 |
 |
 |
સતી માતા (સતી માતા એટલે શિવ ના પહેલા પત્ની, પાર્વતી માતા નો પહેલો અવતાર - રૂપ) ના પિતા દક્ષ રાજા ના ઘરે હવન હોય, જેમાં શંકર ભગવાન ને આમંત્રણ મળ્યું ના હોય, અને છતાં પણ સતી માતા ઘર નો પ્રસંગ ગણી ને ત્યાં જાય, અને પોતાના પિતા ના ઘરે શંકર ભગવાન નું અપમાન થતું જોઈ ને સતી માતા હવન કુંડ માં કૂદી ને પોતાની આહુતિ આપી દે.
આ વાત ની શંકર ભગવાન ને જાણ થતા તેમનું હૃદય શોક ના સમુદ્ર માં ડૂબી જાય, કોપાયમાન ક્રોધિત અવસ્થા માં શિવ દક્ષ રાજા ના ઘરે આવે અને હવન કુંડ માંથી પોતાની પત્ની સતી માતા ના ભસ્મ થી લથપથ શબ ને પોતાના ખંભે ઉઠાવીને તાંડવઃ કરવાનું ચાલુ કરે. શિવ નું ત્રીજું નેત્ર પૃથ્વીલોક પર અગ્નિ જેમ ઝરતું હતું. શિવ ના ક્રોધ થી પૃથ્વી ને બચાવવા વિષ્ણુ ભગવાન પ્રગટ થાય અને પોતાના સુદર્શન ચક્ર થી સતી માતા ના શરીર ના ૫૨ ટુકડા કરી નાખે, આ ટુકડા પૃથ્વી પર પડ્યા ત્યાં ત્યાં શક્તિ નું સ્થાન પ્રગટ્યું અને એ પૃથ્વી પર ની ૫૨ શક્તિપીઠ બની. કાશીમાં વિશાલાક્ષી, કાંચીમાં કામાક્ષી, હિંગળાજમાં મહામાયા, અને ગુહ્યેશ્વરીથી લઈને કામગિરિ સુધી, દરેક સ્થાને સતીની શક્તિનું એક અંશ બિરાજ્યું. જ્યાં સતીનું હૃદય પડ્યું, ત્યાં તારાપીઠ બન્યું; જ્યાં એમની જીભ પડી, ત્યાં જ્વાલામુખીની જ્વાળાઓ પ્રગટી. આ શક્તિપીઠો પૃથ્વી પર શિવ-શક્તિના મિલનનું પ્રતીક બની ગયા.
આ વાર્તા કદાચ આપણને બધા ને ખબર જ હશે. પણ અહીંયા થી આગળ ની વાર્તા કથાકારો કે ટીવી સિરિયલ વાળાઓ એ છુપાવી છે, સમાજ ની અસ્વીકૃતિ ના ડર થી ક્યારેય અહીં થી આગળ ની વાર્તા એના મૂળસ્વરૂપે કહેવામાં નથી આવી.
સતી માતા એ હવનકુંડ માં આહુતિ આપી દીધી, એમના શરીર ના ૫૨ ટુકડા થઇ ગયા, અને પછી શિવનું તાંડવ શાંત થયું, અને એમણે કૈલાસના બરફીલા શિખરોમાં આશ્રય લીધો. ત્યાં, ચંદ્રની શીતળતા અને ગંગાના પ્રવાહની લયમાં, એમણે વૈરાગ્યનો માર્ગ અપનાવ્યો. દિવસો રાતમાં ઓગળતા ગયા, યુગો પસાર થતા ગયા, અને શિવ ધ્યાનમાં લીન થઈ ગયા—જાણે સંસાર એમના માટે અજાણ્યું બની ગયું હોય.
આ બાજુ, શિવના આ વૈરાગ્યની ખબર અસુરોના રાજા તારકાસુર સુધી પહોંચી. એની આંખોમાં લાલચની ચમક ઝળકી ઊઠી, અને એના મનમાં એક દિવ્ય યોજના ઘડાવા લાગી.
તારકાસુરે ઘણાં સમય પહેલાં બ્રહ્માજીને પ્રસન્ન કરવા માટે કઠોર તપ કર્યું હતું. શિવપુરાણમાં લખ્યું છે કે એણે પર્વતોની ગુફાઓમાં બેસીને, અગ્નિની તપની સામે પોતાનું શરીર ન્યોછાવર કરી દીધું હતું. એની તપસ્યાની તેજથી સૂર્ય પણ ઝાંખો પડી ગયો, અને બ્રહ્માંડની ધરી ધ્રૂજવા લાગી. આખરે બ્રહ્માજી પ્રગટ થયા અને તારકાસુરે બ્રહ્માજી પાસે થી વરદાન માંગ્યું કે મારુ મૃત્યુ માત્ર શિવ ના સંતાન ના હાથે જ થાય- અને બીજું કોઈ મને ક્યારેય મારી ના શકે.
