ઓપન મેરેજ (પ્રકરણ- ૪)

 

(આ વાર્તા હજુ પણ એ જ સત્ય ઘટનાનો હિસ્સો છે. નામ બદલ્યા છે, પણ બાકી બધું એમનું એમ—રોજની બોલચાલ જેવું, કોઈ ચોખ્ખું સાહિત્ય નહીં, બસ એવું લાગે કે કોઈની સાથે ચિટચેટ કરતા હોઈએ. જોડણી કે વ્યાકરણની ભૂલો માટે આગળથી માફી.)

 

શનિવારની એ ગરમ બપોર પછી કૈરવી ઘરે પહોંચી. સાંજની ઝાંખી રોશની ઢળી રહી હતી જ્યારે કૈરવી ઘરે પહોંચી—મોડી સાંજ નો સમયે, જ્યારે હવામાં એક નરમ ઠંડક ભળી ગઈ હતી, પણ એનું શરીર હજુ એ લાંબી ડ્રાઇવના ઝનૂની તોફાનથી ધબકતું હતું. ઘરનો દરવાજો ખોલતાં જ પ્રણવ સોફા પર બેઠો દેખાયો—ટીવીની ઝાંખી લાઇટ એના ચહેરા પર ઝળકતી હતી, ને એક હળવી સ્માઇલ સાથે એણે બોલ્યું, “આવી ગઈ, બહાર ગરમી ખૂબ હતી ને?” એનો અવાજ નરમ હતો, એમાં એ જ પરિચિત લાગણી રમતી હતી જે કૈરવીને હંમેશાં ઘરની ગરમાહટ આપતી. કૈરવીએ એની તરફ જોયું—એના ચહેરા પર એ જ નરમાઈ હતી, જે એના દિલને શાંત કરતી હતી, પણ આજે એની અંદર એક અલગ જ આગ ઝબૂકતી હતી. “હા, યાર, ખૂબ ગરમી હતી,” એણે બોલ્યું, ને એના હોઠ પર એક ચીડામણ હસી ફરી—એ ગરમી બહારની નહોતી, એની ચામડીમાં ઊંડે સુધી ઝબૂકતી એ ઝંખના હતી, પણ એ શબ્દોમાં ન આવ્યું. એણે ચંપલ ખોલ્યા, બેગ ખૂણામાં મૂકી, ને સીધી બાથરૂમમાં ઘૂસી ગઈ—લોન્ગ ડ્રાઇવનો થાક ને કૃણાલ સાથે માણેલા એ ગરમ, ઉન્માદી તોફાનને શાવરની ઠંડકમાં ઓગાળવા.

બાથરૂમના દરવાજા પાછળ એણે ધીમે ધીમે કપડાં ઉતાર્યા—પહેલાં ટી-શર્ટ, જે એની ગરમ, પરસેવાથી ચીકણી ચામડી પર ચોંટેલું હતું, ને એના સ્તનોની નરમ ગોળાઈ ખુલ્લી પડતાં જ હવામાં એક નાજુક ધ્રુજારી ફેલાઈ. પછી શોર્ટ્સ—જે એની માંસળ જાંઘો પર લચકતાં હતાં, ને એ નીચે સરકતાં જ એની યોનીની ભીની, ગરમ સુગંધ હવામાં ભળી ગઈ, જાણે એ હજુ કૃણાલના સ્પર્શની યાદમાં ધબકતી હોય. બ્રા ને પેન્ટી ઉતારતાં એનું નગ્ન શરીર એક જીવતી કવિતા બની ઊભું રહ્યું—એની ચામડી પર પરસેવાના ઝાંખા ટીપાં ઝળકતાં હતાં, એના સ્તનો ભરાવદાર, નીપલ્સ એક ગુલાબી રંગની ચમક સાથે ટટ્ટાર, ને એની જાંઘો વચ્ચે એ ભીની, ધબકતી ગરમી જાણે એક રહસ્યમય આકર્ષણ રચતી હતી. શાવર ચાલુ કર્યું—ઠંડા પાણીની ધાર એના ગરમ, ઝંખતા શરીર પર પડતાં જ એક મીઠી ઝણઝણાટી લહેર દોડી ગઈ, જાણે એ ઠંડક એની ચામડી પર એક ગરમ પ્રેમીના સ્પર્શની જેમ રેલાતી હોય. પાણી એના વાળમાંથી ટપકતું, એના ગળે સરકતું, એના સ્તનોની નરમ વળાંકો પર લચકતું, ને એની યોનીની નાજુક રેખાઓમાં ભળતું—એક ભીનું, શાંત નૃત્ય, જે એના શરીરની ગરમીને ચૂમતું હતું.

