂન્યમાં ઝૂલતું હતું, પણ એનું શરીર એક નવી તરસમાં તડપતું હતું, એ ઝંખના જે વિમિતની ગરમીએ જગાડી હતી, ને હવે રોહનની નજરે ભડકાવી રહી હતી. પ્રિયાએ એક નજર નેહા પર નાખી, એના હોઠ પર એક હળવું સ્મિત રમ્યું, જાણે એ નેહાની તડપને સમજતી હોય.

પ્રિયા ધીમેથી બોલી, એનો અવાજ એક મધુર ઝાંઝરની જેમ ગુંજ્યો, “નેહા, તું રોકાઈ શા માટે? આગળ વધ, આ રાત તારી પણ છે.”

નેહાની શ્વાસ ઝડપી થઈ—એની આંખો પ્રિયા પર ફરી, એક ક્ષણ માટે ખચકાટ ઝળક્યો, પણ પછી એ ઝંખનાની આગે એ ખચકાટને ઓગાળી દીધો.

વિમિતે એક ગરમ હાસ્ય સાથે ઉમેર્યું, “હા, નેહા, તું જોઈ રહી હતી—હવે ફીલ કર. રોહન તને એ ગરમી આપશે જે તું ઝંખે છે.”

એની નજર નેહા પર ટકેલી, એક મિશ્ર ભાવથી ભરેલી—ઈર્ષા, રોમાંચ, ને એક ગુપ્ત આમંત્રણ.

રોહને એક પગલું આગળ વધ્યું, એનો હાથ નેહાની તરફ લંબાયો, “આવ, નેહા. તારી આંખોમાં એ આગ હું જોઉં છું—એને બહાર આવવા દે.”

નેહાએ એક ક્ષણ રોકાઈ—એનું મન હજુ એ સંસ્કારના તાળાને તોડવા મથતું હતું, પણ એનું શરીર એક બેકાબૂ ઝરણામાં ફેરવાયું હતું, એની ભીનાશ એની જાંઘો પર ઝરતી, એની છાતી ધડકતી, એની ઝંખના એક ધગધગતી આગ બની ભડકતી. એણે ધીમેથી કહ્યું, “હું... હું રોકાઈ નથી શકતી...”

પ્રિયાએ હળવેથી હસીને નેહાને ખેંચી, એનો હાથ રોહનની હથેળીમાં મૂક્યો, “જા, નેહા. આ ગરમી તારી છે—એને ઝીલ.”

વિમિતે પ્રિયાને નજીક ખેંચી, એની નજર નેહા પર ટકેલી, “અમે જોઈશું—જેમ તેં જોયું.”

નેહાનું શરીર ધ્રૂજી ગયું—પ્રિયા ને વિમિતના શબ્દો એની ઝંખનાને એક નવી ઊંચાઈએ લઈ ગયા, એની શરમનો દરવાજો સંપૂર્ણ તૂટી ગયો, ને એ રોહનની ગરમી તરફ ખેંચાઈ ગઈ, જાણે એક નદી દરિયામાં ઓગળવા તડપતી હોય.