આ વરદાનથી તારકાસુરનો ઘમંડ આકાશને આંબવા લાગ્યો. એને ખબર હતી કે શિવ અને સતીને હજી કોઈ સંતાન નથી, અને હવે સતીના વિયોગ પછી શિવ વૈરાગ્યમાં ડૂબી ગયા છે. “શિવ હવે કદી પરણશે નહીં, કદી સંતાન નહીં થાય—હું અમર થઈ ગયો!”—એમ વિચારી એના હૃદયમાં અજેયતાની આગ ભભૂકી ઊઠી.
આ વિચાર સાથે એણે પૃથ્વી પર હાહાકાર મચાવવાનું શરૂ કર્યું. ઇન્દ્રનું સ્વર્ગ ધૂળમાં મળી ગયું—એના સોનેરી રથના ચક્રો તૂટી ગયા, અને દેવોની સેનાઓ તારકાસુરના રાક્ષસી બળ સામે નમી ગઈ. ઋષિ-મુનિઓના આશ્રમોમાંથી ધૂમાડા ઊઠવા લાગ્યા, યજ્ઞોની અગ્નિ ઠંડી પડી ગઈ, અને પૃથ્વીની ધરતી એના ભયંકર પગલાંથી થરથરી ઊઠી.
જ્યારે દેવો નિરાશામાં ડૂબી ગયા હતા, ત્યારે હિમાલયના બરફીલા શિખરો પર એક દિવ્ય કન્યાનો જન્મ થયો. હિમાલય અને એમની પત્ની મેનાની કૂખમાંથી પાર્વતી નામની બાળકી અવતરી. એનું રૂપ એટલું મનોહર હતું કે ફૂલો એની સામે શરમાઈને મોં ઢાંકી લેતાં, અને પવન એના સ્પર્શથી ગીત ગાતો ફરતો. પાર્વતી માતા ને તેના આગળનો સતીમાતા તરીકેનો જન્મ સ્મરણ માં હોય છે એટલે બાળપણ થી જ તેના હૃદય માં શિવ માટે ઝંખના ધબકતી હતી, માટે તે શિવજી ને પામવા તપશ્ચર્યા કરવા લાગે કે જેથી શિવ ને પ્રસ્સન કરી શકાય. કૈલાશ પર્વત પર જ્યાં શિવજી વૈરાગ્ય માં સમાધિ માં બેસી ગયા હતા ત્યાં પાર્વતી માતા શિવજી ની સામે બરફ નું શિવલિંગ બનાવી, તેના પર ચંદન નો લેપ કરી તેની પૂજા કરી તંત્ર સાધના અને તપશ્ચર્યા કરતા હતા જેથી શિવજી ને પામી શકે.
શિવલિંગ ની સૌથી પહેલી પૂજા પાર્વતી માતા એ કરી હોવાનો શિવપુરાણ માં ઉલ્લેખ છે, પરંતુ આ ઘટના ને શિવલિંગ ની ઉત્ત્પત્તિ અને પૂજા નું કારણ દર્શાવતો ઉલ્લેખ નથી. કારણકે આ પૂજા પાર્વતી માતા એ એમના પહેલા જન્મ માં શીખેલી તંત્ર સાધના ના ભાગરૂપ હતી. પાર્વતી માતા ના સતીમાતા તરીકે ના પહેલા અવતાર માં શિવજી એ સતીમાતા ને તંત્ર સાધના નું જ્ઞાન આપ્યું હોય. શિવજી એ તંત્ર સાધના ના સ્થાપક અને આરાધ્ય છે. તપશ્ચર્યા કે સાધના નો ઉદ્દેશ આપણી શક્તિઓ ને જાગૃત કરવાનો હોય છે, આપણી શક્તિઓ કે કુણ્ડલિનીઓ જાગૃત થવાથી આપણે આપણી ઈચ્છાપૂર્તિ કરી શકીએ છીએ, અને આ સાધના ના અલગ અલગ પ્રકાર હોય છે- તંત્ર સાધના એમનો એક પ્રકાર છે જે શિવજી એ સ્થાપ્યો અને ચાલુ કર્યો. માટે જ અઘોરી અને નાગા બાવાઓ તંત્ર સાધના માટે શિવજી ની પૂજા કરે છે. તંત્ર સાધના માં સંભોગ (સેક્સ) નું ખુબ મહત્વ છે.
તંત્ર સાધના માં સંભોગ ની મદદ થી આપણી કુંડળીઓ ને ખુબ સહેલાયથી જાગૃત કરી શકાય છે, આપણું શરીર એ અપાર ઉર્જા નું મંદિર છે. તંત્ર સાધના માં સંભોગ સાધના ચાલુ કરતા પહેલા એક બીજા ના જનનાંગો (લિંગ અને યોની) ની પૂજા કરવાની વિધિ કે રિવાજ છે, કેમ કે તે સમાધિ પામવા માટે નું સૌથી મહત્વ નું સાધન છે. તંત્ર સાધના માં એકબીજા ના જનનાંગ ની પૂજા કરવાની વિધિ ના ભાગરૂપે પાર્વતી માતા બરફ નું શિવલિંગ બનાવી તેના પર ચંદન નો લેપ કરી, પૂજા કરી અને પછી એ બરફ ના લિંગ સાથે તંત્ર સંભોગ સાધના કરે છે.