એનું મન એ ઠંડકમાં ખોવાયું, ને કૃણાલની યાદ એક ગરમ, ઝડપી લહેર બની એની નસોમાં દોડી ગઈ. એ યાદ આવ્યું—કૃણાલની જીભ એની યોનીની નરમ, ભીની રેખાઓમાં રમતી હતી, એના હોઠ એની ધબકતી બિંદુને ગળે લગાડતા હતા, ને એની આંગળીઓ એની ગરમ, મખમલી ઊંડાઈમાં ઝબૂકતી હતી—જાણે એ એક ગરમ, ઉન્માદી તોફાન હોય જે એના શરીરમાં ભડકી ગયું હતું. એની નીપલ્સ ફરી ટટ્ટાર થઈ, એની યોનીમાં એક ભીની, ગરમ લહેર ઉછળી, ને એનું શરીર એક ઝંખતી ઉર્જાથી ધ્રુજી ગયું—એ સમજી ગઈ કે કૃણાલે એની ચામડીમાં ફરી ચિનગારીઓ ભડકાવી દીધી હતી, એ આગ જે દિવસો સુધી ઠંડી રાખ નીચે દબાઈ ગઈ હતી.

શાવર લેતી વખતે એનું મન એક ગજબની ગડબડમાં હતું. એ જગડાની રાત—જ્યારે પ્રણવનું અફેર ખુલ્યું હતું—એ દિવસથી બંને વચ્ચે સેક્સ નહોતું થયું. ગુસ્સો ગયો હતો, ઓપન મેરેજનો રસ્તો ખુલ્યો હતો, પણ એ નજીકી, એ ગરમી ઠંડી પડી ગઈ હતી. એ દિવસોમાં એનું શરીર શાંત હતું—જાણે એની ઇચ્છાઓ એક બંધ બારણામાં કેદ થઈ ગઈ હોય. પણ આજે, કૃણાલ સાથેની એ બપોરે એ બારણું તોડી નાખ્યું હતું. એની અંદરની ભૂખ જાગી ગઈ હતી—એ ગરમી, એ ઝંખના, જે એણે દિવસો સુધી દબાવી રાખી હતી, હવે એક ઝરણાની જેમ ઝબૂકતી હતી. કૃણાલની ગરમીએ એના શરીરને ફરી જીવંત કરી દીધું હતું—એની જીભે એની યોનીને ચેતવી હતી, એના હાથે એના સ્તનોને લચકાવ્યા હતા, ને એ બધાએ એની અંદરની એ નાની ચિનગારીને એક મોટી આગમાં બદલી નાખી હતી.

એને સમજાયું—કૃણાલ સાથેનું સેક્સ ફક્ત શરીરની ખેલ નહોતું. એ એક નવી ઉર્જા હતી, જેણે એની રોકેલી ભૂખને ખોલી નાખી હતી. એ ગરમીએ એના મનને ફરી ઝંખવાનું શીખવ્યું હતું—એને હવે એ જ ગરમી, એ જ નરમાઈ, એ જ આનંદ જોઈતો હતો, પણ પ્રણવ સાથે. એ કૃણાલનો પ્રેમ નહોતો—એ એક જ્વાળા હતી, જેણે એના શરીરની નસોમાં નવું લોહી દોડાવ્યું હતું. પણ એ જ્વાળા એને પ્રણવ તરફ ખેંચતી હતી—એનો પતિ, એનો પ્રેમ, જેની સાથે એનું દિલ ને શરીર બંને ગુંથાયેલા હતા. કૃણાલે એની લાલસાને ચેતવી હતી, પણ એ લાલસા પ્રણવની નજીકી માટે તરસતી હતી.આ ઓપન મેરેજ નો એક્સપરિમેન્ટ એમની વચ્ચે દૂરી નહોતું લાવતું—ઉલટું, એ એમના પ્રેમને એક નવી ગરમી, એક નવું જીવન આપતું હતું. શાવર બંધ કર્યું, ટુવાલ લપેટ્યો, પણ એ આગ હજુ ધબકતી હતી—એને પ્રણવની નજીકી જોઈતી હતી, એના પ્રેમની ગરમીમાં ડૂબવું હતું.

બાથરૂમમાંથી બહાર આવી, એ રૂમમાં ગઈ—એની ભીની ચામડી પર ટુવાલની નરમાઈ લચકતી હતી, ને એના વાળમાંથી ટપકતાં પાણીનાં ટીપાં એના સ્તનોની ગોળાઈ પર સરકતાં હતાં, જાણે ઝાંખી ચાંદનીમાં ઝળકતાં હીરાની જેમ. એની ચામડી એક ગરમ, ભીની ઝાકળથી ચમકતી હતી—એના સ્તનો ભરાવદાર, નીપલ્સ ટટ્ટાર, ને એની જાંઘોની નરમાઈ એક માદક આકર્ષણ રચતી હતી. એણે પ્રણવને અવાજ આપ્યો, “પ્રણવ, અંદર આવ તો.” એનો અવાજ નરમ હતો, પણ એમાં એક ગરમ, ઝંખતી લહેર રમતી હતી. પ્રણવ ઊભો થયો, ટીવીનું રિમોટ સાઇડમાં મૂકી રૂમમાં આવ્યો, ને એની નજર એના ભીના, નગ્ન શરીર પર પડતાં જ એનું ગળું સૂકાઈ ગયું—એની આંખોમાં એક ચમક ઝબૂકી, જાણે એ એક ગરમ, ઝળકતા સ્વપ્નને જોતો હોય.