પાર્વતી માતા એની સાધના સતત ચાલુ રાખે છે પણ શિવજી વૈરાગ્ય લઇ ને સમાધિ માં બેસી ગયા હોય છે જેથી એમને આ કશા ની જાણ હોતી જ નથી. બીજી બાજુ તારકાસુર ના અત્યારચાર થી દેવો નિરાશ થઈ બ્રહ્માજી પાસે દોડ્યા કે પ્રભુ અમારો બચાવ કરો, પણ બ્રહ્માએ હાથ ઊંચા કરી દીધા, “મેં વરદાન આપી દીધું છે, હવે ઉપાય શિવ પાસે જ છે—જાઓ, વિષ્ણુની શરણે જાઓ.”
બધા દેવો વિષ્ણુ ની શરણે જાય, વિષ્ણુ એ દેવો આગળ રહસ્ય ખોલ્યું કે- "હિમાલય પુત્રી પાર્વતી એ જ સતીમાતા નો બીજો અવતાર છે, માટે શિવજી પાર્વતી સાથે ચોક્કસ લગ્ન કરશે જ. અને શિવ પાર્વતી ના સંતાન થી આ તારકાસુર નો વધ થશે. પરંતુ એના માટે સહુ થી પહેલા શિવ નું વૈરાગ્ય તોડવું પડશે. એના માટે બ્રહ્માજી ને કહો કે તે કામદેવ ને આદેશ આપે કે કામદેવ શિવજી પર તેનું કામબાણ ચલાવે."
બ્રહ્માજી ના આદેશ થી કામદેવ કૈલાશ પર્વત પર આવે- ત્યાં પાર્વતી માતા શિવજી ની સામે બેસી ને શિવની પૂજામાં લીન હતી—એના હાથમાં બિલ્વપત્રો હતાં, ચંદનની સુગંધ હવામાં ફેલાતી હતી, અને એનું મુખ ભક્તિથી ઝળહળતું હતું. કામદેવ એ પોતાના ધનુષ્ય પર કામબાણ ચઢાવ્યું અને શિવના હૃદય તરફ તાક્યું. એક ક્ષણમાં બાણ હવામાં ગુંજ્યું, અને શિવનું ધ્યાન ભંગ થયું. પણ તે જ પળે, શિવનું ત્રીજું નેત્ર ખૂલ્યું—અગ્નિની જ્વાળા ફૂટી, અને કામદેવ ભસ્મ બની ગયો. હવામાં ફૂલોની રાખ ઊડી, અને રતિનું રુદન કૈલાસના શિખરો સુધી ગુંજ્યું. પણ બાણનો પ્રભાવ રહી ગયો. શિવની નજર પાર્વતી પર પડી —એનું રૂપ કમળની જેમ ખીલેલું હતું, એની આંખોમાં સતીની ઝાંખી દેખાતી હતી, અને એની ભક્તિમાં અનંત પ્રેમ ઝળકતો હતો.
કુમારસંભવ માં કાલિદાસે લખ્યું છે:
“कामस्य संनादति रूपमस्याः शंकरस्य संनादति चेतसि च।
हिमगिरिपुत्री सौन्दर्यलीला संमोहति विश्वं च शंभुं च॥”
(ગુજરાતી અનુવાદ: “એનું રૂપ કામદેવની શક્તિથી ગુંજી ઊઠ્યું, અને શંકરનું હૃદય પણ ગુંજવા લાગ્યું. હિમાલયની પુત્રીની સુંદરતા અને લીલાએ આખું વિશ્વ અને શંભુને મોહી લીધાં.”)
આ શ્લોકમાં પાર્વતીનું રૂપ એટલું મોહક દર્શાવ્યું છે કે એની એક નજરથી શિવનું ધ્યાન ભંગ થવા માંડે છે. એની સુંદરતા એક લીલા બની જાય છે—જેમ ફૂલોની મહેક પવનમાં ફેલાય, તેમ એનું રૂપ શિવના હૃદયમાં ઝંખના જગાડે છે.
પાર્વતી માતા તંત્ર સાધના કરતા હતા એ જોઈ ને શિવજી ને સ્મરણ આવે કે આ પાર્વતી એ મારી જ સતી નો બીજો અવતાર છે. અને સતી નો બીજો અવતાર હોવાનું જ્ઞાત થતા શિવજીએ પાર્વતી ને પોતાની પત્ની સ્વરૂપે સ્વીકારવાનું નક્કી કર્યું અને પાર્વતી ના પ્રેમ પ્રસ્તાવ નો સ્વીકાર કર્યો.
હજારો વર્ષના વિરહ પછી શિવ અને પાર્વતી ફરી એક થયા. શિવે ભવ્ય જાન લઈને પાર્વતી સાથે લગ્ન કર્યા—કૈલાસના શિખરો દેવોના સ્તુતિગાનથી ગુંજી ઊઠ્યા, ગંગાના પ્રવાહમાં ફૂલોની વર્ષા થઈ, અને ચંદ્ર પણ એ દિવસે ઝળહળી ઊઠ્યો. પાર્વતીના હાથમાં શિવનો હાથ હતો, અને એમની આંખોમાં હજારો વર્ષની ઝંખના ઓગળી રહી હતી. આ રાત્રિ, જેને આપણે ‘મહાશિવરાત્રી’ કહીએ છીએ, એ એમની પ્રથમ મધુરજની હતી. કામદેવના બાણની અસરથી એમનું મિલન એટલું તીવ્ર બન્યું કે દિવસો, મહિનાઓ સુધી ચાલ્યું.
શિવરાત્રી એટલે શિવ પાર્વતી ના લગ્ન ની સુહાગરાત. આપણો હિન્દૂ ધર્મ કેટલો વિશાળ માનસિકતા વાળો છે કે જ્યાં એક ભગવાન ની સુહાગ રાત ને પણ તહેવાર તરીકે ઉજવવા માં આવે છે. બીજા કોઈ ધર્મ માં આટલાં વિશાળ હૃદય વાળો નથી કે જ્યાં ભગવાન ની સુહાગરાત ને તહેવાર તરીકે ઉજવવા માં આવે. પણ અત્યારે આપણા વિચારો સંકુચિત થઇ ગયા, સેક્સ બાબતે તો એકદમ નેગેટિવ જ.
કુમારસંભવ માં કાલિદાસે આ પ્રેમનું અદભૂત ચિત્રણ કર્યું છે.
શ્લોક 1:
“नितम्बबिम्बं तस्याः संनादति शंभुना संनादति संनिपाते।
स्तनौ च कठिनौ संमर्दति शंकरः कामेन संनादति चेतसि॥”
(ગુજરાતી અનુવાદ: “એનાં ગોળ નિતંબ શંભુના સ્પર્શથી ગુંજી ઊઠ્યાં, અને એમના મિલનમાં લય પડી. શંકરે એનાં સ્થિર સ્તનોને પ્રેમથી દબાવ્યાં, અને એમનું હૃદય કામનાથી ગુંજવા લાગ્યું.”)
આ શ્લોકમાં શિવ અને પાર્વતીના શારીરિક મિલનનું એક ઘનિષ્ઠ ચિત્ર છે. પાર્વતીનાં નિતંબની ગોળાઈ અને સ્તનોની મજબૂતી એટલી મોહક છે કે શિવનું હૃદય પ્રેમની આગમાં બળવા લાગે છે. એમનો સ્પર્શ એક લય બની જાય છે—જેમ નદીનાં મોજાં ખડકો સાથે ટકરાય, તેમ એમનું પ્રેમમિલન બ્રહ્માંડને ગુંજાવે છે.
શ્લોક 2:
“कटाक्षेण विलासिन्या हिमगिरिपुत्र्या शंकरं संमोहति।
कामार्तं च मनः स्वयं च संनादति तस्याः कुसुमप्रियायाः॥”
(ગુજરાતી અનુવાદ: “હિમાલયની રમતિયાળ પુત્રીએ એક ત્રાંસી નજરથી શંકરને મોહી લીધા. એનું પોતાનું પ્રેમથી ભરેલું હૃદય પણ ગુંજી ઊઠ્યું, જે ફૂલોની પ્રિય છે.”)
આ શ્લોકમાં પાર્વતીની નજરની જાદુઈ શક્તિ દર્શાવાય છે. એની એક ત્રાંસી નજર—જેમાં રમત અને પ્રેમ ભળેલાં છે—શિવના હૃદયને ઝંખવા મજબૂર કરે છે. એ ફૂલોની જેમ નાજુક અને સુંદર છે, પણ એની આંખોમાં એવી આગ છે કે શિવ પણ એના પ્રેમમાં ખેંચાઈ જાય છે.
શ્લોક 3:
“उष्णेन संनादति शंभुः संनादति तस्याः कुसुमालवालम्।
सुरतसुखेन संमिलति शैलजा शंकरेण संनादति विश्वम्॥”
(ગુજરાતી અનુવાદ: “ગરમીથી ભરેલા શંભુ ગુંજી ઊઠ્યા, અને એનું ફૂલ જેવું શરીર પણ ગુંજવા લાગ્યું. પર્વતની પુત્રી શંકર સાથે પ્રેમક્રીડાના સુખમાં મળી, અને આખું વિશ્વ ગુંજી ઊઠ્યું.”)