“બોલ, શું થયું?” એણે ધીમેથી બોલ્યું, એની નજર એની ચામડી પર રેલાતી હતી. કૈરવી એની નજીક આવી, એના હાથ એના ગળે મૂક્યા, ને ધીમેથી બોલી, “કંઈ નહિ, બસ એમ જ.” એનો અવાજ એક નરમ લહેર જેવો હતો, પણ એમાં એક ગરમ આમંત્રણ ઝબૂકતું હતું. એની આંગળીઓ એના વાળમાં ફરવા લાગી, ને એના હોઠ એના કપાળ પર ટકરાયા—એક નરમ, ભીનું ચુંબન, જે એની ચામડી પર ધીમે ધીમે ફેલાતું ગયું. પ્રણવનું શરીર ગરમ થઈ ગયું—એણે એની કમર પકડી, એને પોતાની નજીક ખેંચી, ને બોલ્યો, “આજે તું એકદમ ગજબ લાગે છે.” કૈરવીએ એની આંખોમાં જોયું—એ આંખોમાં એ જ પ્રેમ હતો, જે એને હંમેશાં ઘરે લાવતો હતો. “હું તો હંમેશાં તારી જ છું,” એણે બોલ્યું, ને એના હોઠ એના હોઠ પર ઝૂક્યા—એક નરમ, ધીમું ચુંબન, જાણે એ બંને એકબીજાને ફરીથી શોધતા હોય. એની જીભ એના હોઠની નરમાઈને ચાખતી, એક મીઠી ગરમી ફેલાવતી, ને પ્રણવના હાથ એની પીઠ પર રેલાતા ગયા, એની ભીની ચામડીની નરમાઈને ગળે લગાડતા.

બંને બેડ પર ઢળ્યા—પ્રણવે એનું શર્ટ ઉતાર્યું, ને એની મજબૂત છાતી એની નગ્ન ચામડી સામે ટકરાઈ. કૈરવીના હાથ એની પીઠ પર ફરવા લાગ્યા, એની ગરમ ચામડીને સ્પર્શતા, ને એણે એના ગળે એક નરમ ચુંબન મૂક્યું—એની જીભ એની ગરદનની નાજુક રેખા પર રેલાતી, એક મીઠી ગરમી ફેલાવતી. પ્રણવે એના સ્તનોને હળવેકથી પકડ્યા—એની આંગળીઓ એની નરમ ગોળાઈને ચૂંટતી, એની નીપલ્સ પર ધીમે ધીમે ફરતી, ને કૈરવીના મોઢામાંથી એક નરમ સિસકારી નીકળી. “યાર, તને ખૂબ યાદ કરી,” એણે બોલ્યું, ને એની નજરમાં એક ગાઢ પ્રેમ ઝળક્યો.

પ્રણવે એના હોઠ એના સ્તનો પર ઝુકાવ્યા—એક નરમ, ભીનું ચુંબન એની નીપલ પર લાગ્યું, જાણે એ એની ગરમીને પીવા માગતો હોય. એની જીભ એની નરમ ચામડી પર રમતી, એક લચકતી લહેર ઉભરાવતી, ને કૈરવીનું શરીર એક મીઠી ધ્રુજારીથી ભરાઈ ગયું. “હું પણ, યાર,” એણે બોલ્યું, ને એના હાથ એના પેન્ટ તરફ સરક્યા—ધીમે ધીમે એણે એનું પેન્ટ ખોલ્યું, ને એનું ગર્વીલું લિંગ એની સામે ઝબૂક્યું. એણે એને હળવેકથી પકડ્યું—એની આંગળીઓ એની ગરમ ચામડી પર રેલાતી, એક નરમ લયમાં ઘસતી, ને પ્રણવના મોઢામાંથી એક ગરમ સિસકારી નીકળી.

બંને એકબીજામાં ઓગળતા ગયા—પ્રણવે એની જાંઘો ફેલાવી, ને ધીમે ધીમે એની યોનિમાં પ્રવેશ્યું. એ લય નરમ હતું, ધીમું, જાણે એ બંને એકબીજાને ફરીથી શોધતા હોય—એની ગરમી એની ભીની નરમાઈમાં ઓગળતી, ને કૈરવીના હાથ એની પીઠ પર જોરથી ચોંટ્યા, એને પોતાની નજીક ખેંચતા. “આઈ લવ યુ, યાર,” એણે ધીમેથી બોલ્યું, ને એની નજરમાં એ અનંત પ્રેમ ઝળક્યો, જે તેમની ઓપન મેરેજની દરેક સીમાને પાર કરી એમને જોડતો હતો. પ્રણવે એના હોઠને ચૂમ્યા—એક ગાઢ, નરમ ચુંબન, જેમાં એમની શ્વાસ ભળી ગઈ, ને એનું શરીર એની સાથે એક લયમાં નાચવા લાગ્યું.

સેક્સ પછી, બંને હાંફતા હાંફતા બેડ પર પડી રહ્યા—એકબીજાને જોઈ એક મૃદુ હાસ્ય કરતા, જાણે એ ગરમીએ એમની વચ્ચેની દરેક ઠંડક ઓગાળી દીધી હોય. થોડી વાર પછી, કૈરવી ઊભી થઈ, એના ભીના વાળ એની પીઠ પર લટકતા હતા, ને એણે પૂછ્યું, “ભૂખ લાગી છે?” પ્રણવે એની તરફ શરારતી નજરે જોયું ને કહ્યું- “શેની? તારી? હા, તારી ભૂખ તો બહુ જ લાગી છે.” કૈરવીએ હસી ને કહ્યું "પાગલ, પેટ ની ભૂખ કહું છું, મને તો હજુ હમણાં ખાઈ રહ્યો, સંતોષ નથી થયો હજુ?" પ્રણવ એ આંખો મટકાવતા સવાલ કર્યો- "તને સંતોષ થઇ ગયો? આટલા બધા લાંબા બ્રેક પછી થયું તો હજુ ભૂખ તો હોય જ ને." કૈરવી એ કહ્યું- "ભૂખ્યા ભજન ના થાય, પહેલા કઈંક જમી લઈએ હવે, બહુ ભૂખ લાગી છે." ને બંને કિચનમાં ગયા. રસોઈ બનાવવાનું શરૂ કર્યું—કૈરવીએ રોટલી વણવા માંડી, એની આંગળીઓ લોટમાં રમતી હતી, ને પ્રણવે ગેસ પર શાકનો વઘાર તૈયાર કર્યો. ક્યારેક એની આંગળીઓ એની કમર પર ટકરાઈ, ક્યારેક એની નજર એની નજર સાથે ભળી—એક નરમ, પ્રેમભરી ચમક એમની વચ્ચે રમતી હતી. ડાઇનિંગ ટેબલ પર બેઠા—ગરમ રોટલીની સુગંધ, શાકની મીઠી ગરમી, ને એકબીજાની હાજરીનો નશો—જાણે એ એક નાનું, પ્રેમભર્યું નૃત્ય હોય..

ખાધા પછી બેડ પર ગયા, રાતની ઝાંખી શાંતિમાં એકબીજાને ચિપકીને લેટ્યા. પ્રણવે એની કમર પર હાથ મૂક્યો, ને બોલ્યું, “આવતી કાલે થોળ લેક જઈએ, ચાલ— જૂના દિવસોની જેમ, સવારે વહેલા નીકળીએ, ને ડિનર રાતે બહાર કરીશું.” કૈરવીએ એની છાતી પર માથું ટેકવ્યું, “હા, ઘણા દિવસો થઇ ગયા, ચાલો જઈએ” એણે બોલ્યું, ને એની નજરમાં એક નરમ ચમક ઝળકી. એમની વાતો નરમ હતી, પ્રેમમાં ડૂબેલી—કૃણાલ કે મહેકની કોઈ ઝાંખી ન આવી, જાણે એ બધું એમની વચ્ચેની એ ગરમીને, પ્રેમને સ્પર્શી ન શકે એવી અલિખિત સમજણ હતી. બંને એકબીજાને ચિપકીને સૂઈ ગયા, એક ગરમ, નરમ આલિંગનમાં.

સવારે થોળ લેક પહોંચ્યા—વહેલી સવારની નરમ ધુમ્મસ હવામાં લટકતી હતી, જાણે કોઈ સફેદ ચાદરે લેકને હળવેકથી ઢાંકી દીધું હોય. સૂરજ હજુ નરમ કિરણો સાથે ઉગતો હતો, ને એની સોનેરી ઝાંય તળાવના શાંત, ચોખ્ખા પાણી પર ઝળકતી હતી—જાણે કોઈ હીરાની પટ્ટી કુદરતના ખોળામાં પથરાઈ ગઈ હોય. પંખીઓનો મધુર અવાજ હવામાં ગુંજતો હતો—કોયલની મીઠી કૂક, બુલબુલની ચહેક, ને દૂર ક્યાંકથી ફ્લેમિંગોના ઝુંડનો હળવો ગુંજારવ. ચારે બાજુ ઝાડની હરિયાળી લહેરાતી હતી, ને હવામાં ભીની માટીની સુગંધ ભળી ગઈ હતી—એક તાજગીભર્યો નશો જે શ્વાસમાં ઊંડે સુધી ઉતરતો હતો. દૂર આકાશમાં ગુલાબી પીછાંવાળા ફ્લેમિંગો ઉડતા દેખાતા હતા, ને એમની ઉડાન એક નાજુક નૃત્ય જેવી લાગતી હતી—જાણે કુદરતે એ સવારને પ્રેમનું એક સુંદર ચિત્ર બનાવી દીધું હોય.