આ શ્લોક શિવ-પાર્વતીના મિલનની ઉષ્મા અને આનંદને દર્શાવે છે. શિવની ગરમી અને પાર્વતીના નાજુક શરીરનું સંગમ એટલું તીવ્ર છે કે આખું બ્રહ્માંડ એની ગુંજમાં સામેલ થઈ જાય. ‘સુરતસુખ’ શબ્દ એમની શારીરિક નિકટતાને પવિત્ર અને આનંદમય બનાવે છે.
શ્લોક 4:
“स्पर्शेन संनादति तस्याः शंभुः संनादति काममदेन मत्तः।
नितम्बयोः संनादति शैलकन्या शंकरस्य संनादति चेतसि॥”
(ગુજરાતી અનુવાદ: “એના સ્પર્શથી શંભુ ગુંજી ઊઠ્યા, કામના મદિરાની જેમ મસ્ત થઈ ગયા. પર્વતની કન્યાનાં નિતંબ ગુંજ્યાં, અને શંકરનું હૃદય પણ ગુંજવા લાગ્યું.”)
આ શ્લોકમાં પાર્વતીના સ્પર્શની મદહોશી છે. એનો એક સ્પર્શ શિવને પ્રેમના નશામાં ડુબાડી દે છે. એનાં નિતંબની લય અને શિવના હૃદયની ધબકાર એક થઈ જાય છે—જેમ મદિરા શરીરને મસ્ત કરે, તેમ પાર્વતીની નિકટતા શિવને મોહી લે છે.
શ્લોક 5:
“तस्याः संनादति नितम्बे शंकरः संनादति चेतसि तस्य।
प्रेमार्द्रं हिमशैलकन्या शशिमुखं संनादति विश्वतः॥”
(ગુજરાતી અનુવાદ: “એનાં નિતંબ ગુંજ્યાં તો શંકરનું હૃદય ગુંજી ઊઠ્યું. પ્રેમથી ભીંજાયેલી હિમાલયની કન્યા, જેનો ચહેરો ચંદ્ર જેવો છે, એણે આખું વિશ્વ ગુંજાવી દીધું.”)
આ શ્લોકમાં પાર્વતીની શારીરિક સુંદરતા અને શિવની ભાવનાત્મક ઝંખના એક થાય છે. એનાં નિતંબની હિલચાલ શિવના હૃદયને લય આપે છે, અને એનો ચંદ્ર જેવો ચહેરો પ્રેમથી ઝળુંબે છે. આ મિલન એટલું શક્તિશાળી છે કે વિશ્વ પણ એની સાથે ગુંજે છે.
શિવના હાથ પાર્વતીના કમળ જેવા મુખને સ્પર્શતા હતા, એના શરીરની ગંગા જેવી શીતળતા શિવના અગ્નિને શાંત કરતી હતી, અને એમનું પ્રેમનૃત્ય પર્વતોને પણ લયમાં નચાવતું હતું. એમના શ્વાસ એકબીજામાં ભળી ગયા, અને કૈલાસની ગુફાઓમાં પ્રેમની ગુંજ ફેલાઈ ગઈ. આ માત્ર શરીરનું મિલન નહોતું—આ હતું શિવ અને શક્તિનું સંગમ, જેનાથી બ્રહ્માંડમાં જીવનની શરૂઆત થઈ. પણ આ બાજુ, પૃથ્વી પર તારકાસુરનો આતંક રોજેરોજ વધતો જતો હતો. એના રાક્ષસી હાથ ઋષિ-મુનિઓના યજ્ઞોને ભસ્મ કરતા હતા, અને દેવોના સ્વર્ગમાં ધૂળના ડુંગરા ઊભા થઈ ગયા. એના ગર્જનાથી પર્વતો ધ્રૂજતા, અને એની લાલ આંખોમાંથી ભયની જ્વાળાઓ ઝરતી હતી.
ભૃગુ ઋષિ, જે બ્રહ્માના માનસપુત્ર હતા અને દક્ષની પુત્રી ખ્યાતિના પતિ હતા, આ ત્રાસથી ત્રાહિત થઈ ગયા. એમનું હૃદય દુ:ખના સમુદ્રમાં ડૂબી ગયું, અને એ બ્રહ્મલોક દોડ્યા. પણ ત્યાં બ્રહ્મા સરસ્વતી સાથે નૃત્યમાં મગ્ન હતા—એમના પગલાં સંગીતની ધૂન પર થનગનતા હતા, એમના હાથમાં વીણાના તાર ઝંકૃત હતા, અને એમનું ધ્યાન બ્રહ્માંડની રચનામાં ખોવાયેલું હતું. ભૃગુ ઊભા રહ્યા, એમની આંખોમાં રોષની આગ ઝળુંબતી હતી, પણ બ્રહ્માએ એમની હાજરીની નોંધ ન લીધી. આખરે, ભૃગુનો ક્રોધ ભભૂકી ઊઠ્યો. “તમે પૃથ્વીના દુ:ખથી બેખબર છો, તો પૃથ્વી પર તમારી પૂજા ક્યારેય નહીં થાય!”—એમના શબ્દો શ્રાપ બનીને ગુંજ્યા. આકાશ ધ્રૂજી ઊઠ્યું, સરસ્વતીની વીણા શાંત થઈ, અને બ્રહ્મા નિ:શબ્દ બની ગયા.