બંને તળાવના કિનારે એક નાના ઢાળ પર બેઠા—ઘાસ પર એક નાની ચાદર પાથરી, ને પ્રણવનો હાથ કૈરવીના હાથમાં લચકતો હતો. એની આંગળીઓ એની હથેળી પર નરમ રેખાઓ દોરતી હતી, ને એની નજર તળાવની શાંત સપાટી પર ડૂબેલી હતી. “જો આ પાણી,” એણે બોલ્યું, “એકદમ શાંત, જાણે આપણા માટે રાહ જોતું હોય.” કૈરવીએ એની બાજુમાં શરીર ઢાળ્યું, એના ખભે માથું ટેકવ્યું, “હા, ને આ હવા—એકદમ તાજી, આવી જગ્યાએ તારી સાથે બેસવું એટલે બધું ભૂલાઈ જાય.” એનો અવાજ નરમ હતો, એમાં એક ગાઢ લાગણી ઝબૂકતી હતી. પ્રણવે એના હાથ પર એક હળવું ચુંબન મૂક્યું, “આવી કુદરતી શાંતિ માં કેટલા દિવસે બેઠા- જ્યાં બસ તું, હું ને કુદરત- જ્યાં મૌન પણ એક સંવાદ બની જાય" કૈરવીએ એની તરફ જોયું, એની નજરમાં એક નરમ ચમક ઝળકી, “આપણે થોડા થોડા સમય એ આવી કુદરતી જગ્યાઓ એ આવતું રહેવું જોઈએ."

ઝાજી વાતો કાર્ય વગર પણ , સમય ક્યારે વીતી ગયો ખબર જ ના રહી, બાજુ ના ઝાડ નો છાંયો દૂર ખસ્યો ને સૂર્ય નો તડકો વાગ્યો ત્યારે ખબર પડી કે બપોર થઇ ગયું. તડકો વધી જતા ત્યાં થી બંને ઉભા થઇ ને ત્યાં આવેલા ટેન્ટ હોઉસ પાસે ગયા, તેની રેસ્ટોરન્ટ માં જમ્યું અને પછી ટેન્ટ હાઉસ માં રોકાયા- એક નાનું, કેનવાસનું ટેન્ટ, જેની બહાર ઝાડની છાંયડી લહેરાતી હતી. અંદર એક નરમ ગાદી પાથરેલી હતી, ને બંને સુતા—પ્રણવે એનો હાથ કૈરવીની કમર પર મૂક્યો, ને કૈરવીએ એની છાતી પર માથું ટેકવ્યું. બહાર પંખીઓનો અવાજ ધીમો પડતો હતો, ને સૂરજની ગરમી ટેન્ટની દીવાલોમાંથી ઝાંખી ઝાંખી ઝરતી હતી. “આવું સુવાની મજા જ બીજી છે,” પ્રણવે બોલ્યું, એની આંગળીઓ એની કમર પર નરમ ગોળ દોરતી હતી. કૈરવીએ એની તરફ જોયું, “હા, આવા કુદરત ના ખોળા માં જિંદગી ની બધી ભાગદોડ નો થાક ઉતારતો હોય એવું લાગે" એમણે થોડી વાર આંખો બંધ કરી—એકબીજાની શ્વાસની લયમાં ખોવાઈને સુઈ ગયા, જાણે એ શાંત બપોર એમના પ્રેમસફર નો એક વિસામો હોય.

સાંજે ઉઠી ને થોળ તળાવની બીજી તરફ ફરવા ગયા, જ્યાં તળાવના કાંઠે નાનું જંગલ જેવું લહેરાતું હતું—ઝાડની ગાઢ હરિયાળી, જેમાં સૂરજની ઝાંખી કિરણો ઝરતી હતી, ને ઘાસ પર પડેલાં સૂકાં પાંદડાં હળવી હવામાં ખળભળતાં હતાં. તળાવની પેલે પાર સૂરજ ઢળી રહ્યો હતો, ને આકાશ એક નારંગી-ગુલાબી રંગની ચાદર બની ગયું હતું—જાણે કોઈ ચિત્રકારે પોતાના રંગોનો ખજાનો ખોલી નાખ્યો હોય. તળાવનું પાણી સાંજની ઝાંયમાં એક શાંત, ઝળકતો અરીસો બની ગયું હતું, જે કિનારાના ઝાડનાં પ્રતિબિંબને પોતાની ગોદમાં ઝીલતું હતું. દૂર ઉડતાં પંખીઓની નાની નાની આકૃતિઓ આકાશમાં ઝાંખી ઝાંખી દેખાતી હતી, ને એમનો હળવો ગુંજારવ હવામાં ઓગળતો હતો—એક એવી શાંતિ જે દિલને ચૂમતી હતી, પણ શરીરમાં ક્યાંક એક ગરમ ઝંખના જગાડતી હતી.

એકબીજાનો હાથ પકડી ને બંને વૃક્ષોની વચ્ચે ચાલતા હતા—પગ નીચે સૂકાં પાંદડાંનો કરકરાટ, હવામાં ઝાડની ભીની સુગંધ, ને એકબીજાની નજીકીની ગરમી. અચાનક પ્રણવે કૈરવીને ખભેથી પકડી એક ઝાડના થડ સાથે ચાંપી દીધી—એનો એક હાથ એની કમર પર સરક્યો, ને બીજો હાથ એના ગળાની નજીક ઝાડ પર ટેકવી દીધો. એની આંખોમાં એક શરારતી ચમક ઝબૂકી, ને એ ધીમેથી બોલ્યો, “કશું યાદ આવે છે? આ થોળ લેક, આપણી લોન્ગ ડ્રાઇવ્સ, ને આ જંગલની પ્રાઇવસી?” એનો અવાજ નરમ હતો, પણ એમાં એક ગરમ ઉત્તેજના રમતી હતી, જાણે એ જૂના દિવસોની ગરમી ફરી જગાડવા તલસી રહ્યો હોય.