ત્યારબાદ ભૃગુ કૈલાસ પહોંચ્યા. ત્યાં શિવ અને પાર્વતી પ્રેમના સમુદ્રમાં ડૂબેલા હતા—શિવના હાથ પાર્વતીના કાળા કેશને સ્પર્શતા હતા, એના હોઠ એના કપાળને ચૂમતા હતા, અને એમના શ્વાસોચ્છવાસ એક દિવ્ય લય બની ગયા હતા. કુમારસંભવમાં કાલિદાસે આ મિલનની ઝાંખી આપી છે, પણ હિન્દુ સંસ્કૃતિની ઉદારતા એમાંથી ઝળકે છે. શિવની જટાઓમાંથી ગંગા ઝરતી હતી, અને પાર્વતીનું શરીર ચંદનની સુગંધથી મહેકતું હતું. એમનું સંગમ એક નૃત્ય હતું—જેમાં શરીર અને આત્મા એક થઈ જાય. ભૃગુએ રાહ જોઈ—દિવસો પસાર થયા, રાતો ગઈ, પણ એમનું મિલન પૂરું ન થયું. એમની પ્રેમક્રીડા એટલી તીવ્ર હતી કે કૈલાસના બરફીલા શિખરો પણ એની ગરમીથી ઝળુંબતા હતા. આખરે, ક્રોધની આગમાં બળતા ભૃગુએ ગર્જના કરી, “આ ક્ષણે તમારું લિંગ શરીરથી અલગ થઈ જાઓ!” એમના શબ્દો હવામાં ગુંજ્યા, અને એક પળમાં શિવનું લિંગ એમના શરીરથી અલગ થઈ ગયું.
એ સાથે જ શિવનું વીર્ય પૃથ્વી પર છવાઈ ગયું—આ વીર્યના ટીપાં જ્યાં જ્યાં પડ્યાં, ત્યાં ત્યાં બાર સ્વયંભૂ જ્યોતિર્લિંગો પ્રગટી ઊઠ્યા. સોમનાથની ધરતી પર પ્રથમ ટીપું પડ્યું, જેની ગુંજ સમુદ્ર સુધી પહોંચી; મહાકાલેશ્વરમાં બીજું ટીપું ઝળક્યું, જ્યાં સમય પણ થંભી ગયો; અને કેદારનાથથી લઈને ભીમાશંકર સુધી, દરેક સ્થાન શિવની શક્તિથી ધબકવા લાગ્યું. શિવની આંખો ખુલી, અને એમણે ભૃગુને જોયા. એમનો ક્રોધ શાંત થયો, અને એમણે ભૃગુની વાત ધ્યાનથી સાંભળી. “પૃથ્વી તારકાસુરના ત્રાસથી ત્રાહિત થઈ ગઈ છે—ઋષિ-મુનિઓના આશ્રમો બળી ગયા, દેવો નિરાશ થઈ ગયા,”—ભૃગુના શબ્દોમાં દુ:ખ ઝરતું હતું. શિવનો સ્વર ગંભીર બન્યો, “ચિંતા ન કરો, હું પૃથ્વીને મુક્ત કરીશ—આ મારું વચન છે.” ભૃગુનું હૃદય શાંત થયું, અને એમણે શિવને આશીર્વાદ આપ્યા, “તમારું આ લિંગ, જે મારા શ્રાપથી અલગ થયું, એ પૃથ્વી પર પૂજાશે. શક્તિ અને શિવના મિલનનું પ્રતીક બનીને, આ લિંગ લોકોના હૃદયમાં બિરાજશે.” આ રીતે પૃથ્વી પર સંભોગ અવસ્થા માં યોની ની અંદર લિંગ હોય તેવી તેવી પ્રતિકૃતિ માં શિવલિંગ ની પૂજા ચાલુ થઇ.