કૈરવીએ એની આંખોમાં જોયું—એના હોઠ પર એક ચીડામણ હસી ફરી, ને એણે ધીમેથી બોલ્યું, “યાદ તો સવાર નું આવે છે, આપણે એક્ટિવા પર અહીં લોન્ગ ડ્રાઈવ પર આવતા હતા —આવતી વખતે હું ડ્રાઈવ કરતી , ને તું પાછળથી મારા ટી-શર્ટમાં હાથ નાખી મારા બૂબ્સ દબાવતો, ગરદન પર પાછળ થી કિસ કરતો, કાન ચાટતો. શિયાળાની એ ઠંડી સાંજે તો ક્યારેક પેન્ટીમાં  હાથ નાખી આંગળીઓ રમાડતો- અને એ ઉત્તેજના માં રસ્તા માં હું  ટર્ન લેવાનું ભૂલી જાતી” એનો અવાજ એક ગરમ યાદની લહેર જેવો હતો, ને એની નજરમાં એ જૂની ઝંખના ઝળકી ગઈ. પ્રણવે એની કમર પર હાથ ફેરવ્યો, એના હોઠ એના કાન નજીક લઈ જઈ ધીમેથી બોલ્યો, “ને પાછા ફરતી હું ડ્રાઈવ કરતો ત્યારે તું શું સીધી સખણી બેસતી હતી એમ? તું પણ પાછળથી મારી ગરદન ચૂમતી, પેન્ટમાં હાથ નાખી મારું પકડી લેતી ને રમાડતી—એક્ટિવા ધ્રુજતી હતી કે આપણું શરીર, ખબર જ નહોતી પડતી.”

કૈરવીએ એની છાતી પર હાથ મૂક્યો, એની શ્વાસ ગરમ થતી જતી હતી, “યાદ છે એ ડર? કોઈ જોઈ લેશે, કોઈ આવી જશે—એ થ્રિલમાં જ તો મજા હતી. દિલ ધડકતું હતું, ને શરીરમાં આગ લાગતી હતી.” પ્રણવે એના હોઠ પર એક ગરમ, ઝંખતું ચુંબન મૂક્યું, “હા, એ એક્સાઇટમેન્ટ—જાણે દરેક સ્પર્શમાં એક નવું તોફાન જાગતું હોય.” એની આંગળીઓ કૈરવીના ટી-શર્ટની નીચે સરકી, એની નરમ, ગરમ ચામડીને સ્પર્શતી, ને કૈરવીના શરીરમાં એક મીઠી ધ્રુજારી દોડી ગઈ. “તો ચાલ,” એણે ધીમેથી બોલ્યું, એની નજરમાં એક ગરમ આમંત્રણ ઝબૂકતું હતું, “એ દિવસો ફરી જીવીએ—આ જંગલમાં, બસ તું ને હું.”

પ્રણવે એની ટી-શર્ટ ઉંચી કરી—એના સ્તનોની ભરાવદાર, નરમ ગોળાઈ સાંજની ઝાંખી રોશનીમાં ઝળકી, ને એના હોઠ એની નીપલ પર ઝૂક્યા—એક ગરમ, ભીનું ચુંબન સાથે ચૂસવા લાગ્યો, જાણે એ એની ગરમીને પીવા તરસતો હોય. કૈરવીના હાથ એના પેન્ટમાં સરક્યા—એનું ધડકતું, ગરમ લિંગ પકડી, એક ઝડપી, ઝંખતી લયમાં ઘસતી, ને એના હોઠ એની ગરદન પર રેલાયા—એક નરમ ચૂસણ સાથે, જે એની ચામડી પર ગરમ લહેરો ફેલાવતું હતું. “એવું લાગે છે જાણે ફરી એ કોલેજ ના દિવસો માં આવી ગયા હોઈએ” એણે ધીમેથી બોલ્યું, એની શ્વાસ એના કાનમાં ગરમ ઝાકળ બની ટકરાઈ. પ્રણવે એની જાંઘો પર હાથ ફેરવ્યો જાણે આંગળીઓ એની ચામડી પર પ્રેમ નો દસ્તાવેજ લખાતી હોય.