શિવનું વીર્ય, જે ભૃગુના શ્રાપથી સ્ખલિત થયું, એ અગ્નિને સોંપાયું. પણ અગ્નિ એની તેજને સહન ન કરી શક્યો—એની જ્વાળાઓ ઝાંખી પડી, અને એણે ગંગાને આપી દીધું. ગંગાના પ્રવાહમાં એ વીર્ય ઝળકવા લાગ્યું—જેમ સૂર્યનાં કિરણો પાણીમાં ચમકે, તેમ એ દિવ્ય શક્તિ ગંગાના મોજાંમાં લહેરાતી હતી. કૃત્તિકા તારાઓ, જે આકાશમાં છ બહેનોની જેમ ઝળકતા હતા, એમણે એનું પોષણ કર્યું. આ દિવ્ય પ્રક્રિયામાંથી કુમાર કાર્તિકેયનો જન્મ થયો. એના હાથમાં શક્તિનું શસ્ત્ર ઝળકતું હતું—એક ભાલો જેની ધાર અગ્નિની જેમ તેજસ્વી હતી; એની આંખોમાં યુદ્ધની આગ બળતી હતી, અને એનો ચહેરો શિવ-પાર્વતીના પ્રેમનું પ્રતિબિંબ હતો. એનું શરીર સોના જેવું ઝળકતું હતું, અને એની ગર્જના આકાશને ચીરી નાખતી હતી.
કાર્તિકેયે તારકાસુરનો સામનો કર્યો—એક ભયંકર યુદ્ધ થયું, જેમાં પૃથ્વી ધ્રૂજી ઊઠી, અને આકાશમાં શસ્ત્રોની ગર્જના ગુંજી. તારકાસુરની રાક્ષસી સેના કાર્તિકેયના બળ સામે ધૂળમાં મળી ગઈ. એના ભાલાએ તારકાસુરનું હૃદય ચીરી નાખ્યું, અને એનો અંત આવ્યો—એનું શરીર ધરતી પર ઢળી પડ્યું, અને એની રાખ આકાશમાં ઊડી ગઈ. પૃથ્વી ફરી શાંત થઈ, ઋષિ-મુનિઓના આશ્રમોમાં યજ્ઞની અગ્નિ પ્રગટી, અને દેવોના સ્તુતિગાન કૈલાસ સુધી પહોંચ્યા. શિવ અને પાર્વતીએ કાર્તિકેયને ખોળામાં લીધો—એમની આંખોમાં પ્રેમ અને ગર્વ ઝળકતું હતું.
આ જ ભૃગુ ઋષિ એ પૃથ્વી પર આવી ને શિવપુરાણ નો કુમાર સંભવ ખંડ લખ્યો. શિવપુરાણ ના કુમાર સંભવ ખંડ માં ભૃગુ ઋષિ એ તેમની આંખે જોયેલા શિવ પાર્વતી ના સંભોગ નું વર્ણન કર્યું છે, કે જે સંભોગ થી કુમાર કાર્તિકેય નો જન્મ થયો એ સંભોગ કેવો તીવ્ર અને કેવો આનંદમય હતો. આ વર્ણન એટલું વિસ્તૃત છે કે આજ ના કહેવાતા સંસ્કૃતિ રક્ષકો સ્વીકારી ના શકે અને કે કથાકારો શિવ કથા માં ઉલ્લેખ પણ ના કરી શકે. સ્તન મર્દન કેવી રીતે કર્યું થી લઇ ને સ્તન ના અમીરસ અમૃત નું પાન કેવી રીતે કર્યું, હાથ થી કેવી ચેસ્ટા ક્યાં કેવી રીતે કરી થી લઇ ને હોઠ ના ક્યાં ક્યાં ચુંબન આપ્યા બધું જ ખુબ ડિટેઇલ માં લખ્યું છે. અને શિવપુરાણ ના આ કુમારસંભવ ખંડ પર થી પ્રેરણા લઇ ને મહાકવિ કાલિદાસ એ કુમારસંભવ નામનું મહાકાવ્ય લખ્યું.
આ બધા સ્કેચ શિવપુરાણ અને કુમાર સંભવ નામ ના ગ્રંથ માં શિવ પાર્વતી ના સંભોગ નું જે વર્ણન કર્યું છે તેના પર થી બનાવેલા છે, એક સ્કેટચ માં તમે જોશો કે શિવ પાર્વતી રોમાન્સ કરે છે અને પાછળ થી કામદેવ કામબાણ ચલાવે છે. એક ફોટો ગણપતિ નો છે, જે આપણા ગુજરાત માં સાસુ વહુ ની વાવ આવેલી છે, બાકોર નેચરલ કેમ્પ પાસે ત્યાં નો છે, જેમાં ગણપતિ એમની બાજુ માં રહેલી એમની પત્ની ના સ્તન ને પોતાની સૂંઢ થી કિસ કરતા હોય એવું છે.
કામદેવ એ શિવજીપર કામબાણ ચલાવ્યું, શિવજી ની આંખ ખુલી અને કામદેવ ને બાળી ને ભસ્મ કરી દીધા, પછી કામદેવ ની પત્ની રાતી એ શિવજી ને પ્રસ્સન કર્યાં અને રાતી ની વિનંતી થી શિવજી કામદેવ ને પુર્નજીવિત કરી દે એ વાત કદાચ આપણને સહુ ને ખબર હશે, પણ એનાથી આગળ શું થયું કે આપણા હિન્દૂ ધર્મ માં કામસૂત્ર જેવો ગ્રંથ લખાયો એ પ્રસંગ કદાચ બહુ ઓછા ને જ ખબર હશે.