એમના હોઠ એકબીજાને ચૂમતા ગયા—ગરમ, ભૂખ્યા ચુંબનો, જેમાં એ નોસ્ટાલ્જિયા, એ થ્રિલ, ને એ ગરમી બધું ઓગળી ગયું. કૈરવીના હાથ એની પીઠ પર ખંજવાળતા ગયા, ને એની નજરમાં એક ગરમ ઝંખના ઝળકતી હતી, “આવી લોન્ગ ડ્રાઈવ્સ આપણે હજુ પણ કરતા રહેવી જોઈએ—જંગલમાં, ખુલ્લામાં, જ્યાં થ્રિલ, ડર ને મજા બંને હોય.” પ્રણવે એની કમર ચોંટી એને ઝાડ સાથે દબાવી, એનો હાથ એની જાંઘો વચ્ચે સરક્યો—એની આંગળીઓ એની યોનીની નરમ, ભીની રેખાઓ પર રમતી, એક ગરમ ઝટકો ઉતારતી, ને કૈરવીના મોઢામાંથી એક નરમ, ઝંખતી સિસકારી નીકળી. “આ થ્રિલ ની જ મજા છે,” એણે ધીમેથી બોલ્યું, ને એની શ્વાસ એની ગરદન પર ગરમ લહેર બની રેલાઈ. બંને એકબીજામાં ઓગળતા ગયા—ઝાડના થડ સાથે, સાંજની ઝાંખી રોશનીમાં, એક ગરમ, રોમેન્ટિક ઉન્માદમાં—જાણે એ જૂના દિવસોની ગરમી ફરી જીવંત થઈ ગઈ હોય, પણ આજના પ્રેમ સાથે ભળીને વધુ ગાઢ બની ગઈ હોય.

એ ગરમ, ઝંખતા ઉન્માદમાંથી બંને ધીમે ધીમે બહાર આવ્યા—કૈરવીએ એની ટી-શર્ટ નીચે ખેંચી, ને પ્રણવે એના પેન્ટની ચેન અને બટન બંધ કર્યું. એમના શ્વાસ હજુ ગરમ હતા, ને એકબીજાને જોતાં એમના હોઠ પર એક નરમ, શરારતી હસી ફરી ગઈ—જાણે એ જૂના દિવસોની ચોરી ફરી કરી હોય, ને એમાંથી એક નવી ઉર્જા ચોરી લાવ્યા હોય. “ચાલ,ટેન્ટ હાઉસ પર જમવાનું ચાલુ થઇ ગયું હશે,” કૈરવીએ બોલ્યું, એનો અવાજ હજુ એ ગરમીની ઝાંખી લઈને રમતો હતો. પ્રણવે એની કમર પર હાથ ફેરવ્યો, “હા, પૂરું થઇ જાય એ પહેલા જમી લઈએ.” બંને હસ્યા, ને હાથમાં હાથ નાખી જંગલમાંથી બહાર નીકળ્યા—સાંજની ઝાંખી રોશની હવે ગાઢ અંધારામાં બદલાતી હતી, ને તારાઓ આકાશમાં ઝળકવા લાગ્યા હતા.

ટેન્ટ હાઉસની રેસ્ટોરન્ટમાં બેઠા—એક નાનું, ગામઠી ઢાબા જેવું સેટઅપ, જ્યાં લાકડાની ટેબલો પર ઝાંખા લેમ્પની લાઇટ ઝળકતી હતી, ને હવામાં ગરમ રોટલીની સુગંધ ફેલાતી હતી. ત્યાં ખૂણા માં એક નાના સ્ટેજ પર કોઈ લોકલ મ્યુઝિક બેન્ડ લાઈવ પરફોર્મ કરી રહ્યું હતું. જાણે સાંજને એક મધુર આલાપ આપતા હોય. વેઈટર ખાવાનું પીરસી ગયો.જમતાં જમતાં કૈરવીએ ગીત તરફ કાન ધર્યા,- “આ ગીત ક્યાંક સાંભળ્યું લાગે છે?” પ્રણવે થોડું વિચાર્યું- "રાજસ્થાની ફોલ્ક સોન્ગ નું ફ્યુઝન લાગે છે, ઉમમમ.... જેસલમેર ની રોડ ટ્રીપ પર આપણે રાતે રસ્તો ભૂલી ગયા હતા, મોબાઈલ માં મેપ ચાલતો નહોતો ને રસ્તો પૂછવા આપણે દૂર થી આવતા મ્યુઝિક ના અવાજ ની દિશા માં રણ ના કોઈ ગામડાં માં પહોંચી ગયા હતા,યાદ છે? કદાચ આ એ જ ફોલ્ક સોન્ગ છે." કૈરવી એ ઝબકી ને કહ્યું" અરે હા, આ તો એ જ છે. આજે બધું આપણને જૂની યાદો જ તાજી કરાવે છે." ખાતાં ખાતાં એમની વાતો એકબીજામાં ઓગળતી ગઈ—નાની નાની યાદો, હળવું હાસ્ય, ને લાઈવ મ્યુઝિક પરફોર્મન્સ એમની નજીકીને એક મીઠો સાથ આપતી હતી.

ડિનર પછી ઘરે પાછા ફરવાની તૈયારી કરી—કારમાં બેઠા, ને રસ્તો શરૂ થયો. રાતનું અંધારું હવે ગાઢ થઈ ગયું હતું, ને રસ્તાની બાજુના ઝાડ ઝડપથી પાછળ સરતાં દેખાતાં હતાં—હેડલાઇટની ઝાંખી રોશનીમાં એક નાનું, ઝબકતું વિશ્વ બનતું હતું. પ્રણવ ડ્રાઇવ કરતો હતો, ને કૈરવી બાજુની સીટ પર ઢળીને બેઠી હતી—એના વાળ હવામાં લહેરાતા, ને એની નજર રસ્તા પર ખોવાયેલી હતી. રેડિયો પર એક જૂનું ગીત વાગતું હતું—“દિલ ઢૂંઢતા હૈ ફિર વહી, ફુરસત કે રાત દિન”—ને બંનેના હોઠ પર એક નરમ હસી ફરી ગઈ. “આ ગીત આજના દિવસને સૂટ કરે છે, ને?” કૈરવીએ બોલ્યું, એનો હાથ પ્રણવના હાથ પર સરક્યો. “હા, ને આ રસ્તાઓ જાણે આપણને આપણા જુના દિવસો માં લઇ જતા હોય એવું લાગે છે.” પ્રણવે જવાબ આપ્યો, ને એની આંગળીઓ એની આંગળીઓમાં ભળી ગઈ.

ઘરે પહોંચ્યા ત્યારે રાત ઘણી ઊંડી થઈ ગઈ હતી—દરવાજો ખોલતાં જ ઘરની પરિચિત ગરમાહટે એમને ભેટી લીધા. કૈરવીએ ચંપલ ખોલ્યા, બેગ ખૂણામાં મૂકી, ને સીધી બેડરૂમમાં ગઈ—પ્રણવ રસોડામાં પાણી લેવા ગયો. બેડ પર બેસીને કૈરવીએ એક લાંબો શ્વાસ લીધો—એનું શરીર હજુ એ દિવસની ગરમી, એ થ્રિલ, ને એ નજીકીથી ધબકતું હતું. એણે બારી ખોલી—રાતની ઠંડી હવા અંદર ઘૂસી, ને દૂરના ઝાડનો હળવો ગુંજારવ એના કાનમાં પડ્યો. એનું મન એક ગાઢ, શાંત ગડબડમાં ખોવાયું—આજનો દિવસ, પ્રણવ સાથેની એ ગરમી, ને કૃણાલ સાથેની એ બપોર એક સાથે એની નસોમાં રમતી હતી.

પ્રણવ રૂમમાં આવ્યો—એના હાથમાં પાણીનો ગ્લાસ, ને ચહેરા પર એ જ ગાઢ સ્માઇલ સાથે પૂછ્યું- “શું વિચારે છે?” ને બેડ પર બેસી ગયો, એની નજરમાં એક ઊંડી લાગણી ઝળકતી હતી. કૈરવીએ એની તરફ જોયું—એની આંખોમાં દિવસભરની ગરમી, થ્રિલ, ને એ શાંત પ્રેમ ભળી ગયા હતા. “બસ, આજના દિવસ વિશે—તારા વિશે,” એણે ધીમેથી બોલ્યું, એનો અવાજ એક નરમ લહેર જેવો હતો, જાણે એ શબ્દોમાં એનું આખું દિલ રેલાતું હોય.

એણે એનો હાથ પકડ્યો—એની હથેળીની ગરમી એની આંગળીઓમાં ભળી, ને એની છાતી પર માથું ટેકવ્યું.

પ્રણવના ધબકાર એના કાનમાં એક સલામત, પરિચિત લય બની રેલાયા, ને એ એ શાંતિમાં ધીમે ધીમે ડૂબતી ગઈ—જાણે દિવસભરની બધી ગડબડ એક નરમ આલિંગનમાં ઓગળી ગઈ હોય. “આઈ લવ યુ” એણે ધીમેથી, લાગણીથી ભરેલા અવાજે બોલ્યું, એની આંખોમાં એક ભીની ચમક ઝળકી. પ્રણવે એના વાળમાં આંગળીઓ ફેરવી, ને ધીમેથી એના કપાળ પર એક લાંબું, ગાઢ ચુંબન મૂક્યું—એના હોઠની ગરમી એની ચામડીમાં ઊતરતી ગઈ, જાણે એ ચુંબનમાં એનો આખો પ્રેમ સમાઈ ગયો હોય. “આઈ લવ યુ ટૂ,” એણે ગંભીર, ઊંડા અવાજે બોલ્યું, એની નજર એની આંખોમાં ખોવાઈ ગઈ.

બંને એકબીજાને ચિપકીને આડા પડ્યા—પ્રણવનો હાથ એની પીઠ પર રહ્યો, ને કૈરવીનું માથું એની છાતી પર. રાતની શાંતિમાં એમની શ્વાસની લય એક થઈ ગઈ—એક ગરમ, પ્રેમભર્યું આલિંગન જે શબ્દો વગર પણ બધું કહી ગયું. બારીમાંથી આવતી ઠંડી હવા એમની નજીકીને એક નરમ સ્પર્શ આપતી હતી, ને એ શાંત પળમાં બંને સૂઈ ગયા—એકબીજામાં ખોવાયેલા, એકબીજામાં પૂર્ણ.