પુર્નજીવિત થયા પછી કામદેવ બ્રહ્માજી પર પોતાનું કામબાણ ચલાવે છે. કારણકે શિવજી પર કામબાણ ચલાવવાનો આદેશ બ્રહ્માજી એ કર્યો હતો જેના લીધે તેનું મૃત્યુ થયું હતું. માટે બ્રહ્માજી થી બદલો લેવા માટે કામદેવ તેમના પર પોતાનું સૌથી શક્તિશાળી કામબાણ ચલાવે છે. કામદેવ ના બાણ થી કામમોહિત થઇ ને બ્રહ્માજી એમની જ માનસ પુત્રી સરસ્વતી દેવી જોડે સેક્સ કરે.
બ્રહ્માજી એમની પુત્રી સરસ્વતી દેવી જોડે સેક્સ કરતા હોય ત્યારે ઋષિ વાત્સાયન એમને મળવા બ્રહ્મલોક આવ્યા હોય.
બ્રહ્માજી અને સરસ્વતી દેવી અલગ અલગ ૬૩ આસાન એટલે કે ૬૩ પોઝિશન માં સેક્સ કરે છે. અને ઋષિ વાત્સ્યાયાન આ ૬૩ પોઝિશન ને આવરી લેતું એક કામસૂત્ર લખે છે. કામસૂત્ર માં કપલ માટે સેક્સ ની અલગ અલગ ૬૩ પોઝિશન છે, એ ઉપરાંત કામસૂત્ર માં ગે, લેસ્બિયન, ગ્રુપ સેક્સ, થ્રિસમ ની પણ ઘણી પોઝિશન છે. પશ્ચિમી દેશો માં વ્યક્તિત્વ સ્વાતંત્ર્ય ના નામે ગે લેસ્બિયન સબંધો ને ચલાવવાની રેઈનબો ઝુંબેશ ચાલે છે, પશ્ચિમી દેશો આ વાત નું ગર્વ લે છે કે તેઓ લોકો ના વ્યક્તિગત સબંધો સ્વીકારે છે અને ગે લેસ્બિયન સબંધો માટે સ્વતંત્રતા આપે એવી મોર્ડન સભ્ય સંસ્કૃતિ વાળો સમાજ છે, જયારે આપણા પ્રાચીન ગ્રંથો , મંદિરો માં તો હજારો વર્ષ પહેલા જ આવા સબંધો ની સ્વીકૃતિ ના પુરાવા જોવા મળે છે.
કામસૂત્ર એક ગ્રંથ નથી, એ જીવનનું વિજ્ઞાન છે—જે શરીરની ઝંખનાને પવિત્ર ગણે છે, અને એને સમાજનો હિસ્સો બનાવે છે. “कामः संनादति हृदये, तद्विना जीवनं मृतमिव” (અર્થ: “કામ હૃદયમાં ગુંજે છે, તે વિના જીવન મૃત જેવું છે.”) આ ગ્રંથમાં 64 કળાઓનું વર્ણન છે—ચુંબનથી લઈને આલિંગન સુધી, શરીરની ભાષાને પણ એક કળા ગણવામાં આવી છે. ખજુરાહોના મંદિરો આનું જીવંત ઉદાહરણ છે—ત્યાંની શિલ્પકૃતિઓમાં શિવ-પાર્વતીનું મિલન, દેવોની રાસલીલા અને માનવીય પ્રેમની મૂર્તિઓ કોતરાયેલી છે. એક શિલ્પમાં પાર્વતી શિવના ખોળામાં બેઠેલી છે, એના હાથ એના ગળે છે, અને એમની આંખોમાં અનંત પ્રેમ ઝળકે છે; બીજી મૂર્તિમાં એક યુગલનું શૃંગારિક આલિંગન છે, જે દર્શાવે છે કે કામ એ પવિત્રતાનું પ્રતીક છે, નહીં કે અપવિત્રતાનું. આપણા પૂર્વજોએ સેક્સને એક તહેવાર ગણ્યો—શિવ-પાર્વતીની સુહાગરાતને ‘મહાશિવરાત્રી’ બનાવી, અને એમના મિલનને શક્તિપીઠો અને જ્યોતિર્લિંગોના રૂપમાં અમર કર્યું.
કામસૂત્રમાં વાત્સ્યાયને લખ્યું છે કે પ્રેમ અને કામ એ જીવનનો આધાર છે—એમાં શરમ નહીં, પણ સમજણની જરૂર છે. “रतिसुखं जीवनस्य मूलं, तद्विना नास्ति संनादति विश्वम्” (અર્થ: “રતિનું સુખ જીવનનું મૂળ છે, તે વિના વિશ્વ ગુંજતું નથી.”)
 |
 |
 |
